แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 85

คนถูกลากมาถึงหน้าฮ่องเต้

เขาเห็นก็รู้ทันที นี่เป็นคนในตำหนักของกุ้ยเฟย!

“เอาน้ำสาดให้เขาตื่น”

ซัว...

น้ำเย็นหนึ่งกะละมังสาดที่หัว เสี่ยวลู่จื้อถูกบีบให้ตื่นขึ้นมา

สิ่งที่มองเห็นก็คือจักรพรรดิผู้สูงศักดิ์น่าเกรงขาม เขาตกตะลึงจนเหงื่อเย็นวาบขึ้นมาทันที

“บ่าวถวายบังคม ฝ่าบาท!”

เนื้อตัวของเขาสั่นเทา

หากฝ่าบาทรู้ว่า เขาถูกกุ้ยเฟยส่งมาคอยจับตาดูตำหนักฉางสิ้น ก็จะแย่แน่!

แต่ในเมื่อเขาถูกตีสลบ แน่นอนว่าฝ่าบาทจะต้องรู้แล้ว

เสี่ยวลู่จื้อสั่นเทาไปทั้งตัว

กรามล่างของเซียวอวี้เฉียบคมเหมือนมีด ริมฝีปากบางขยับพูดขึ้นมาว่า

“ตัดแขนของเขาข้างหนึ่ง”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เฉินจี๋ลงมืออย่างรวดเร็วรุนแรง

ได้ยินเพียงเสียงร้องอย่างเศร้ารันทด บนพื้นก็มีแขนขาดเพิ่มมาข้างหนึ่ง

ตำหนักหลิงเซียว

กุ้ยเฟยกำลังจะพักผ่อน ชุนเหอวิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“พระนาง ฝ่าบาทเสด็จ!”

ฝ่าบาทมาดึกขนาดนี้ จะต้องวางใจพระนางไม่ได้แน่นอนเลย

สีหน้ากุ้ยเฟยเต็มไปด้วยความดีใจ

นางเพิ่งเตรียมตัวลงจากเตียง ขบวนเสด็จก็มาถึงข้างในตำหนักแล้ว

ชุนเหอถอยออกไปอย่างรู้ตัว มอบราตรีในวสันตฤดูให้กับฝ่าบาทและพระนาง

กุ้ยเฟยเดินมาหา ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความรัก ราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง

“ฝ่าบาท เมื่อกี้หม่อมฉันกำลังคิดถึงท่าน...”

“คนของเจ้า เราเอากลับคืนมาส่งให้เจ้าแล้ว” แววตาเซียวอวี้เยือกเย็น น้ำเสียงก็ไม่เหมือนดั่งที่ผ่านมา

กุ้ยเฟยไม่เข้าใจ

“คนของหม่อมฉัน?”

ทันใดนั้น นางก็ได้ยินเสียงชุนเหอ กรีดร้องดังอยู่ข้างนอก

“อ้าก!”

ในใจกุ้ยเฟยกระสับกระส่ายไม่เป็นสุข

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เซียวอวี้โบกมือ ประตูไม้ก็ถูกปิดลง

กุ้ยเฟยสัมผัสได้ถึงความกดดันที่เยือกเย็น พร้อมก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว

“หลายปีมานี้ เราโปรดปรานเจ้าคนเดียว ดูแลปกป้องเจ้า

“แต่สนมที่รัก เจ้าช่างจะได้คืบเอาศอกเกินไปหรือไม่?”

ได้ยินเขาเรียกตนเองว่า “สนมที่รัก” เดิมกุ้ยเฟยควรดีใจ

แต่ตอนนี้ นางรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นวาบ ส่งผ่านจากเท้าไปถึงศีรษะ

เห็นที เสี่ยวลู่จื้อถูกจับได้แล้ว

งั้นหากนางยังพูดแก้ตัว มีแต่จะยิ่งทำให้ฝ่าบาทขุ่นเคือง

ดังนั้นกุ้ยเฟยจึงพูดยอมรับว่า

“ฝ่าบาท หม่อมฉันผิดไปแล้ว!

“หม่อมฉันเพียงแค่หวาดกลัว...

“ก่อนหน้านั้นหนึ่งเดือนกว่า ท่านไม่ได้มายังตำหนักของหม่อมฉันเลย หม่อมฉันก็เพียงแค่คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยในบางครั้ง

“แต่ครั้งนี้หม่อมฉันได้รับบาดเจ็บ ท่านก็อยู่เป็นเพื่อนหม่อมฉันเพียงแค่คืนเดียว แล้วก็ไปยังตำหนักฉางสิ้น...

……

ฮองเฮาใช้เวลาเพียงสองวัน ก็หาตัวคนร้ายที่ปองร้ายกุ้ยเฟยกับนางสนมเจียได้แล้ว เวลานี้พวกนางสนมต่างนับถืออย่างมาก

จากการสืบสวน หวังเทียนไห่เคยเป็นคนในตำหนักของหรงเฟย

ยังมีคนออกมาเป็นพยาน เมื่อตอนที่นางสนมเจียแสดงฝีมือ “เกล็ดน้ำค้างโบยบินดั่งหิมะ” หวังเทียนไห่เคยแอบพูดให้ร้ายนางสนมเจีย ยังตำหนิว่านางฝึกเรียนได้อย่างไม่กลมกลืนกัน กระทั่งมีครั้งหนึ่งตอนที่ดื่มจนเมา ยังพูดพึมพำว่าจะฆ่าตัวปลอมพวกนั้นทิ้ง

เขาทำร้ายคนเพราะเจ้านายเก่า ถือเป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้

ตามที่หวังเทียนไห่ได้รับการลงโทษขั้นสุด เรื่องทั้งหมดก็จบสิ้นลง

แต่เฟิ่งจิ่วเหยียนมั่นใจเป็นอย่างยิ่ง หวังเทียนไห่เป็นเขี้ยวเล็บกุ้ยเฟย ไม่ใช่คนบงการ

ภายนอกเขาพูดถึงความจงรักภักดีที่มีต่อหรงเฟย ความจริงที่คิดอยากปกป้องแท้จริงคือกุ้ยเฟย

กระทั่ง รู้ทั้งรู้ว่ากุ้ยเฟยส่งคนมาฆ่าปิดปากเขา เขากลับยังช่วยกำจัดนักฆ่าคนนั้น แล้วก็ฆ่าตัวตาย ไม่เหลือเบาะแสให้สาวไปถึงกุ้ยเฟยแม้เพียงนิด

คนที่จงรักภักดีเช่นนี้ ไม่แปลกที่กุ้ยเฟยวางใจ มอบหมายให้เขาไปทำเรื่องนี้

แต่ต่อให้หนีรอดครั้งนี้ไปได้ ต่อจากนี้กุ้ยเฟยก็อย่าคิดที่จะได้มีชีวิตที่ดี

นางจะต้องทนทุกข์ทรมานเจ็บปวดทั้งคืนทั้งวัน ต่อไปยาวิเศษนั่นก็จะไม่ให้นางได้ใช้ บาดแผลบนใบหน้าต่อให้สามารถรักษาให้หายได้ ก็จะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบาดแผลบนแขน จะคงอยู่ไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน...

“กูรกูร...”

นกพิราบส่งสาร์นขนดำบินมา เกาะอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างมั่นคง

นางหยิบจดหมายออกมา

… [วิชามือหมอคืนชีวิต ปลากลับสู่บ่อน้ำ]

เหลียนซวงยืนอยู่ด้านข้าง มองดูข้อความนี้อย่างไม่เข้าใจ

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดอธิบายว่า

“ปลาคือชื่อเรียกตัวประกัน

“ความหมายในจดหมายของอู๋ไป๋ก็คือ นางกำนัลที่มาฆ่าหวังเทียนไห่ในคืนนั้น ตอนนี้ถูกช่วยชีวิตไว้แล้ว และถูกควบคุมตัวไว้อยู่”

เหลียนซวงแปลกประหลาดใจอย่างยิ่ง

“บาดเจ็บถึงขนาดนั้น บ่าวยังคิดว่านางจะต้องตายอย่างแน่นอน! แต่ว่าพระนาง ทำไมท่านต้องช่วยชีวิตนาง ยังจะเก็บนางไว้อีกหรือ?”