แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 487

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 487 ได้รับการยอมรับ
“นายคงไม่ได้รออยู่นี่ทั้งวันหรอกนะ?” อยู่ๆเสี่ยวเชี่ยนก็คิดได้ว่าหวางย่าเฟยไม่มีวิธีติดต่อเธอ เขารู้แค่ว่าเธอเป็นนักศึกษาของที่นี่ หรือแม้แต่เธอเรียนสาขาไหนเขาก็ไม่รู้

อีกอย่างตอนนี้ก็มืดค่ำแล้ว

หวางย่าเฟยหลบตาอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วพูดอย่างเกร็งๆ “อันที่จริงก็ไม่นานหรอก”

ก็แค่ตั้งแต่บ่ายสี่โมงจนถึงตอนนี้ เดิมทีเขาคิดจะกลับแล้วแต่ไม่นึกว่าจะเห็นเสี่ยวเชี่ยน

“นายไปหาศาสตราจารย์หลิวเพื่อติดต่อฉันก็ได้นี่”

“อ๊า จริงด้วย ลืมได้ไงเนี่ย ผมคิดแค่ว่าคุณเป็นนักศึกษาของที่นี่ ถ้ามาดักรอที่ประตูก็น่าจะได้เจอ…”

นั่นสิ ถ้าเขาไปหาศาสตราจารย์หลิวก็จบแล้ว ทำไมต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากด้วย

เสี่ยวเชี่ยนเห็นท่าทางอึ้งๆของหวางย่าเฟยแล้วก็แอบขำในใจ

คนฉลาดก็มีตอนที่คิดไม่ทันเหมือนกัน แต่หวางย่าเฟยเป็นแบบนี้ก็สนุกดีนะ น่ารักแบบทึ่มๆ

ก็เหมือนกับที่เสี่ยวเฉียงบอก คนๆนี้มีความสามารถเป็นนักแม่นปืนมาแต่กำเนิด ยืนรออยู่หน้ามหาวิทยาลัยได้นานขนาดนี้ก็แสดงว่ามีความอดทนสูง ไม่เสียทีที่เสี่ยวเฉียงให้ความสำคัญ ไม่เพียงแต่ทำเพื่อเขาเป็นกรณีพิเศษ เมื่อวานยังใช้โอกาสที่แข่งกันสั่งสอนหวางย่าเฟย

“ว่ามาสิว่ามีเรื่องอะไร”

“ผมอยากบอกคุณว่า ขอบคุณมาก ผมเข้าใจแล้ว อาการของผมเป็นแบบนี้เข้าหน่วยรบพิเศษตอนนี้ไม่ได้หรอก เจอปัญหาแล้วมองข้ามไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา ผมจะรับการรักษา พอผมหายแล้วจะไปสอบใหม่”

หลังจากที่ได้แข่งกับอวี๋หมิงหลาง ความอวดดีของหวางย่าเฟยก็เหมือนได้ถูกทำลายลง

หลังกลับไปเขาคิดอยู่นานแล้วก็เข้าใจ

เหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า เขาคิดว่าตัวเองเก่ง คิดว่าตัวเองคือที่สุดแล้ว คิดว่าการที่ตัวเองไม่ได้เข้า011เป็นการสูญเสียของพวกเขา แต่พอเห็นอวี๋หมิงหลางเขาถึงได้พบว่า ที่แท้โลกก็ไม่ได้หมุนรอบตัวใครคนใดคนหนึ่ง

ถ้าอวี๋หมิงหลางทำตัวเหมือนเหยียบเขาไว้ บางทีเขาอาจไม่คิดได้แบบนี้ แต่อวี๋หมิงหลางกลับใช้วิธีเก็บซ่อนความสามารถของตัวเอง ไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งนั้น แต่กลับทำให้หวางย่าเฟยคิดได้

ที่แท้คนที่เก่งจริงๆเป็นแบบนี้ คนในหน่วยของเขาปากชอบว่าคนของ011 บอกว่าคนพวกนั้นบ้า ชอบดูถูกคนอื่น เห็นทหารเป็นผักเป็นปลาอยากจะมาเลือกก็มา รู้สึกว่าคนพวกนั้นไม่ให้เกียรติคนอื่น

แต่พอได้ประลองฝีมือจริงๆถึงพบว่า คนพวกนั้นไม่ใช่ไม่ให้เกียรติคนอื่น หากมองในสภาวะปกติ จะเห็นได้ว่าเป็นเพราะพวกเขาอยู่ในจุดตีนเขา มองขึ้นไปยังคนที่อยู่บนเขาเลยคิดว่าคนที่อยู่บนนั้นดูถูกตัวเอง แท้ที่จริงแล้วตัวเองนั่นแหละที่รู้สึกต้อยต่ำ

เสี่ยวเชี่ยนได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็เหมือนกับได้รับคำปลอบใจ เธอพยักหน้า

“นายคิดได้แล้วดีจัง คนบางคนทั้งชีวิตยังคิดไม่ได้เลยนะ นายใช้เวลาแค่วันเดียว”

น้อยครั้งที่เธอจะประเมินใครสูงแบบนี้ เด็กหนุ่มคนนี้ใช้ได้เลยทีเดียว คนที่ยกตัวเองขึ้นสูงมีไม่น้อย แต่คนที่ยอมรับได้ว่าตัวเองยังดีไม่พอมีไม่มาก รู้จักปรับตัวยอมรับความจริง ตอนหนุ่มยังคิดได้ขนาดนี้ อนาคตจะต้องไปได้ไกลอย่างแน่นอน ไม่เสียทีที่อวี๋หมิงหลางเล็งคนๆนี้ไว้…ถึงแม้อวี๋หมิงหลางจะไม่ยอมรับก็ตาม

แต่เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่าผู้ชายของเธอถูกใจทหารคนนี้เข้าแล้ว อวี๋หมิงหลางถูกใจใครคนนั้นก็จะซวย เพราะเขาจะทรมานให้หนักที่สุด

“ผมอยากจะขอโทษคุณด้วยใจจริง แล้วก็อยากจะขอร้องคุณให้เป็นจิตแพทย์ของผมต่อ ช่วยผมกำจัดปีศาจร้ายในใจของผม”

“ศาสตราจารย์หลิวเก่งกว่าฉันไปให้เขารักษาก็เหมือนกัน”

“ไม่ ผมอยากให้คุณรักษา” หวางย่าเฟยพูดอย่างแน่วแน่

เพราะเขาพูดไปว่าเสี่ยวเชี่ยนไม่สมควรเป็นหมอ ในใจจึงรู้สึกผิดมาตลอด เขาไม่อยากเปลี่ยนหมอ อยากให้เสี่ยวเชี่ยนรักษาเขาต่อ