แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 87

ตำหนักหลิงเซียว

ฮูหยินเฟิ่งนั่งอยู่ในห้องอุ่น ประตูและหน้าต่างปิดสนิท ภายในตำหนักจุดกำยาน ทำให้นางลืมตาไม่ขึ้นและหายใจติดขัด

จู่ ๆ กุ้ยเฟยก็เรียกตัวนางเข้าวัง บอกว่ามีเรื่องจะขอคำชี้แนะ

ทว่ามาแล้วกลับทิ้งให้นางอยู่ที่ห้องอุ่นเพียงลำพัง ทั้งยังให้คนจุดกำยานทั่วตำหนัก บอกว่ามีสรรพคุณช่วยให้สดชื่นและบำรุงลมปราณ

แต่นางดมแล้วก็รู้ว่าเป็นกำยานคุณภาพต่ำชัด ๆ

ล่วงเลยไปแล้วหนึ่งชั่วยาม กลุ่มควันลอยโขมงทั่วตำหนัก

ฮูหยินเฟิ่งถูกรมควันจนไม่ไหวแล้ว

นางหมายจะเปิดหน้าต่าง ทว่าหน้าต่างกลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ราวกับถูกคนลงสลักจากด้านนอก

ตามด้วยเดินไปที่ประตูต่อ

ผลักเปิด

ประตูไม่ขยับเขยื้อนเช่นกัน

นางเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา

หรือว่านางจะถูกขังอยู่ที่นี่!

เหงื่อเย็นผุดขึ้นที่หลังฮูหยินเฟิ่ง

กุ้ยเฟยคิดจะทำอะไร?

“แค่ก ๆ…”

กลิ่นกำยานอบอวลไม่ได้รับการระบายดุจควันไฟทำให้หายใจไม่ออก

ฮูหยินเฟิ่งหน้าซีด

นางราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบคอ เริ่มสำลักอย่างรุนแรง ดวงตามีน้ำตาไหลและวิงเวียนศีรษะ

ปังปังปัง!

นางตบประตูร้องตะโกนออกไปด้านนอกโดยไม่สนใจจารีตของสตรีชนชั้นสูงอีกต่อไป

“มีผู้ใดอยู่หรือไม่…เปิดประตู เปิดประตู…”

ภายในตำหนักชั้นในที่อยู่ห่างจากห้องอุ่นออกไปไม่ไกล

ชุนเหอกำลังแต่งตัวให้กุ้ยเฟย

ขันทีคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงาน

“พระนาง ฮูหยินเฟิ่งตบประตูต้องการออกมา เหมือนว่าจะไม่ไหวแล้ว…”

ภายในห้องอุ่นจุดกำยานเยอะมาก ทั้งยังเป็นกำยานคุณภาพต่ำและปิดประตูหน้าต่างสนิท ขนาดบุรุษร่างกายแข็งแรงก็ยังทนไม่ไหว

กุ้ยเฟยราวกับไม่ได้ยิน เพียงมองตัวเองในคันฉ่องอย่างเย็นชา

แผลเป็นบนใบหน้านางอัปลักษณ์น่าเกลียดมาก

แม้ว่าใช้ยาเพียงไม่กี่เดือนก็จะหายดี แต่ระหว่างนี้นางออกไปพบผู้ใดไม่ได้ หรือต่อให้อีกสักพักแผลก็จะตกสะเก็ดและหลุดออก กระนั้นนางก็ต้องแต่งหน้าหนาเตอะเพื่อปกป้องรอยแผลอยู่ดี

ทั้งหมดเป็นเพราะเฟิ่งเวยเฉียง!

เป็นเพราะการแข่งขันขี่ม้าโปโลนั่น!

ชุนเหอช่วยย้ำเตือนว่า

“พระนาง ท่านระบายโทสะกับฮูหยินเฟิ่งก็ถูกต้องดีแล้วเพคะ แต่อย่างไรนางก็เป็นมารดาของฮองเฮา หากว่า…”

มุมปากของกุ้ยเฟยยกโค้งอย่างเกียจคร้านและเย่อหยิ่ง

“ข้าจุดกำยานให้นางรู้สึกสดชื่น จะเป็นการทำร้ายนางได้อย่างไร?

“หากฮองเฮารู้ก็มีแต่จะรู้สึกขอบคุณต่อข้า