แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 95

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองอุปกรณ์ร่วมบรรทมพวกนี้แล้วต้องมุ่นคิ้ว

นับวันก็ยิ่งเหลวไหลจริง ๆ!

เซียวอวี้เล่า? เขายอมรับการจัดแจงเช่นนี้ได้อย่างไร!

โจวหมัวมัวสั่งนางกำนัลพวกนั้น

“วางของลงแล้วปรนนิบัติฮองเฮาสรงน้ำ”

“เจ้าค่ะ—”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตัดบทเสียงทุ้ม

“ให้เหลียนซวงปรนนิบัติแค่คนเดียวก็พอ”

โจวหมัวมัวค่อนข้างที่จะตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเองเป็นผู้ตัดสินใจเด็ดขาด นางวางตัวเป็นผู้อาวุโสของเฟิ่งจิ่วเหยียนโดยอาศัยว่าตนได้รับคำสั่งจากไทฮองไทเฮา

“ฮองเฮา ท่านเพิ่งเคยร่วมบรรทมเป็นครั้งแรก ไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ของทางในวัง

“การสรงน้ำก่อนร่วมบรรทมแตกต่างจากการสรงน้ำปกติ กระบวนการมีความละเอียดมากมาย!

“นางกำนัลแค่คนเดียวจะทำไหวได้อย่างไร

“พระนาง อย่าให้ฝ่าบาทต้องรอนานเลยเพคะ”

โจวหมัวมัวใช้แขนข้างหนึ่งทำท่าผายมือ ‘เชิญ’ ด้วยความเคารพ

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเย็นชา น้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ไทฮองไทเฮาส่งเจ้ามาเพื่อดูให้แน่ใจว่าเปิ่นกงข้ากับฝ่าบาทจะได้เข้าหอโดยราบรื่น

“หากเปิ่นกงข้าไม่สบอารมณ์ขึ้นมา เจ้าก็คอยดูเถิดว่าเปิ่นกงข้าจะยอมเข้าหอหรือไม่”

โจวหมัวมัวตกใจ

ถ้อยคำของฮองเฮาจองหองอวดดีมาก!

ครั้นลองคิดดูอีกครั้ง ฮองเฮาแข็งกร้าวถึงเพียงนี้ หากไม่ตามใจนาง จนทำตามรับสั่งของไทฮองไทเฮาไม่สำเร็จขึ้นมา ตัวนางเองก็จะกลับไปรายงานไม่ได้เช่นกัน

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง โจวหมัวมัวก็หันไปสั่งนางกำนัลพวกนั้น

“ถอยออกไปรอข้างนอกให้หมด”

จากนั้นโค้งตัวคำนับเฟิ่งจิ่วเหยียน

“บ่าวจะออกไปรอข้างนอกเพคะ”

เหลียนซวงถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่ทุกคนออกไปหมดแล้ว จากนั้นรีบเดินไปหาเฟิ่งจิ่วเหยียนและถามเสียงเบา

“พระนาง โจวหมัวมัวเป็นคนรับมือยาก เหตุใดจึงยอมออกไปง่าย ๆ เช่นนี้ได้เพคะ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้พูดอะไรมาก นางเดินเข้าไปที่ห้องชั้นใน ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกลงแล้วลงไปในอ่างน้ำ

รัศมีรอบตัวนางเย็นยะเยียบ แผ่ไอเย็นที่กีดกั้นไม่ให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้

เหลียนซวงโปรยกลีบบุปผาลงในอ่างพลางถามอย่างเป็นกังวล

“พระนาง ประเดี๋ยวท่านจะร่วมบรรทมจริง ๆ หรือเพคะ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนหลับตา ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อย

“ขึ้นอยู่กับฝ่าบาท”

ฮ่องเต้รักมั่นในหรงเฟย ทั้งหลายปีมานี้ก็โปรดปรานกุ้ยเฟยเพียงผู้เดียว นี่บ่งบอกว่าเขาเป็นคนรักเดียวใจเดียว มีระเบียบแบบแผน จะไม่แตะต้องหญิงที่ตัวเองไม่รัก

ดังนั้น เขาน่าจะกำลังคิดหาวิธีหลบหนีจากเรื่องนี้เช่นกัน

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ให้เหลียนซวงปรนนิบัติ นางเช็ดตัวให้แห้งแล้วสวมชุดบรรทมด้วยตนเอง

เหลียนซวงหลุดปากถามด้วยความสงสัย

“พระนาง ท่านทำศึกสงครามมาหลายปี ไม่เคยบาดเจ็บเลยหรือเพคะ?”

จากที่นางรู้มา แม่ทัพที่มีความดีความชอบในการรบเลื่องลือมักจะมีรอยแผลเป็นเล็กใหญ่กันทั้งนั้น

ปฏิกิริยาของเฟิ่งจิ่วเหยียนบราบเรียบมาก

“ข้าเพียงแต่ทายามาไม่น้อยก็เท่านั้น”

นางไม่สนใจรอยแผลเป็นบนร่างกาย

ครั้นลองคิดดูอีกที สนมคนอื่น ๆ ไม่ได้มีความสลักสำคัญ แต่ฮองเฮามีศักดิ์เป็นภรรยาเอกของฮ่องเต้ ช้าเร็วก็ต้องเกิดขึ้นก้าวข้ามเรื่องนี้ไป

พระสนมกุ้ยเฟยเองก็ควรเข้าใจบ้าง ไม่ควรทำให้ฝ่าบาทลำบากพระทัย

กุ้ยเฟยกัดเนื้อนิ่มด้านในริมฝีปาก ท่าทีโงนเงนเหมือนจะล้มมิล้มแหล่

“ไม่ เปิ่นกงข้าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทให้ได้! หลิวกงกง ท่านไปบอกฝ่าบาท หากเปิ่นกงข้าไม่ได้เข้าเฝ้าก็จะไม่กลับไปเด็ดขาด!”

กุ้ยเฟยไม่ยอมไป ส่วนหลิวซื่อเหลียงก็ไม่กล้าไล่กลับ

เพราะถึงอย่างไรแล้ว นางก็เป็นสนมคนโปรดของฮ่องเต้

ทุกสิ่งทุกอย่างที่กุ้ยเฟยทำ ดังแพร่ไปถึงหูโจวหมัวมัวอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของโจวหมัวมัวย่ำแย่มาก

“นังแพศยาต่ำช้า! คิดจะเล่นละครให้ผู้ใดชมกัน?

“ไทฮองไทเฮามีรับสั่งให้ฮ่องเต้และฮองเฮาเข้าห้องหอโดยเร็ว แต่นี่นางกลับโวยวายจะขอเข้าเฝ้า คิดจะขัดราชโองการของไทฮองไทเฮาใช่หรือไม่!”

นางกำนัลที่อยู่ด้านข้างเอ่ยเตือนเสียงเบา “หมัวมัว หากกุ้ยเฟยแสร้งทำเป็นหมดสติ ฝ่าบาทคงสงสารและถูกล่อลวงไปอีกเป็นแน่เจ้าค่ะ”

สีหน้าของโจวหมัวมัวกลัดกลุ้มกว่าเดิม

“เจ้า รีบไปกราบทูลไทฮองไทเฮา”

……

เฟิ่งจิ่วเหยียนมายังตำหนักหลักหลังจากที่อาบน้ำสรงน้ำเสร็จเรียบร้อย

ที่นี่เป็นห้องบรรทมของนาง ทว่าเวลานี้กลับถูกเซียวอวี้ยึดเอาไป

เขานั่งอ่านตำราอยู่บนตั่งที่ติดกำแพง หลิวซื่อเหลียงคอยปรนนิบัติอยู่ด้านข้าง

เมื่อเห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนเข้ามา หลิวซื่อเหลียงก็ทำความเคารพแล้วถอยออกไปอย่างรู้งาน

ภายในห้องมีเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษ แววตาของเซียวอวี้เย็นชาราวกับเจือด้วยน้ำแข็ง เขาละสายตาจากหน้าตำรามาที่เฟิ่งจิ่วเหยียน

“มานี่”