แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 97

กุ้ยเฟยแทบจะลุกขึ้นจากเก้าอี้อยู่แล้วเดี๋ยวนั้น

เป็นไปไม่ได้!

ฝ่าบาทไม่มีทางร่วมบรรทมกับเฟิ่งเวยเฉียง!

แล้วก็ โลหิตบนผ้าพรหมจรรย์ต้องไม่ใช่เลือดพรหมจรรย์ของเฟิ่งเวยเฉียงแน่นอน!

เพราะเฟิ่งเวยเฉียงสูญเสียความบริสุทธิ์ไปตั้งนานแล้ว!

แววตาของกุ้ยเฟยเปลี่ยนแปลงไปมาภายในเวลาแค่พริบตา ในนั้นเปี่ยมด้วยความไม่เชื่อ

ไทฮองไทเฮากลับทรงพอพระทัยมาก นางอนุญาตให้กุ้ยเฟยกลับไปได้ทันที

กุ้ยเฟยออกจากตำหนักวั่นโซ่ว นางใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปตลอดทาง

ชุนเหอมีอาการไม่ต่างกัน

ฝ่าบาทกับฮองเฮาเข้าห้องหอกันแล้วจริง ๆ หรือ?

แต่ไม่ใช่ว่าฮองเฮา…

ชุนเหอมองไปทางพระสนมของตัวเองตามสัญชาตญาณ

แววตาของกุ้ยเฟยราวกับอาบยาพิษ มันส่องประกายแดงฉาน

ต้องมีปัญหาแน่!

การเข้าหอต้องเป็นเรื่องตบตาแน่นอน!

ด้านหนึ่งกุ้ยเฟยก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ ด้านหนึ่งก็ร้อนใจอยากเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อถามให้กระจ่าง

อีกด้านหนึ่ง

ภายในตำหนักฉือหนิง

ไทเฮาทรงแปลกใจเมื่อทราบข่าวเรื่องการเข้าหอของฮ่องเต้และฮองเฮา

“เรื่องนี้เป็นความจริงหรือ?”

กุ้ยหมัวมัวพยักหน้า

“ไม่ผิดแน่เพคะ โจวหมัวมัวของไทฮองไทเฮาคอยจับตาดูทุกขั้นตอน อีกทั้งผ้าพรหมจรรย์ก็ถูกส่งไปที่ตำหนักวั่นโซ่วแล้ว”

ไทเฮายังคงรู้สึกเหลือเชื่อ

“ฮ่องเต้เชื่อฟังขนาดนั้นจริงหรือ? ก่อนหน้านี้นั้นข้ากับเหล่าขุนนางเคยเกลี้ยกล่อมเขาว่าต้องคำนึงถึงการสืบสันตติวงศ์ จะโปรดปรานแค่กุ้ยเฟยคนเดียวไม่ได้

“แต่เขาไม่ยอมฟัง ซ้ำยังลงโทษขุนนางใหญ่หลายคนด้วยเหตุนี้

“เกรงว่าครั้งนี้จะมีอะไรแปลก ๆ”

กุ้ยหมัวมัวคาดเดา

“กุ้ยเฟยตกม้าบาดเจ็บสาหัส รูปโฉมเสียหาย ฝ่าบาทยังทรงพระเยาว์อยู่ในวัยฉกรรจ์ ภายในบันทึกราชกิจไม่มีการบันทึกเรื่องการร่วมบรรทมเพิ่มเป็นเวลานาน คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่ไทฮองไทเฮาทรงมีรับสั่งเช่นนี้พอดี ฝ่าบาทก็เลย…”

กุ้ยหมัวมัวไม่ได้พูดต่อ

ไทเฮาได้แต่คิดไปในแนวทางนี้

“หากฮ่องเต้ทรงโปรดทั้งหกตำหนักได้อย่างเท่าเทียมกัน ข้าก็เบาใจไปหนึ่งเรื่อง”

นับว่าไทฮองไทเฮาได้สร้างคุณงามความดีไปหนึ่งเรื่อง

เมื่อข่าวเรื่องการเข้าหอของฮ่องเต้และฮองเฮาได้ยินแพร่ไปถึงตำหนักต่าง ๆ บรรดาสนมนางสนมก็มีปฏิกิริยาแตกต่างกันออกไป

นางสนมเจียรู้สึกดีใจแทนฮองเฮา

หนิงเฟยไม่เชื่อ ส่งคนไปสอบถามอยู่หลายรอบ

“แต่ไม่เคยจะรู้ว่าเบื้องหลังของการมีคุณธรรมคือการสังหารคนโดยไม่ให้มือตัวเองเปื้อนเลือด

“ฮองเฮาสามารถขจัดข่าวลือเรื่องโจรภูเขาที่เป็นผลเสียต่อนางและนั่งครองบัลลังก์หงส์ได้อย่างมั่นคงมาจนถึงทุกวันนี้ เท่านี้ก็พิสูจน์แล้วว่านางไม่ใช่คนที่ไม่สู้คน

“มิเช่นนั้น เหตุใดจู่ ๆ ไทฮองไทเฮาถึงต้องกลับวัง ทั้งยังบังคับให้ฝ่าบาทเข้าห้องหอในทันที?”

ตงเซี่ยฟังจบแล้วตกใจ

“หรือว่าฮองเฮาจะลอบ…”

นางหยุดพูดกะทันหัน ไม่กล้าพูดต่อ

ยิ่งคิดอย่างละเอียดก็ยิ่งรู้สึกน่ากลัว

ดูท่าว่า ไม่ว่าสตรีในวังจะทำอะไรก็มีจุดมุ่งหมายเพื่อครอบครองฮ่องเต้ทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่ฮองเฮาที่ดูเย็นชา

เสียนเฟยมองบุปผาเริ่มโรยราแล้วถอนหายใจ

“ไม่มีบุปผาใดที่จะไม่โรยรา

“เปิ่นกงข้าขอเพียงอยู่รอดปลอดภัยก็พอ หากได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทก็เป็นโชคดี แต่หากสูญเสียไปก็โชคดีเช่นกัน”

นอกห้องทรงพระอักษร

กุ้ยเฟยอยากเข้าเฝ้าฮ่องเต้แต่กลับได้รับแจ้งว่าฮ่องเต้กำลังหารือเรื่องราชกิจกับรุ่ยอ๋องและขุนนางใหญ่ทั้งหลาย

แม้ว่าปกติแล้วนางจะเย่อหยิ่งเพราะถือว่าตนเป็นที่โปรดปราน แต่นางก็รู้แยกแยะความสำคัญ

ด้วยเหตุนี้ นางมีได้แต่ต้องกลับไปก่อน

แต่นางทนไม่ได้ที่ต้องกลับตำหนักหลิงเซียวทั้งอย่างนี้

“ไปตำหนักหย่งเหอ!”