ประธานเชี่ยนยอมรับว่าตัวเองคิดอะไรแบบเด็กๆ แต่ด้วยนิสัยมันก็เลยกลายเป็นแบบนี้
เธอเกลียดเจ้าโฮ่งชาเขียวตัวนี้มันก็คืออารมณ์ส่วนตัว แต่พอเห็นหมาทึ่มของตัวเองถูกรังแกมันก็อีกอารมณ์หนึ่ง
ไม่ว่าเสี่ยวเชี่ยนจะยุให้คนสวยเอาคืนยังไง คนสวยก็ทำตัวนิ่งไม่ขยับ แสร้งทำเป็นหมาเชื่องไม่หือไม่อือ
ส่วนเจ้าเปี๊ยกก็เหมือนจะรู้สึกได้ถึงความหงอของคนสวย เห่าใหญ่เหมือนได้ใจ แทบอยากจะกระโจนเข้าไปกัด คนสวยยืนอยู่ด้านหลังเสี่ยวเชี่ยนทำตัวเป็นอากาศ
เสี่ยวเชี่ยนกวาดตามองรอบๆ เห็นเจ้าของหมายังไม่กลับมา ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวชี้หน้าดุลูกหมาตัวนั้น
“หุบปากไปเลยนะไอ้เปี๊ยก!”
พวกสัตว์ล้วนมีสัญชาตญาณในการแยกแยะอารมณ์ของคน โดยเฉพาะพวกสุนัข หมามักจะสังเกตอารมณ์ของมนุษย์เป็น มันเห็นคนสวยทำตัวอ่อนแอก็เลยรังแกใหญ่ แต่พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนเอาจริงก็หงอทันที
เสี่ยวเชี่ยนชี้หน้าลูกหมาพร้อมพูดด้วยความโมโห “ถ้าแกยังกล้ารังแกหมาฉัน ฉันจะจับแกไปทำต้มยำเข้าใจไหม?!”
เจ้าของลูกหมาเดินกลับมาพร้อมถุงพลาสติคในมือ เห็นลูกหมาของตัวเองยืนเชื่องอยู่ตรงเสาไฟ
เสี่ยวเชี่ยนยิ้มหวานให้
“พี่สะใภ้ขอบคุณมากนะคะที่ดูมารวยให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องแค่นี้เอง”
สะใภ้ทหารคนนั้นปล่อยหมาตัวเองให้เดินอย่างอิสระ “มารวย กลับบ้านกันเถอะ~”
ลูกหมาตัวนั้นวิ่งหน้าตั้งไม่หันกลับมามองอีก ถ้ารักชีวิตก็อยู่ให้ไกลจากคนใจร้ายซะนะ
เจ๊เชี่ยนผู้ทรงอิทธิพลถ้าโมโหขึ้นมาแม้แต่สัตว์ก็ไม่ปล่อยไปง่ายๆ
พอกลับถึงบ้านปิดประตูเรื่องแรกที่เสี่ยวเชี่ยนทำคือดุคนสวย เธอชี้หน้ามันด้วยความโมโห “ตัวก็โตทำไมถึงได้ขี้กลัวแบบนี้? ลูกหมาตัวกะเปี๊ยกแค่นั้นกล้าให้มันมาหยาม ฟันน่ะมีไว้ทำไร?! ขู่มันกลับไปไม่เป็นเหรอ?!”
คนสวยมีท่าทีดีต่อเสี่ยวเชี่ยนมากกว่าเมื่อก่อน พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนโมโหมันจึงแลบลิ้นจะเลียมือเสี่ยวเชี่ยน แต่ถูกเสี่ยวเชี่ยนดันหัวออกด้วยความรังเกียจ
“อย่ามาทำตีสนิท! ใครไม่ทำฉันฉันก็ไม่ทำใคร หมาก็เหมือนกัน! มันดีกับแก แกจะดีกับมันกลับก็ได้ แต่นี่มันแยกเขี้ยวเห่าใส่ แกก็ควรขู่มันกลับไป!”
ท่าทางของเสี่ยวเชี่ยนเหมือนกับผู้ปกครองที่ลูกตัวเองถูกรังแกเลยเรียกมาปิดประตูสั่งสอน
คนสวยหมอบฟัง เอาหัวแนบพื้น
“เห็นแกเป็นแบบนี้แล้วฉันโมโห!”
เดี๋ยวนะ ทำไมภาพเหตุการณ์นี้มันคุ้นๆ?
เสี่ยวเชี่ยนลองนึก ทันใดนั้นก็นึกอะไรออก
ดูเหมือนเมื่อชาติก่อนเธอก็ดุเสี่ยวเหวยแบบนี้ แต่ลูกสาวเธอไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยให้ใครมารังแกง่ายๆ เด็กคนนั้นโหดมาก เอาชนะศัตรูได้จนในโรงเรียนไม่มีใครกล้ามาหาเรื่อง ใครกล้าล้อว่าไม่มีพ่อเธอก็กล้าตบให้หน้าหัน เสี่ยวเชี่ยนจึงโดนครูที่ปรึกษาของลูกสาวเรียกไปพบด้วยเรื่องแบบนี้บ่อย
ตอนนั้นเธอก็ชี้หน้าดุลูกสาว แต่การดุด่าก็ไม่ใช่ทางแก้ปัญหา
แต่เวลานี้ในบ้านมีสมาชิกที่ถูกรังแกเพิ่มเข้ามา เสี่ยวเชี่ยนจึงนึกถึงลูกสาวที่ไม่ยอมถูกใครเอาเปรียบ
“ถ้าแกเอาอย่างพี่เหวยของแกได้สักเสี้ยวนึงชีวิตก็ไม่น่าสงสารขนาดนี้หรอก หมาโง่ อยู่ข้างนอกอย่าปล่อยให้ใครเอาเปรียบ ใครรังแกก็เล่นงานมันกลับเข้าใจไหม?!
“โฮ่ง…”
ไม่รู้ว่าคนสวยพูดอะไร แต่เสียงของมันต่างจากเมื่อก่อน เสี่ยวเชี่ยนยื่นมือไปจะลูบหัวมัน ช่วงสองวันมานี้มันไม่ยอมให้เธอลูบ เธอคิดว่าครั้งนี้มันก็จะหลบอีก แต่เปล่าเลย มันยอมให้เธอลูบแต่โดยดี
วันนี้คนสวยกินอาหารได้ค่อนข้างเยอะ คล้ายกับเปิดใจยอมให้เสี่ยวเชี่ยนให้อาหารแล้ว ส่วนเพราะอะไรเสี่ยวเชี่ยนเองก็ไม่รู้
จากเรื่องนี้ทำให้เสี่ยวเชี่ยนพบว่าคนสวยขี้ขลาด
ออกไปข้างนอกถูกลูกหมารังแกยังไม่เท่าไร แต่ถูกแมววิ่งไล่เสี่ยวเชี่ยนทนไม่ได้
VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย