แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 488

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 488 ใช่ และก็ไม่ใช่
“หนูกลัวพออาจารย์เห็นว่าเป็นเงินก็จะคิดว่าหนูติดสินบน จากนั้นก็จะโมโหแล้วริบโอกาสคืน ไว้หนูค่อยให้อาจารย์ดีกว่า”

“เงิน?” ศาสตราจารย์หลิวนึกไม่ถึงว่าในนั้นจะเป็นเงินจริงๆ

“ค่ะ เมื่อเย็นวานหวางย่าเฟยมาหาหนู บอกว่าต้องการให้ค่ารักษากับหนู หนูคิดว่าเงินนี้ถือเป็นการยอมรับในความสามารถในการทำงานของอาจารย์กับหนูเลยควรรับไว้ แต่ตอนนี้หนูไม่มีใบประกอบโรคศิลปะ ถ้ารับไว้ก็เท่ากับรักษาโรคโดยไม่มีใบอนุญาต ดังนั้นหนูเลยอยากเอาให้อาจารย์ค่ะ”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ศาสตราจารย์หลิวพยักหน้าแล้วหยิบซองจดหมายมาเปิดดู จากนั้นก็คิ้วขมวด

“ทำไมไปเอาเงินเขามาเยอะขนาดนี้?”

“…นี่เหรอเยอะ? มิน่าอาจารย์ทำงานวิจัยมาตลอดชีวิตยังอยู่ได้แค่อพาร์ทเม้นท์เก่าๆ”

“ฉันมีบ้านแต่ขายไปแล้ว…เอาส่วนนี้ไปคืนเขา ส่วนนี่แบ่งไว้เป็นเงินทำวิจัยให้รุ่นพี่เธอ อันนี้ให้เธอ”

ศาสตราจารย์หลิวควักเงินออกมายี่สิบ เสี่ยวเชี่ยนน้ำตาจะไหล

“อาจารย์ ในใจของอาจารย์หนูมีค่าแค่ยี่สิบเองเหรอคะ?”

เงินที่หวางย่าเฟยให้ไม่กี่ร้อยนี่เดิมก็ไม่ได้มากมายอยู่แล้ว อาจารย์ยังจะให้เอาไปคืนเยอะขนาดนี้อีก มาถึงเธอแค่ยี่สิบ ทำแบบนี้ถึงได้ไม่มีเพื่อนไง

“ในใจของฉันเธอประเมินค่าไม่ได้ จะให้ใช้เงินมาเป็นตัววัดไม่ได้เข้าใจไหม? อีกอย่างครอบครัวของหวางย่าเฟยก็ฐานะไม่ดี ทหารยศต่ำๆแบบเขาจะมีเงินสักเท่าไรกัน?”

“แต่ไปรักษาที่ไหนก็ต้องใช้เงินทั้งนั้น จะมาคิดราคาถูกๆเพราะพวกเราไม่สั่งยาให้ได้ไงคะ อาจารย์ทำให้ราคาตลาดมันวุ่นวาย คนในวงการเขาจะเกลียดเอานะคะ”

เสี่ยวเชี่ยนรักษาคนไม่เคยคิดราคาถูกๆ หน้าที่การงานของเธอก้าวหน้าจนรู้จักคนไปแทบทุกวงการ แต่อาจารย์สนใจแต่สังคมชั้นล่าง ค่ารักษาถูกแล้วถูกอีกจนสร้างความหมางใจให้คนในแวดวงเดียวกันไม่น้อย

“เฉินเสี่ยวเชี่ยน ในอนาคตเธอจะเดินไปทางไหน?”

“หนูแพลนไว้ว่าจะรับปรึกษาส่วนตัวให้กับคนระดับสูงค่ะ ตอนนี้ตลาดยังขาดแคลนในเรื่องนี้…ถึงหนูไม่ทำก็มีคนอื่นทำอยู่ดี จะปล่อยให้แกะตัวอ้วนๆของบ้านเราหนีเอาเงินไปเสียให้ต่างชาติได้ไงคะ อีกอย่างเรื่องของสังคมพื้นฐานจิตใจของคนบ้านเรา พวกฝรั่งใช่ว่าจะเข้าใจได้ดี”

ความหมายก็คือ ในอนาคตประธานเชี่ยนไม่เก็บแพงเท่าไรหรอก แต่จะเก็บให้แพงที่สุด ฆ่าแกะตัวอ้วนๆให้เมามัน

เสี่ยวเชี่ยนพูดให้ดูแย่ไว้ก่อน เป้าหมายของเธอไม่มีทางเปลี่ยน เธอทำตัวเป็นคนดีอย่างอาจารย์ไม่ได้ การคิดค่ารักษาถูกๆหรือฟรีบ้างไม่เหมาะใช้กับคนมีเงิน คนที่มีฐานะความเป็นอยู่ที่ดีในระดับหนึ่งจะคิดว่าราคาถูกๆใช่ว่าจะดี

แต่ที่เหนือความคาดหมายก็คือ ศาสตราจารย์หลิวไม่ได้รู้สึกโกรธกับการพูดความคิดออกมาตรงๆของเสี่ยวเชี่ยน แต่พยักหน้าอย่างเงียบๆ

“คนเรามีปณิธานที่ไม่เหมือนกัน ฉันไม่บังคับให้เธอมาเป็นอย่างฉันหรอก อีกอย่างสิ่งที่เธอพูดก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล งานด้านเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวระดับสูงยังเป็นที่ขาดแคลนจริงๆนั่นแหละ เพียงแต่…”

“เพียงแต่หนูไถเงินกับคนรวยแล้วก็อย่าลืมช่วยคนจน อย่าเอาแต่คิดถึงเรื่องเงินใช่ไหมคะ? อาจารย์วางใจได้ค่ะ อีกหน่อยถ้าหนูทำได้ขึ้นมา นอกจากหนูจะรักษาให้พวกคนรวยแล้วหนูก็จะรับงานที่อยู่ในขอบเขตของหนูเพื่อตอบแทนสังคมด้วยค่ะ”

ชาติที่แล้วเธอก็ทำแบบนี้

ศาสตราจารย์หลิวส่ายหน้า “ไม่ได้หมายความแบบนั้น อันที่จริงฉันแค่อยากบอกเธอว่า การเก็บค่ารักษาถูกแพงไม่ได้เป็นตัววัดหลักการของหมอ ในอนาคตขอแค่จดจำอาชีพของเธอ รวมถึงความสุขที่ได้จากการทำงานไว้ บางครั้งความภาคภูมิใจของพวกเราก็ไม่ได้มาจากตัวเงิน ยังมีสิ่งอื่นอีกที่ทำให้เรามีความสุข เธอเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นหุ่นยนต์เก็บเงิน ฉันอยากให้เธอมีความสุขกับการเป็นหมอ”

คำพูดพวกนี้ชาติที่แล้วศาสตราจารย์หลิวไม่เคยพูดกับเสี่ยวเชี่ยน พอได้ยินแบบนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็แอบซึ้งใจ

“ดังนั้นที่อาจารย์รับรักษาฟรีบ่อยๆเป็นเพราะมีความสุขกับการได้ทำเหรอคะ?”