แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 93

จู่ ๆ ไทฮองไทเฮาก็เสด็จกลับวัง เรื่องนี้ทำให้ทุกคนในวังตื่นตระหนกกันหมด

ตำหนักฉือหนิง

ไทเฮารู้สึกประหม่าอย่างยิ่งยวด

“เหตุใดจึงกลับวังกระทันหันแบบนี้?”

ตามหลักแล้ว หากไทฮองไทเฮาจะเสด็จกลับวังก็ต้องมีการแจ้งให้ทราบล่วงหน้าอย่างน้อยครึ่งเดือนเพื่อที่จะได้จัดพิธีต้อนรับ ทว่าครั้งนี้กลับเร่งรีบประหนึ่งมีเรื่องด่วนต้องจัดการอย่างไรอย่างนั้น

ไทเฮาอดระแวงไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรผิดให้ “เทพแห่งเคราะห์ร้าย” ต้องกลับมาหรือเปล่า?

กุ้ยหมัวมัวปลอบว่า

“ไทเฮาโปรดวางพระทัย ได้ยินว่าไทฮองไทเฮากลับมาแล้วเรียกพบฮองเฮาทันที น่าจะไม่เกี่ยวกับท่านเพคะ”

ไทเฮาครุ่นคิดอย่างจริงจัง “ด้วยนิสัยของไทฮองไทเฮาแล้ว นางจะอนุญาตให้บรรดาผู้น้อยเข้าเฝ้าหลังจากที่กลับวังได้หนึ่งวัน น้อยมากที่จะเรียกพบผู้ใดทันทีภายในวันเดียวกัน เว้นเสียแต่ว่าจะกลับมาเพื่อฮองเฮาโดยเฉพาะ? แต่ฮองเฮาจะไปล่วงเกินไทฮองไทเฮาที่ไปไหว้พระไกลถึงภูเขาอวี้หยางได้อย่างไร”

กุ้ยหมัวมัวใคร่ครวญแล้วลองคาดเดา

“ไทเฮา หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับกุ้ยเฟยเพคะ?”

ไทเฮาแปลกใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าใจในบันดล

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บเพราะการแข่งขันขี่ม้าโปโล แม้จะจับคนร้ายได้แล้วแต่ก็คงถือโทษฮองเฮาอยู่ไม่มากก็น้อย

มีความเป็นไปได้ที่จะเชิญไทฮองไทเฮากลับมาเพื่อจัดการฮองเฮา

เพียงแต่ว่า ไทฮองไทเฮาเป็นคนฉลาด ไม่ใช่จะเชิญตัวได้ง่าย ๆ คิดว่าหลิงเยี่ยนเอ๋อร์คงกุมจุดอ่อนของฮองเฮาไว้ในมือ!

ไทเฮามองพระพุทธรูปข้างกำแพงแล้วถอนหายใจ

“เกรงว่าฮองเฮาจะผ่านด่านนี้ได้ยาก”

แม้ว่าไทเฮาจะอยากช่วยเหลือแต่กลับทำอะไรไม่ได้

ตำหนักหลิงเซียว

ชุนเหอปรนนิบัติกุ้ยเฟยดื่มยาพร้อมกับแจ้งข่าวดี

“พระนาง ไทฮองไทเฮากลับมาถึงวังและเรียกฮองเฮาไปเข้าเฝ้าแล้วเพคะ”

กุ้ยเฟยมีรอยยิ้มในแววตา “เรื่องสนุกเช่นนี้ น่าเสียดายที่ข้าไม่อาจไปชมด้วยตัวเอง”

เฟิ่งเวยเฉียง เจ้าคิดว่าเปิดเผยเรื่องที่ถูกโจรภูเขาลักพาตัวเพื่อปกป้องความจริงที่ตัวเองแปดเปื้อนมลทิลแล้ว ข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้เช่นนั้นหรือ!

ไทฮองไทเฮาไม่ใช่คนที่จะรับมือง่ายขนาดนั้น

ข้าอยากจะรู้นักว่าตรวจพรหมจรรย์แล้วเจ้าจะแก้ตัวอย่างไรอีก!

……

ตำหนักวั่นโซ่ว

ไทฮองไทเฮาแต่งกายในชุดชาววัง มือถือลูกประคำและประทับอยู่ในตำแหน่งประธานอย่างน่าเกรงขาม

เฟิ่งจิ่วเหยียนทำความเคารพด้วยความนอบน้อม

“หม่อมฉันถวายบังคมไทฮองไทเฮา”

ไทฮองไทเฮามีชันษามากกว่าเจ็ดสิบปี แม้ว่าใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอยย่น ทว่าดวงตากลับเฉียบแหลมเป็นพิเศษ ไม่ขุ่นมัวแม้แต่น้อย

สายตาของนางเป็นดังตะขอที่ตรึงคนไว้กับที่

“ฮองเฮา เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเรียกเจ้ามาด้วยเหตุอันใด”

นางไม่ได้บอกให้เฟิ่งจิ่วเหยียนลุกขึ้น ยิ่งไม่ได้บอกให้นั่งลง

นี่เป็นการแสดงอำนาจอย่างหนึ่ง

เฟิ่งจิ่วเหยียนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองไทฮองไทเฮา

“หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ”

ทั้งที่ไทฮองไทเฮาไม่ได้กำลังพิโรธแต่กลับน่าเกรงขาม แววตาฉายแววเย็นยะเยียบ ดุจศรนับหมื่นที่ยิงใส่ศัตรู

หากคนทั่วไปต้องมาเจออำนาจสยบเช่นนี้คงไม่กล้ามองนาง

ทว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงนิ่งสงบ

ไทฮองไทเฮาไม่พูดอะไรมาก ถามเข้าประเด็นทันที

“ข้าได้ยินว่าเจ้าไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป! จงสารภาพความจริงมาให้หมด! หากปิดบังแม้เพียงคำเดียว ข้าจะเอาชีวิตเจ้าเสีย!”

ไทฮองไทเฮาน่าเกรงขามกว่าไทเฮามาก

เมื่อเผชิญข้อกล่าวหาเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา

“หม่อมฉันบริสุทธิ์ไร้ราคี ฝ่าบาททรงรู้ดีที่สุดเพคะ”

ไทฮองไทเฮาหันไปมองข้ารับใช้

หมัวมัวคนนั้นเข้าใจความหมายและให้คนไปแจ้งฮ่องเต้ทันที

ไม่นาน ขบวนเสด็จของฮ่องเต้ก็มาถึงตำหนักวั่นโซ่ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน