แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 88

เหล่าองครักษ์ของตำหนักหลิงเซียวขวางไว้ด้านนอก

“ฮองเฮาโปรดประทานอภัย! กุ้ยเฟยมีรับสั่งว่ากำลังต้อนรับแขก ห้ามมิให้ผู้ใด…”

องครักษ์ยังพูดไม่ทันจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ตัดบทด้วยแววตาแน่นิ่งเย็นชา

“หากไม่อยากตายก็หลบไป!”

เวลานี้ มีเสียงที่สุขุมแต่มีเสน่ห์ดังขึ้นจากด้านใน

“ฮองเฮาเสด็จมาหรือ?”

“โปรดประทานอภัย หม่อมฉันบาดเจ็บสาหัส ไม่อาจออกไปต้อนรับด้วยตัวเอง”

“พวกเจ้าตาบอดหรืออย่างไร กล้าดีอย่างไรมาขวางแม้แต่ฮองเฮา?”

“เอาไว้ข้าจะสั่งสอนให้หนัก!”

หลังจากนั้น เหล่าองครักษ์นอกตำหนักก็เปิดทางให้ ทำความเคารพต่อเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยท่าทีนอบน้อม

“ฮองเฮา เชิญพ่ะย่ะค่ะ”

……

ภายในตำหนัก

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเห็นสกุลหลิวผู้เป็นมารดาของตัวเองเป็นคนแรก

จากนั้นจึงเห็นกุ้ยเฟยที่กำลังนั่งอยู่ แม้ดวงตาจะกำลังยิ้มแต่กลับชั่วร้ายเหมือนงูพิษ

“ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันกำลังข้อคำชี้แนะด้านการดูแลบุตรจากฮูหยินเฟิ่ง

“ท่านก็เสด็จมาพอดี”

ฮูหยินเฟิ่งทำความเคารพต่อเฟิ่งจิ่วเหยียน

“ถวายบังคมฮองเฮา”

เฟิ่งจิ่วเหยียนสั่งด้วยสุ้มเสียงเย็นยะเยียบ

“เหลียนซวง ส่งฮูหยินไปที่ตำหนักหย่งเหอก่อน”

“เพคะ! พระนาง!”

ฮูหยินเฟิ่งไม่วางใจที่จะให้เฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่เพียงลำพัง คอยหันกลับมามองเป็นระยะ ๆ

หลังจากที่เฟิ่งฮูหยินออกไป กุ้ยเฟยก็หัวเราะ ‘พรืด’ ออกมาและพูดยั่วยุ

“เหตุใดฮองเฮาจึงตื่นตระหนกเช่นนี้? กลัวว่าข้าจะทำอันใดฮูหยินเฟิ่งหรือ?

“ที่นี่คือวังหลวง หม่อมฉันจะกล้าได้อย่างไร?

“อีกอย่าง หม่อมฉันกับฮูหยินเฟิ่งก็คุยกันถูกคอดีมาก…”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเหยียบเศษถ้วยน้ำชา ค่อย ๆ เดินเข้าไปหากุ้ยเฟยทีละก้าว ๆ

ตอนแรกกุ้ยเฟยยังนั่งอย่างไม่สะทกสะท้าน

แต่นางกลับพบว่าฮองเฮาเดินตรงเข้ามาหาไม่หยุดจนปลายเท้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว

ท่าทีดุดันรุนแรง…

กุ้ยเฟยกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

ชุนเหอที่เป็นนางกำนัลเริ่มระแวง “ฮองเฮาเพคะ ท่าน…”

เฟิ่งจิ่วเหยียนโน้มตัวลงไปจ้องกุ้ยเฟยพร้อมกับพูดเสียงเย็นชา

“ฝ่าบาทตำหนิว่าข้าไม่มาเยี่ยมเจ้า วันนี้ ข้าจึงตั้งใจมาหา”

สิ้นเสียง นางก็ดึงผ้าคลุมบนใบหน้ากุ้ยเฟยออก เผยให้เห็นดวงหน้าที่มีแผลเป็นและไม่งดงามเช่นเมื่อก่อน

ชั่วพริบตานี้ กุ้ยเฟยรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าต่อหน้าธารกำนัล นางกรีดร้องออกมาตามสัญชาตญาณ

“กรี๊ด!”