แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 489

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 489 ความคิดโตขึ้นอีกแล้ว
“เสี่ยวเชี่ยน จิตวิทยาในฐานะที่เป็นวิทยาศาสตร์แขนงหนึ่งของสังคมมนุษย์ พวกเรายังหาข้อสรุปไม่ได้เกี่ยวกับคนเราเมื่อตายกลายเป็นฝุ่นผงแล้วไปที่ไหนต่อ ฉันไม่รู้ว่าโลกนี้มีวิญญาณหรือเปล่า แต่ฉันเชื่อว่ามีวิธีที่ทำให้ฉันกับลูกชายได้อยู่ด้วยกันตลอดไป นั่นก็คือทำให้คนที่เขาชอบที่สุดตอนมีชีวิตอยู่ได้มีชีวิตที่เป็นสุข เธอจะบอกว่าฉันทำเพื่อลูกชายก็ได้ แต่ที่มากกว่าก็คือมันเป็นทางออกหนึ่งให้จิตใจของฉัน”

นี่คือคนสูงวัยที่มีประสบการณ์ผ่านร้อนผ่านหนาวมากว่าครึ่งชีวิต คำพูดที่กลั่นออกมาจากสมองอันชาญฉลาด

เวลานี้เสี่ยวเชี่ยนยากที่จะเข้าใจถึงสภาพจิตใจของศาสตราจารย์หลิวได้ทั้งหมด แต่เธอกลับเข้าใจถึงความรักที่แม่คนหนึ่งมีให้กับลูกอย่างเต็มที่

ต่อให้เขาไม่อยู่แล้วก็ต้องเป็นตัวแทนเขาทำให้คนที่เขารักมีความสุข

ก่อนหน้านี้เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่าการที่ศาสตราจารย์หลิวเข้าไปใกล้ชิดหูเหม่ยจิ้งนั้นเป็นเรื่องที่โหดร้ายมาก พอมาดูตอนนี้ถึงพบว่า ศาสตราจารย์หลิวไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ลำบากอะไร กลับมีความสุขด้วยซ้ำ

เรื่องนี้สร้างความสะเทือนใจให้เสี่ยวเชี่ยนเป็นอย่างมาก

เธอคิดทบทวนแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างอะไรกับหวางย่าเฟย เรื่องแบบเดียวกันที่คิดว่าไม่มีใครทำได้ แต่กลับมีผู้ใหญ่ทำได้อย่างไม่เปิดเผย อีกทั้งการแก้ปัญหาแบบนี้เธอก็ไม่เคยเจอมาก่อน ในเวลานี้ในใจของเสี่ยวเชี่ยนเกิดความรู้สึกที่หลากหลาย

ไม่มีคนที่ถูกเสมอ ต่อให้บางช่วงคิดว่าตัวเองทำได้ดีมากแล้ว แต่พอเดินผ่านไปแล้วหันกลับมามอง ที่แท้ก็สามารถทำได้ดีกว่านี้อีก

บทเรียนในวันนี้สอนเธอได้อย่างลึกซึ้ง เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่านี่เป็นการสะเทือนใจมากที่สุดตั้งแต่เธอกลับมาเกิดใหม่

“เรื่องบุคลิกสองขั้ว บ้านเรามีการถกเถียงกันมาตลอด การปลุกความทรงจำจะเป็นการดึงเอาเรื่องที่น่ากลัวที่สุดกลับมา ถ้าไม่ปลุกความทรงจำอีกหนึ่งตัวตนก็จะหนีจากความเป็นจริง แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหนความทรงจำในอดีตที่โหดร้ายนั้นจะกลับมา เสี่ยวเชี่ยน อีกหน่อยถ้าเธอรักษาคนไข้แล้วเจอเคสแบบนี้เธอจะทำไง?”

เสี่ยวเชี่ยนเงียบไปนาน ในที่สุดเธอก็พูดคำตอบที่ต่างจากเมื่อชาติที่แล้ว

“สังเกตอาการอย่างละเอียดแล้วรักษา ไม่มีคำตอบที่แน่นอนสำหรับคำถามนี้ค่ะ คนไข้ต่างกันย่อมมีทางเลือกที่ต่างกัน บางคนเหมาะกับแบบนี้ บางคนเหมาะกับอีกแบบ”

เรื่องที่คิดมาทั้งชาติ ในที่สุดเวลานี้เสี่ยวเชี่ยนก็เข้าใจแล้ว

ศาสตราจารย์หลิวพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วมองเสี่ยวเชี่ยนด้วยความคาดหวัง

“เธอเก่งมากที่คิดได้แบบนี้ ไม่ใช่แค่โรคนี้นะ ในขอบข่ายงานของพวกเรายังมีอีกหลายคำถามที่ไม่มีคำตอบที่แน่นอน ก็เหมือนกับชีวิตของคนเรา การแก้ปัญหาในแต่ละช่วงย่อมมีรูปแบบที่ต่างกัน บางครั้งเราต้องใช้ตรงนี้ในการตัดสิน”

ศาสตราจารย์หลิวลูบตรงตำแหน่งหัวใจ “จิตแพทย์ก็เหมือนกับกระจกบานหนึ่งที่สามารถส่องให้เห็นถึงต้นตอปัญหาของผู้เข้ารับคำปรึกษา เวลาที่พวกเรารักษาคนไข้ ก็เหมือนกับเราได้ส่องเห็นเงาตัวเองผ่านคนอื่น”

“เหมือนจะเข้าใจแล้วค่ะ…” ทันใดนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็นึกถึงเรื่องทฤษฎีดวงวิญญาณที่สืออวี้พูดถึง หลังจากที่เธอกลับมาก็ได้ไปรักษาให้คนอื่นมาตลอด และในระหว่างนั้นเธอก็ค่อยๆเจอชิ้นส่วนวิญญาณของตัวเองที่หล่นหาย

“ค่อยๆเรียนรู้ไป รอเธออายุเท่าฉันเธอก็จะเข้าใจทั้งหมดเอง”

นี่เป็นการสนทนาช่วงมื้ออาหารกลางวันที่มีความหมายมาก เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกเหมือนตัวเองโตขึ้นมาอีกหน่อย

มีเสียงคนเคาะประตู ศาสตราจารย์หลิวจึงไปเปิด

“เสี่ยวจ้าว?”

เสี่ยวจ้าวก็คืออาจารย์ที่ปรึกษาของเสี่ยวเชี่ยน

“ศาสตราจารย์หลิวคะฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วยเกี่ยวกับเรื่องที่จะให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนเรียนจบก่อน เกิดเรื่องกับเขาแล้วค่ะ มีคน…”

เสี่ยวจ้าวพูดไปได้ครึ่งทางก็เงยหน้าเห็นเสี่ยวเชี่ยนที่นั่งคาบตะเกียบอยู่ในห้องรับแขก

เสี่ยวเชี่ยนโบกมือให้เธอ “มีคนมาร้องเรียนหนูเรื่องรักษาคนไข้โดยไม่มีใบอนุญาตใช่ไหมคะ?”