แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 91

ตำหนักฉางซิ่น

เวลานี้ล่วงเลยยามไห้ มาแล้วสามเค่อ ภายในตำหนักยังคงเหลือเพียงเซียวอวี้ผู้เดียว

เขาเริ่มที่จะหมดความอดทน

กระทั่งเมื่อเห็นคนที่กำลังมาอยู่ คิ้วที่ขมวดแน่นจึงได้คลายจากกัน

“ครานี้มีคนสะกดรอยตามอีกแล้วหรือ?” เขาจงใจถาม

ครั้งก่อนนางมาสายไปสองเค่อเพราะถูกเสี่ยวลู่จื่อจากตำหนักหลิงเซียวสะกดรอยตาม สามารถยกโทษให้ได้เพราะจำเป็นต้องจัดการผู้นั้นก่อน

แต่ครั้งนี้เล่า?

เฟิ่งจิ่วเหยียนนำเข็มเงินชุดหนึ่งออกมาวางเรียงบนโต๊ะ

“มีธุระติดพัน” นางอธิบายอย่างขอไปที

จากนั้นเข้าสู่ประเด็นหลัก

“เชิญถอดฉลองพระองค์ออก”

คิ้วของเซียวอวี้แหลมคม เขาจ้องนางแน่นิ่งโดยไม่ขยับเขยื้อน

เฟิ่งจิ่วเหยียนหันหลังกลับไปเพื่อเตรียมตัว ทว่าเมื่อหันกลับมากลับพบว่าเขายังคงอยู่ในสภาพเดิม

“เหตุใดไม่ถอดฉลองพระองค์ออก?” นางถาม

แววตาของเซียวอวี้เฉียบแหลมกว่าเดิม

“นับวันเจ้าก็ยิ่งเกียจคร้าน

“เรารอเจ้ามาสามเค่อแล้ว”

ไม่เคยมีหมอหลวงคนใดกล้าให้เขาต้องรอมาก่อน

ในเมื่อจะมาสายก็ควรส่งข่าวมาบอก คิดว่าเขาไม่มีอย่างอื่นต้องทำหรือ?

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเขาด้วยความแน่นิ่ง

“ข้าผิดที่ไม่ตรงต่อเวลา”

“อืม” เซียวอวี้ละสายตาไปทางอื่น แม้นว่าสีหน้าจะบึ้งตึงแต่ก็ไม่ได้ถือสาหาความอะไรต่อ

จากนั้น เขาถอดสายคาดเอวออก…

กระบวนการฝังเข็มใช้เวลาไม่นานนัก แต่ก็มีอย่างน้อยครึ่งชั่วยาม

เดิมทีแล้วต้องมีการรมยาหลังจากที่ฝังเข็มเสร็จ

แต่ครั้งนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนบอกเขาว่า

“พิษในกายท่านได้รับการควบคุมแล้ว ต่อไปนี้ฝังเข็มเป็นระยะ ๆ ก็พอ ไม่จำเป็นต้องมาทุกคืนอีก”

เซียวอวี้ที่กำลังสวมอาภรณ์ชะงักงันไปครู่หนึ่ง แววตาฉายแววคมปลาบ

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงเก็บเข็มเงิน

แต่แล้วกลับเหลือบไปเห็นว่าเปลวเทียนส่ายไหวอย่างรุนแรง

จากนั้น ฝ่ามือที่เหมือนเหล็กคีบของบุรุษก็จับเข้าที่แขนนาง

แกร๊ก!

สัมผัสเย็นยะเยียบส่งผ่านเข้ามาทางข้อมือ

ครั้นก้มลงมองก็พบว่าเป็นห่วงเหล็ก!

ไม่รู้ว่ามันถูกสวมบนข้อมือนางได้อย่างไร ทั้งยังลงสลักอย่างพอดิบพอดี

ห่วงเหล็กเชื่อมต่อกับโซ่เหล็กเส้นหนึ่ง และที่ปลายอีกด้านหนึ่งของโซ่เหล็กก็กำลังกำอยู่ในมืออีกข้างของบุรุษ

รูม่านตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนหรี่ลง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน