แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 89

ไทฮองไทเฮาคือพระอัยยิกาของฮ่องเต้ อุทิศตนบำเพ็ญมาหลายปีและพำนักอยู่ที่ภูเขาอวี้หยางนอกวังเป็นหลัก ไม่ค่อยกลับวัง

แม้แต่พิธีอภิเษกของฮ่องเต้กับฮองเฮา ไทฮองไทเฮาก็ยังไม่เข้าร่วม

กุ้ยเฟยที่เข้าวังมาสี่ปี เคยมีโอกาสได้พบพระนางแค่สองครั้ง

ไทฮองไทเฮาเป็นคนจู้จี้จุกจิก มาตรว่าจะปฏิบัติธรรมแต่กลับโหดร้ายกับผู้อื่นมาก แม้แต่ไทเฮายังต้องกลัว

หากนางรู้ว่าฮองเฮาต้องมลทิน เช่นนั้นนางต้องพิโรธและสั่งให้ฮ่องเต้ปลดฮองเฮาเป็นแน่!

ชุนเหอได้ยินว่ากุ้ยเฟยจะเชิญไทฮองไทเฮากลับวังก็อดเป็นกังวลไม่ได้

“พระนาง มันจะดีหรือเพคะ?

“ไทฮองไทเฮามีอคติต่อท่านมาก ในอดีตเคยสั่งลงโทษท่านต่อหน้าธารกำนัล ชีวิตของท่านเพิ่งจะสบายขึ้นก็ตอนที่พระนางออกจากวังไปแล้ว

“พึงรู้ไว้ว่า เชิญเทพมาง่าย เชิญเทพออกยาก”

กุ้ยเฟยมองเศษถ้วยชาบนพื้น

นางจำท่าทีอวดดีเมื่อครู่ของเฟิ่งเวยเฉียงได้ขึ้นใจ

นังแพศยากล้ามาอวดดีถึงเบื้องหน้านางแล้ว!

“จริงอยู่ว่าข้าข้าไม่อยากให้ไทฮองไทเฮากลับวัง แต่เทียบกับนางแล้ว ฮองเฮาทำให้ข้าข้าชิงชังยิ่งกว่า!

นางเหมือนแมลงวันสกปรกที่บินผ่านหน้าไปมาทั้งวัน

ข้าอยากให้นางตาย!”

ชุนเหอรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาเพิ่มอีกเรื่อง

“พระนาง เมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดโปง ฮองเฮาก็อาจจะพูดเรื่องที่ตัวเองถูกโจรผู้เขาย่ำยี เช่นนี้จะไม่เกี่ยวโยงมาถึงท่าหรือเพคะ?”

กุ้ยเฟยยิ้มเยาะ

“คดีเรื่องโจรภูเขาจบไปแล้ว ต่อให้เฟิ่งเวยเฉียงบอกว่าเป็นฝีมือโจรภูเขาก็ไม่มีหลักฐานมายืนยัน! โยงมาถึงข้าไม่ได้

ถึงเวลานั้น ข้าสามารถพูดได้เต็มปากว่านางใส่ร้ายข้า

ตอนนั้นที่สอบสวนเรื่องโจรภูเขากับจ้าวเฉียนก็ยังซัดทอดมาถึงข้าไม่ได้ ตอนนี้พวกเขาตายไปแล้ว ยิ่งไม่มีหลักฐานมายืนยัน!”

ชุนเหอฟังดังนี้ก็เข้าใจ นางพูดอย่างยินดีในความทุกข์ของผู้อื่น

“หากเป็นแบบนี้ ฮองเฮาก็ทำลายทางรอดของตัวเอง

ตอนที่สอบปากคำโจรภูเขา นางปิดบังเรื่องที่ตัวเองถูกข่มเหง เช่นนั้นไม่ว่าต่อไปนางจะพูดเรื่องนี้เมื่อไร นางก็จะมีความผิดโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูง นอกจากนี้ยังพิสูจน์ยากว่านางถูกโจรภูเขาข่มเหงจริงหรือว่าตัวนางเองที่ผิดจริยธรรมไปมีความสัมพันธ์กับบุรุษอื่นตั้งแต่ก่อนแต่งงานอยู่แล้ว

“พระนาง บ่าวพูดถูกหรือไม่เพคะ?”

มุมปากของกุ้ยเฟยยกโค้ง นางเริ่มตั้งตาคอยขึ้นมาแล้ว

……

ตำหนักหย่งเหอ

เฟิ่งจิ่วเหยียนตามหมอหลวงมาจับชีพจรให้ฮูหยินเฟิ่ง

หมอหลวงรายงานด้วยความเคารพ

“กราบทูลพระนาง ฮูหยินสูดกำยานมากเกินไปจึงทำให้รู้สึกไม่สบายที่จมูกและลำคอ เพียงแค่พักผ่อนในที่ที่อากาศถ่ายเท ไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็จะดีขึ้น หรือหากมีอาการรุนแรงก็สามารถใช้ถุงสมุนไพรเพื่อให้อาการดีขึ้นโดยไว”

หมอหลวงจ่ายถุงสมุนไพรให้แล้วถอยออกไป

ครั้นภายในตำหนักไม่มีคนนอกอีก ฮูหยินเฟิ่งก็ไม่หลบซ่อนอีกต่อไป

นางพิจารณาเฟิ่งจิ่วเหยียนโดยละเอียดแล้วถาม

“พระนางอยู่ในวังสุขสบายดีหรือไม่? ช่วงนี้มีความขัดแย้งกับกุ้ยเฟยใช่หรือไม่?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนส่งสายตาให้เหลียนซวง

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ตอบ นางมองแม่ตัวเองนิ่ง ๆ

ฮูหยินเฟิ่งร้อนใจ

“ถือว่าแม่ขอร้องล่ะ ได้หรือไม่!

“กุ้ยเฟยโหดร้ายอำมหิต นางไม่เกรงกลัวสิ่งใดเพราะถือตนว่ามีคนหนุนหลัง แม่ไม่อยากเห็นเจ้าและพี่ชายของเจ้าถูกเล่นงาน! เจ้าก็อยู่เป็นฮองเฮาอย่างสงบไปเถิด มีทั้งอำนาจราชศักดิ์และทรัพย์สมบัติ…”

เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงแขนเสื้อของตัวเองออก

ท่านแม่ไม่เข้าใจนางเสียเลย ไม่ว่าจะตำแหน่งฮองเฮา อำนาจราชศักดิ์หรือทรัพย์สมบัติ พวกนี้ล้วนไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ

นางกุมมือฮูหยินเฟิ่ง

“ได้ ข้ารับปาก จะไม่เป็นศัตรูกับกุ้ยเฟย”

ฮูหยินเฟิ่งคิดว่านางพูดจริง ไม่รู้เลยว่าเฟิ่นจิ่วเหยียนพูดเพื่อให้นางสบายใจเท่านั้น

จะให้ปล่อยกุ้ยเฟยไป? ไม่มีทาง!

ภูเขาอวี้หยาง

ภายในห้องอาราม หญิงชราผมขาวโพลนแต่งกายหรูหรานางหนึ่งกำลังนั่งอยู่

หญิงชราผู้นี้ก็คือไทฮองไทเฮา

สาวใช้แคะประตูแล้วส่งจดหมายฉบับหนึ่งเข้ามา

“ไทฮองไทเฮา มีข่าวมาจากในวังเพคะ”

หลังจากไทฮองไทเฮาอ่านจดหมายเสร็จ ใบหน้าราบเรียบของนางก็เกิดรอยแตกร้าวและแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งเครียดในบันดล

“เตรียมตัวกลับวัง!”