แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 99

กุ้ยเฟยคิดไม่ตกว่าเฟิ่งเวยเฉียงผ่านการตรวจพรหมจรรย์มาได้อย่างไร

ครั้นคิดไปคิดมาก็มีแต่ข้อสรุปที่ว่า “คนตรงหน้าไม่ใช่เฟิ่งเวยเฉียง” ที่สามารถอธิบายได้

แต่นี่มันก็เหลวไหลเกินไป

หากนางไม่ใช่เฟิ่งเวยเฉียงแล้วจะเป็นผู้ใด?

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้แก้ตัวอะไรต่อข้อสงสัยของกุ้ยเฟย

นางมองกุ้ยเฟยตรง ๆ น้ำเสียงเย็นยะเยียบและลึกทุ้ม

“ถูกต้อง ข้าไม่ใช่เฟิ่งเวยเฉียง

“นับจากวันที่ถูกโจรภูเขาจับตัวไป ข้าก็ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว”

กุ้ยเฟยรู้สึกถึงไอเย็นที่กดดัน

นางคิดจะถอยห่างออกไปแต่ถูกดึงอกเสื้อเอาไว้

นางถูกบังคับให้ต้องย่อตัวลง บาดแผลบนร่างถูกดึงรั้งจนเจ็บแสนสาหัส

“เจ้า…ปล่อยนะ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนลากตัวนางแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น

นัยต์ตาของกุ้ยเฟยสั่นไหว

เงาดำปกคลุมลงบนตัวนาง ราวกับผีร้ายที่คืบคลานขึ้นมาจากนรก

แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนมีรอยยิ้มที่เบาบางมาก

“ต่างแดนมียาวิเศษอย่างหนึ่งใช้ทาลงบนผิวเป็นเวลาสี่สิบเก้าวันแล้วจะลอกคราบเกิดใหม่ บาดแผลทั้งหมดจะมลายหายไป ผิวนิ่มละเอียดดุจทารก

“นอกจากนี้ยังมีวิชาซ่อมแซม สามารถทำให้หญิงที่เสียพรหมจรรย์ไปแล้วกลับมามีพรหมจรรย์เหมือนเดิม

“กระบวนนี้เจ็บปวดทรมานมาก

“แต่ผลลัพธ์ที่ได้นับว่าไม่เลวเลยจริง ๆ

“มิเช่นนั้น เจ้าคิดว่าข้าจะกล้าแต่งงานเข้ามาอยู่ในวังได้อย่างไร?”

กุ้ยเฟยเบิกตาโพลง ใต้เปลือกตากระตุกอย่างรุนแรง

ที่แท้…

นังแพศยานี่ได้ใช้ยาลับ!

……

ตำหนักหลิงเซียว

กุ้ยเฟยปาแจกันแตกไปหลายใบ

“ที่แท้ก็เพราะยาลับ นังแพศยายอมทุ่มตัวจริง ๆ!

“ข้าเคยได้ยินเรื่องยาแบบนั้นเช่นกัน ทว่าใช้แล้วมีโอกาสรอดแค่หนึ่งในเก้า

“นึกไม่ถึงว่านางจะหายาเจอ ทั้งยังรอดชีวิตมาได้!

“มีสิทธิ์อะไรกัน!”

ชุนเหอไม่กล้าเก็บเศษแจกันบนพื้น ได้แต่รอให้เพลิงโทสะของพระสนมบรรเทาลง

ขณะเดียวกันก็รู้สึกตกใจ

ที่แท้ฮองเฮาก็ฟื้นสภาพร่างกายตัวเองให้กลับมาเป็นปกติด้วยยาลับ

มิน่าเล่า นางกับตระกูลเฟิ่งถึงได้กล้าเข้าพิธีแต่งงานทั้งที่มีความเสี่ยงโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูง

มิน่าเล่า แม้แต่หมัวมัวที่ตรวจพรหมจรรย์ในวังก็ยังจับไม่ได้

แต่ปัญหาที่ตามมาก็คือ

วันนี้ฝ่าบาทเข้าหอกับฮองเฮาจริงหรือ?

เดิมทีหลิงเยี่ยนเอ๋อร์คิดจะใช้ไทฮองไทเฮาเป็นเครื่องมือกำจัดฮองเฮา

นึกไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะกลับกลายเป็นการทำร้ายตัวเอง

นางอดฟุ้งซ่านไม่ได้

จะเป็นบ้าอยู่แล้ว!

ต้องถามฝ่าบาทให้ได้…

หลังจากหารือเสร็จ เซียวอวี้ให้รุ่ยอ๋องอยู่ต่อแค่คนเดียวเพื่อตำหนิ

“ปกติแล้วเจ้าเป็นคนสุขุมใจเย็น เมิ่งสิงโจวป้อนยามอมเมาอะไรให้เจ้ากันแน่ เจ้าถึงได้ต้องปกป้องเขาขนาดนี้!”

“กระหม่อมมีความผิด แต่กระหม่อมไม่อาจทนเห็นขุนนางผู้ภักดีถูกใส่ร้าย ขอฝ่าบาททรงตรวจสอบ อย่าได้ให้ทหารตามชายแดนต้องหมดกำลังใจ”

รุ่ยอ๋องให้คำแนะนำอย่างจริงใจ กลัวว่าฮ่องเต้จะเชื่อข่าวลือเหล่านั้นและสั่งลงโทษเมิ่งสิงโจว

เซียวอวี้มีพี่น้องหลายคน แต่กลับไม่มีแม้แต่คนเดียวที่สู้รุ่ยอ๋องซึ่งเป็นน้องชายต่างแซ่ได้

เขากล่าวเสียงทุ้ม

“สนามม้าหลวงส่งอาชามาหลายตัว เจ้าจงเลือกหนึ่งตัวแล้วส่งไปค่ายเป่ยต้าพร้อมกับของรางวัลของเรา”

รุ่ยอ๋องได้ยินว่าจะให้ตัวเองเลือกอาชาเป็นรางวัลให้เมิ่งสิงโจวก็เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

ม่านราตรีปกคลุมสี่ทิศ แสงจันทร์เย็นยะเยือก

เซียวอวี้สั่งให้เคลื่อนขบวนเสด็จไปตำหนักหลิงเซียว

กุ้ยเฟยมีน้ำตาเอ่อคลอทันทีที่เห็นเขา

“ฝ่าบาท…”

เซียวอวี้มุ่นคิ้วเล็กน้อย

“เจ็บแผลอีกแล้วหรือ?”

ข้ารับใช้ถอยออกไปกันหมด กุ้ยเฟยซึ่งหน้าซีดเผือดมองดวงหน้าเย็นชาของฮ่องเต้ด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรัก จากนั้นพูดด้วยความเศร้าเสียใจ

“ฝ่าบาท ท่านกับฮองเฮา…เป็นเรื่องจริงหรือเพคะ?”

สีหน้าของเซียวอวี้นิ่งขรึม

“เจ้ายังคงเป็นสนมรักของเรา”

“เช่นนั้นท่านไม่ได้แตะต้องฮองเฮาหรือเพคะ?” กุ้ยเฟยถามต่ออย่างดึงดัน

เซียวอวี้กำลังจะเอ่ยปาก แต่แล้วกลับมีเสียงตะโกนดังมาจากนอกตำหนัก

“ฝ่าบาท ฮองเฮาทรงหมดสติไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”