แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 84

จักรพรรดิพูดขึ้นมาด้วยเสียงต่ำ ราวกับจะแช่แข็งอยู่กลางอากาศ แฝงไปด้วยความมืดมนและความโกรธเกรี้ยว

“เจ้าอยากพูดว่า กุ้ยเฟยคอยวางแผนอยู่เบื้องหลัง?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนถูกกระชากจนเซ แต่ไม่ช้าก็ยืนได้อย่างมั่นคง

เขาช่างให้ความสำคัญกุ้ยเฟยจริงๆ ไม่ยอมให้มีใคร “ใส่ร้าย”

“หม่อมฉันเพียงแค่สงสัย เชื่อหรือไม่เชื่อ สืบหรือว่าไม่สืบ ล้วนแล้วแต่ฝ่าบาท”

ริมฝีปากบางเยือกเย็นของเซียวอวี้กระตุกโค้ง แฝงไปด้วยความเหยียดหยาม

นางมักจะแสดงออกถึงความนอบน้อมเมื่อต่อหน้า แต่ความจริงนั้นคิดอย่างไร?

นึกว่าเขาฟังไม่รู้ถึงความหมายแฝง ในคำพูดของนางหรือ!

“อาการบาดเจ็บของกุ้ยเฟยเป็นอย่างไร เจ้าเคยไปดูไหม?

“เพราะยาของเจ้า นางทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด เจ้ากลับพูดว่า ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของนาง?

“นางเป็นคนโง่เขลาหรือ คิดอยากทำร้ายคนอื่น กลับกลายเป็นทำร้ายตนเอง?

“เรากลับคิดว่า เจ้าต่างหากที่เป็นบงการ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนหรี่ตาลง

นางไม่ได้พูดแก้ต่างในทันที

สายตาเซียวอวี้จับจ้องมองดูนาง

“หลังจากเกิดเรื่องของจ้าวเฉียน เราก็เคยเตือนเจ้าแล้ว ทุกอย่างจบลงแค่นี้ กุ้ยเฟยไม่มีความผิด เจ้าจะทำร้ายนางอีกไม่ได้

“กุ้ยเฟยตกม้า สาเหตุที่ก่อให้เกิด ล้วนเป็นการแข่งขันขี่ม้าโปโลที่เจ้าจัดขึ้นมา

“ฮองเฮา เราถามเจ้า เจ้าไม่ได้คิดวางแผนอะไรจริงหรือ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูเขาอย่างสงบ

“ไม่มี เพค่ะ”

นางพูดตอบอย่างเด็ดขาด สายตาไม่หลบเลี่ยงเลย

รูปลักษณ์ใบหน้าชายหนุ่มเฉียบคม สายตาจับจ้องมองดูที่นาง

ทันใดนั้น ด้านนอกมีคนรายงานกราบทูลว่า

“ฝ่าบาท กุ้ยเฟยเจ็บปวดจนหมดสติไปแล้ว!”

……

ตำหนักหลิงเซียว

ฮ่องเต้นั่งด้านข้างเตียง กุ้ยเฟยจับแขนเสื้อของเขาไว้เบา ๆ ร้องห่มร้องไห้ดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝน

“ฝ่าบาท...หม่อมฉันเจ็บปวดมาก...”

นางได้ยินว่าหวังเทียนไห่ตายไปแล้ว

แต่ฝ่าบาทยังอยู่ที่ตำหนักหย่งเหอ

กังวลกลัวว่าเฟิ่งเวยเฉียงจะพูดยั่วยุอีก จึงสั่งคนไปตามฝ่าบาทมา

แววตาเซียวอวี้เรียบเฉย มองดูนางพร้อมถามว่า

“เจ้ารู้จักหวังเทียนไห่หรือไม่”

กุ้ยเฟยแสดงสีหน้างุนงง แสดงออกถึงความบริสุทธิ์ไร้เรียงสา

“หวังเทียนไห่? ใครหรือ?”

เซียวอวี้จ้องมองดูแววตาของนางอย่างสงสัย

“ฮองเฮาได้สืบรู้ตัวคนร้ายที่ลงมือทำร้ายเจ้าแล้ว ซึ่งก็คือข้าหลวงของสนามม้าหลวง มีชื่อเรียกว่าหวังเทียนไห่”

กุ้ยเฟยแสร้งทำเป็นตกตะลึง

“สืบรู้แล้วหรือ?”

“ฝ่าบาท ท่านจะต้องลงโทษหวังเทียนไห่ให้หนัก!

“หม่อมฉันถูกเขาทำร้ายอย่างทุกข์ทรมาน...ฝ่าบาท...”

นางร้องไห้สะอึกสะอื้น

แววตาเซียวอวี้เคร่งขรึม พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า

“เราได้สั่งให้ใช้ม้าห้าตัวลากศพเขาแยกเป็นส่วนๆ แล้ว

“เยี่ยนเอ๋อร์ เจ้าอย่าโกหกเราจะดีที่สุด”

เมื่อสบกับสายตาเคร่งขรึมเยือกเย็นชาของจักรพรรดิ ในใจกุ้ยเฟยสะดุ้งเฮือก

“หม่อมฉันไม่กล้า...”

นางดึงชายเสื้อของเขาเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันเจ็บ คืนนี้ท่านอยู่เป็นเพื่อนหม่อมฉัน ดีไหม?”

แต่พริบตาเดียว ชายแขนเสื้อนั้น หลุดผ่านฝ่ามือของนางไป

ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน พร้อมพูดขึ้นมาว่า

“คืนนี้มีงานต้องจัดการ เจ้าพักผ่อนให้ดี”

แววตากุ้ยเฟยฉายแววผิดหวัง

หลังจากฮ่องเต้ไปแล้ว สีหน้าของนางเยือกเย็น พร้อมเรียกเสี่ยวลู่จื้อเข้ามา

ผู้หญิงคนนี้กลับเป็นอะไรก็ไม่รู้

หากเขายังดูไม่ออกว่านางอารมณ์ไม่ดี ใช้เขาเป็นที่ระบายอารมณ์นั้น เขาก็โง่เขลามาก

เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องมองดูเขา สายตาเยือกเย็นชา

“ยิ่งถึงช่วงหลัง จะยิ่งรู้สึกเจ็บปวด นี่ถือเป็นอาการปกติ ไม่มีวิธีอื่น ท่านอดทนหน่อย”

เซียวอวี้หรี่ตาลงอย่างเยือกเย็น

“เจ้าตั้งใจฝังเข็มเช่นนี้ คิดว่าเราไม่มีความรู้สึกหรือ?”

“เมื่อคืนข้ามีธุระ ไม่ได้ตั้งใจไม่ฟังคำสั่งหมอ...”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกขึ้นมาได้ในทันทีว่า นี่เป็นการตั้งใจอธิบายให้นางฟัง

นางเป็นใครสำหรับเขา?

ทำไมเขาจะต้องสนใจว่านางคิดอะไรอยู่?

ทันใดนั้นเขาก็กลับมาแสดงสีหน้าเยือกเย็นชา พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ไม่ว่ายังไง เราคือฮ่องเต้ ส่วนหน้าวังหลังล้วนมีงานเยอะ”

แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเมินเฉย

“ร่างกายเป็นของท่านเอง ท่านจะมาหรือไม่มา ไม่ส่งผลเสียอะไรกับข้า

“แต่ท่านสั่งคนสะกดรอยตาม คอยจับตาดูตำหนักฉางสิ้น มีความเกี่ยวข้องกับข้า”

สีหน้าเซียวอวี้บูดบึ้ง

พวกไม่ได้เรื่อง

บอกให้พวกเขาซ่อนตัวให้ดี อย่าให้ผู้หญิงคนนี้รู้ตัวไม่ใช่หรือ!

เขาตั้งใจพูดแก้ตัวว่า

“เราเปล่า...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอื้อมมือชี้ไปด้านนอก

“คนถูกตีสลบโยนอยู่ในโพรงหญ้า”

นางรู้ว่า ขันทีคนนั้นไม่ใช่คนของฮ่องเต้ แต่เป็นคนของกุ้ยเฟย ตำหนักหลิงเซียว

เปิดเผยเรื่องนี้ เพื่อให้เขาไปจัดการด้วยตนเอง

ฝังเข็มเล่มสุดท้ายเสร็จ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็เดินจากไป

เซียวอวี้สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พร้อมพูดสั่งเฉินจี๋ว่า

“คนที่อยู่ในโพรงหญ้านั้น ลากตัวออกมา”