แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 96

เฟิ่งจิ่วเหยียนเดินไปข้างหน้าสองก้าว แววตาราบเรียบไม่ไหวติง

เซียวอวี้วางตำราลง สีหน้าของเขานิ่งขรึม มองแล้วเหมือนเจือด้วยความไม่พอใจ

“อะไรกัน โจวหมัวมัวไม่ได้สอนวิธีร่วมบรรทมให้เจ้ารึ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตั้งใจจดจ่อมาก ไม่อยากพลาดสีหน้าใด ๆ ของเขา

นางมองออกว่าเขาเองก็ไม่อยากเข้าหอเช่นกัน

ทันใดนั้นเอง เซียวอวี้ก็ดึงแขนนางเข้าไปหา

ปลายนิ้วของเขาจับข้อมือนางแน่นโดยมีอาภรณ์กั้นอยู่

สายตาที่มองมายังนางเย็นยะเยียบอยู่ในที ทั้งยังเจือด้วยความรุนแรงแห่งการทำลายล้าง

“กลัวเจ็บรึ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมุ่นคิ้วเล็กน้อย

กลัวเจ็บอะไร?

ใช่แบบที่นางเข้าใจหรือไม่?

นี่หรือเขาจะฟังทำตามที่ไทฮองไทเฮาสั่ง จะทำตัวเป็นหลายชายผู้เชื่อฟังจริงหรือ?

นางขัดขืนโดยพลัน กัดฟันกรอดจนแทบจะเกิดประกายไฟพร้อมกับจ้องเขาตาเขม็งโดยไม่ตอบอะไร

ใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษไม่มีความสะทกสะท้าน

เขาจับตัวนางด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหยิบกริชเล่มหนึ่งออกมา

สีหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงราบเรียบ ภายในใจรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

เขาเอากริชมาทำอะไร?

ชั่วพริบตานั้น นางนึกถึงคืนวันแต่งงานขึ้นมา

เวลานั้นเขาสงสัยในความบริสุทธิ์ของนางและให้นางพิสูจน์ด้วยกริช…

ดังนั้น วันนี้เขาคิดจะให้นางพิสูจน์ความบริสุทธิ์อีกแล้วทำด้วยวิธีเดียวกัน?

หว่างคิ้วของเฟิ่งจิ่วเหยียนคลายออกเล็กน้อย

หากเป็นเช่นนั้นจริงก็ถือว่าช่วยตัดความยุ่งยากออกไป

นางพร้อมยินดีลงมือทำด้วยตัวเอง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็เตรียมจะรับกริชเล่มนั้น

ทว่ากลับได้ยินบุรุษผู้นั้นกล่าวอย่างเย็นชา

“ไม่ว่าเจ้าจะกรีดลงที่ใด ขอเพียงให้ผ้าพรหมจรรย์มีโลหิตเปื้อนอยู่และใช้ส่งงานได้ก็พอ”

เขาไม่ได้ต้องการให้นางพิสูจน์ความบริสุทธิ์ แต่ต้องการให้นางปลอมแปลงหลักฐาน

รูม่านตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนหรี่ลงเมื่อได้ยินดังนี้

เซียวอวี้เห็นนางลังเลก็คิดว่านางฟังไม่เข้าใจ

หว่างคิ้วของเขาฉายแววหงุดหงิด

“ผ้าพรหมจรรย์ เข้าใจหรือไม่!”

……

นอกตำหนักหย่งเหอ กุ้ยเฟยร้อนใจดุจโดนไฟเผา

ขันทีผู้หนึ่งเดินเข้ามาทำความเคารพ “พระสนมกุ้ยเฟย ไทฮองไทเฮามีรับสั่งให้เข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

กุ้ยเฟยไม่อยากจากไป

แต่นั่นเป็นถึงไทฮองไทเฮา แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังต้องให้ความเคารพ

กุ้ยเฟยขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน สายตาที่มองไปยังประตูตำหนักหย่งเหอเย็นยะเยียบ

เมื่อมาถึงตำหนักวั่นโซ่ว กุ้ยเฟยต้องฝืนสังขารที่บาดเจ็บหนักเพื่อทำความเคารพ

“หม่อมฉันถวายบังคมไทฮองไทเฮา”

ไทฮองไทเฮานั่งอยู่หลังม่าน ไม่ได้มองมาที่นางโดยตรง

แต่เห็นแก่ที่ฮ่องเต้โปรดปรานนาง ไทฮองไทเฮาก็ไม่ได้กลั่นแกล้งนางมากนัก

“ไม่บ่อยนักที่ข้าจะกลับวัง กำลังขาดคนดื่มชาด้วยพอดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน