แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 1108

เสื้อสเวตเตอร์ที่เสี่ยวเชี่ยนใส่อำจดูเรียบง่ำย แต่ทรงสวย มำก ตรงแขนเสื้อมีกำรปั กลวดลำยอย่ำงประณีต ในควำมเรียบ ง่ำยก็แฝงไว้ซึ่งควำมหรูหรำ หวำงเสี่ยวหงนึกออกแล้ว เสื้อตัวนี้ เป็นแบรนด์ดังที่เธอเคยเห็นในนิตยสำร รำคำเสื้อตัวเดียว สำมำรถซื้อกำไลทองที่เธอชอบได้ตั้งหลำยอัน

แค่เสื้อตัวเดียวก็ทำให้หวำงเสี่ยวหงเข้ำใจ นี่สิถึงจะเป็น บุคลิกที่ลูกสะใภ้คนรวยควรมี ลบล้ำงควำมคิดที่หวำงเสี่ยวหง เคยยึดติดกับภำพลักษณ์ ‘คนรวย’ อย่ำงเธอก็เป็นแค่คนที่ทำตัว เชยต่อหน้ำคนพวกนี้

เรื่องรสนิยมแก้กันไม่ได้ด้วยเงิน ต่อให้หวำงเสี่ยวหงเคยอยู่ ใกล้กับควำมมั่งคั่ง สุดท้ำยก็ยังคงไม่เหลืออะไรเลย

เสี่ยวเชี่ยนเห็นหวำงเสี่ยวหงเอำแต่มองไม่พูดอะไร เธอก็ ไม่ได้รีบร้อน ลำกเก้ำอี้มำนั่งข้ำงเตียงแล้วมองหวำงเสี่ยวหงด้วย สีหน้ำเรียบเฉย

เดินมำถึงขั้นนี้แล้วเสี่ยวเชี่ยนไม่จำเป็นต้องเล่นงำนซ้ำเติม อะไรอีก สำยตำที่เธอมองหวำงเสี่ยวหงไม่ต่ำงจำกมองคนทั่วไป

บนท้องถนน

เสี่ยวเชี่ยนรู้ดีแก่ใจว่ำวันนี้หลังจำกเธอออกจำกห้องนี้ไป แล้วต่อไปชำตินี้ก็อำจไม่ต้องเจอกันอีก เธอไม่จำเป็นต้องเอำคืน ผู้หญิงที่ไม่เหลืออะไรคนนี้แล้ว

“เฉินเสี่ยวเชี่ยน เห็นฉันเป็นแบบนี้แกคงแอบสะใจสินะ?”

“เปล่ำ”

“เปล่ำ? เรื่องที่ฉันเคยทำคนตระกูลอวี๋เกลียดฉันเข้ำไส้ โดยเฉพำะครั้งนี้…” หวำงเสี่ยวหงพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เธอ เองก็ไม่รู้ว่ำทำไมตัวเองถึงได้ทำชีวิตพังทั้งๆ ที่เดิมก็มีไพ่ใบดีอยู่ ในมือแล้วแท้ๆ

“อย่ำยกตัวเองให้สูงหน่อยเลย เธอยังไม่มีค่ำขนำดที่ฉันต้อง เกลียด” เสี่ยวเชี่ยนพูดอย่ำงเย็นชำด้วยท่ำทำงนิ่งๆ

ประโยคนี้ลำกเธอให้ไกลจำกหวำงเสี่ยวหงออกไปได้อีก ประธำนเชี่ยนไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบใคร เธอก็แค่พูดไปตำมควำม จริง ผ่ำนวันนี้ไปถึงหวำงเสี่ยวหงอยำกจะมำปีนป่ ำยตระกูลอวี๋อีก ก็ไม่มีทำงเป็นไปได้แล้ว

หวำงเสี่ยวหงจ้องอยู่สักพัก ด้วยนิสัยของเธอควรจะรู้สึก โกรธที่ถูกคนอื่นดูถูก แต่เวลำนี้ในใจของเธอกลับว่ำงเปล่ำ หลังจำกที่ผ่ำนเหตุกำรณ์รุนแรงครั้งนี้มำ เห็นกับตำว่ำเสี่ยวเชี่ยน จัดกำรกับคนร้ำยอย่ำงไร หวำงเสี่ยวหงก็เข้ำใจแล้วว่ำ เธอกับ ตระกูลอวี๋ที่มีเสี่ยวเชี่ยนเป็นตัวแทนได้ทิ้งห่ำงไปไกลกันมำกแล้ว

อยู่กันคนละระดับตั้งแต่แรก เอำแค่เรื่องควำมคิดก็แตกต่ำง กันสุดขั้ว เมื่อก่อนทำไมเธอถึงได้ไร้เดียงสำโจมตีตระกูลอวี๋เพื่อ แก้แค้นให้กับควำมโมโหที่ตัวเองถูกบีบออกจำกตระกูล

“อันที่จริง ฉันก็รู้ว่ำพวกแกดูถูกฉัน… เฉินเสี่ยวเชี่ยน ฉัน เรียกแกมำเพรำะมีเรื่องอยำกถำม ขอให้แกเห็นแก่ที่ฉันใกล้จะ ไปแล้วช่วยฉันแก้ข้อสงสัยนี้หน่อยได้ไหม?”

“ว่ำมำ”

“แกคิดว่ำหลังจำกคนเรำตำยไปแล้วจะกลับมำเกิดเป็นคน เดิมได้อีกไหม?”

‘กลับมำเกิด’ คำๆ นี้ออกมำจำกปำกหวำงเสี่ยวหง ทำให้ เสี่ยวเชี่ยนที่เดิมทีทำตัวสบำยๆ นั่งหลังตรงทันที สำยตำเริ่มมี แววหวำดระแวง

หรือว่ำหวำงเสี่ยวหงจะไปรู้อะไรมำ?

ดูเหมือนหวำงเสี่ยวหงจะไม่สังเกตเห็นควำมผิดปกติของ เสี่ยวเชี่ยน เธอมองเพดำนด้วยสำยตำเหม่อลอย พูดปมในใจ ของตัวเอง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน