“หมอเฉิน นี่คือค่ารักษาครับ ขอบคุณหมอมากจริงๆ! พวกเรานึกไม่ถึงจริงๆว่าแค่สถานการณ์จำลองเพียงครั้งเดียวจะทำให้ลูกสาวผมเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ถึงตอนนี้เขาจะยังมีทะเลาะกับพวกเราบ้าง แต่ไม่ลงไม้ลงมือแล้วครับ!”
ไม่กี่วันต่อมา ผู้ชายวัยกลางคนๆหนึ่งได้พูดขอบคุณเสี่ยวเชี่ยนขณะอยู่บนรถของเสี่ยวเชี่ยน เขาไม่คิดว่าการบำบัดจิตใจจะมหัศจรรย์ขนาดนี้ สามารถเปลี่ยนลูกสาวที่ชอบใช้ความรุนแรงของเขาให้กลายเป็นคนใหม่ได้
“การบำบัดจิตใจของพวกเราเป็นแค่กำลังเสริม ถ้าอยากจะให้เขาเปลี่ยนแปลงมากกว่านี้พ่อแม่อย่างพวกคุณก็ต้องให้ความร่วมมือค่ะ ครอบครัวที่สภาพแวดล้อมดีเป็นภูมิคุ้มกันที่ดีที่สุดที่ช่วยลดสภาวะผิดปกติทางด้านจิตใจ อีกอย่างนิสัยของลูกสาวคุณไม่เหมาะจะเรียนจิตวิทยาหรอกนะคะ ฉันขอแนะนำให้ใช้โอกาสที่เขาเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยพักการเรียนไว้ก่อนหนึ่งปีแล้วย้ายไปเรียนสาขาอื่นดีกว่าค่ะ”
“แต่เขาชอบด้านนี้ กว่าจะสอบได้ไม่ใช่ง่ายๆ…” ชายวัยกลางคนลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
“เขาควบคุมอารมณ์ได้ไม่เก่ง ต่อให้รักษาหายแล้วก็ไม่มีทางเหมือนคนปกติ ถ้าเขายังเรียนสาขานี้ต่อไป เรียนไม่จบก็ถือว่าเขาซวยเอง แต่ถ้าเรียนจบก็เป็นความซวยของคนไข้ ทางที่ดีให้ไปเรียนอย่างอื่นดีกว่าค่ะ”
ถึงจะมีนักบำบัดจิตใจหลายคนที่สภาพจิตใจอยู่ก้ำกึ่งระหว่างดีกับไม่ดี แต่ก็ไม่รวมถึงการมีแนวโน้มชอบใช้ความรุนแรง
“ก็ได้ครับ…ผมจะกลับไปเกลี้ยกล่อมเขา นี่เป็นค่ารักษารับไว้ด้วยนะครับ” ผู้ชายคนนั้นยื่นเช็คให้
เสี่ยวเชี่ยนมองตัวเลขบนเช็ค “เกินมาหนึ่งหมื่น?”
“เป็นการแสดงความขอบคุณครับ ถ้าไม่ได้หมอไม่รู้ว่าตอนนี้ลูกสาวผมจะเป็นยังไง…”
เสี่ยวเชี่ยนคืนเช็ค แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เขียนเช็คให้ใหม่ด้วยค่ะ เงินสดก็ได้ สามหมื่น ไม่เกินนี้”
“แต่พวกเรารู้สึกขอบคุณหมอมากจริงๆนะครับ!”
“ตกลงกันไว้เท่าไรก็เท่านั้น”
เสี่ยวเชี่ยนยืนยันคำเดิมว่าไม่ต้องการมากกว่านั้น ชายวัยกลางคนจึงต้องลงไปหยิบเงินสดจากรถตัวเอง
ไม่กี่นาทีต่อมารถเก๋งสีแดงของเสี่ยวเชี่ยนก็ถูกขับออกไป บนเบาะหลังมีเงินสดอยู่สามปึก
ผู้ชายคนนั้นมองส่งเธอพลางพูดพึมพำ
“หมอเฉินนี่จิตใจดีจริงๆ ให้เกินก็ไม่เอา เป็นคนดีเหลือเกิน…”
เสี่ยวเชี่ยนเปิดเพลงบนรถ อาจเพราะอวี๋หมิงหลางน่าจะกลับมาแล้วเธอถึงได้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ
เมื่อถึงบ้านเสี่ยวเชี่ยนก็จอดรถหน้าตึก ขณะที่กำลังเดินเข้าโทรศัพท์ก็ดัง
หน้าจอขึ้นว่าไม่ทราบเบอร์
เสี่ยวเชี่ยนคิดเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มมุมปาก เธอรู้ว่าใครโทรมา
“ฮัลโหล! พี่! พี่สาวของผม! ช่วยผมด้วย!”
เฉินจื่อหลงพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้
ที่หน้าจอขึ้นว่าไม่ทราบเบอร์เป็นเพราะโทรมาจากในค่ายทหาร นึกๆดูเฉินจื่อหลงก็น่าจะได้เข้าไปอยู่ในค่ายทหารแล้ว แต่งตัวใส่ชุดทหารไปเป็นทหารฝึกหัด
“ต้าหลง มีอะไรเหรอ? ปรับตัวได้ยัง?”
จึ๊ๆ โทรมาไวกว่าที่เธอคิดไว้ ดูท่าตอนนี้ในค่ายทหารสวัสดิการดีไม่เบา ให้ทหารใหม่ใช้โทรศัพท์ได้ด้วย
“ไม่ได้พี่! ผมอยู่ไม่ได้! พี่ พี่เขยหลอกผมอ้ะ เขาหลอกผม!!!”
น้ำเสียงสติแตกของต้าหลงดังลอดมา จากนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็ได้ยินเสียงมีคนเตือนต้าหลงให้ระวังเรื่องภาพลักษณ์
ฮ่าๆๆๆ!
เสี่ยวเชี่ยนขำอย่างบ้าคลั่งในใจ แต่ปากก็แสร้งพูดด้วยความเป็นห่วง
“จะเป็นไปได้ไง? พี่เขยเนี่ยนะหลอกนาย? เขาเป็นคนดีจะตาย!”


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย