“วิดพื้นน่ะต้องทำอยู่แล้ว—แต่ว่ากระโปรงก็ต้องใส่ นายเป็นทหารหน่วยรบพิเศษไม่ใช่เหรอ? ถนัดที่สุดเรื่องไม่มีก็ทำให้มีได้ไม่ใช่เหรอ? ขอหาดูก่อนนะ—ผ้าม่านไง ผ้าปูที่นอนอีก มีอยู่ไม่ใช่เหรอ? เอามาดัดแปลงนิดหน่อยก็กลายเป็นกระโปรงได้แล้ว ในกระเป๋าฉันมีลิปสติก เดี๋ยวฉันทาสีแดงสุดร้อนแรงให้เป็นไง?”
“ฆ่าผมเถอะ…” อวี๋หมิงหลางล้มลงบนโซฟาแกล้งตายเป็นศพ
“ฆ่านายแล้วใครจะแต่งคอสเพลย์ให้ฉันดูล่ะ มาเถอะพี่จ๋า ลุกขึ้นมานะ~ แพ้ก็ต้องยอมรับ”
“คุณชนะแบบไม่โปร่งใส”
“เป็นทหารอย่าสับปลับ อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไร วันแรกที่นายรู้จักฉันก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“เฉินเสียวเหม่ย ผมว่าตอนนี้คุณละทิ้งขอบเขตความเป็นมนุษย์ไปแล้ว”
เสี่ยวเชี่ยนทำสีหน้าได้ใจ “ฉันต้องมีขอบเขตกับนายด้วยเหรอ? ขอบเขตของฉันที่มีต่อนายก็คือไม่มีขอบเขต นี่คือความรักอย่างเต็มเปี่ยมที่ฉันมีให้นายเลยนะ”
“งั้นคุณก็เกลียดผมเถอะ” ทำไมเขาถึงได้หาเมียจอมแถแบบนี้มาได้นะ?
“ไม่ ฉันรักนายไม่มีวันหมดสิ้น—พี่จ๋า กล้องพี่อยู่ไหนเหรอจ๊ะ?”
อยู่ไม่ได้แล้วชีวิต เธอไม่ได้แค่อยากเล่นพิเรนทร์ ยังคิดจะถ่ายรูปด้วย?
รูปแบบนี้ถ้าถ่ายออกมา ต่อไปอวี๋หมิงหลางอย่าได้มีชีวิตอยู่อีกเลย
“วางใจเถอะ ฉันจะล้างรูปออกมา แต่ไม่มีทางเอารูปไปแพร่งพรายแน่” ทักษะนี้ได้ใช้งานจริงๆ
“จริงสิลูกเชี่ยน ทำไมคุณรู้อะไรเยอะแบบนี้ ผมว่าคุณเป็นหลายอย่างเลยนะ ครั้งแรกที่เจอคุณถ่ายรูปพวกหลี่เจิ้น ตอนนั้นคุณก็ล้างรูปเองเหรอ?”
“ฉันเป็นหลายอย่าง อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง เร็วๆ แพ้แล้วต้องทำ”
เห็นทีจะทำเฉไฉไม่ได้แล้วในขณะที่อวี๋หมิงหลางกำลังจนมุม โทรศัพท์ของเสี่ยวเชี่ยนก็ดังขึ้น
เสี่ยวเชี่ยนส่งสายตา ‘รอก่อนเถอะเดี๋ยวจะคิดบัญชี’ ให้เขา แล้วไปรับโทรศัพท์
“แม่มีอะไรเหรอ?” ที่บ้านโทรมา
“เชี่ยนเอ๋อ…แกช่วยติดต่อทางบ้านหมิงหลางได้ไหม? ฉันโทรหาพี่ชายเขาไม่ติด…” น้ำเสียงของเจี่ยซิ่วฟางดูร้อนรน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? แม่ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด” เสี่ยวเชี่ยนมองอวี๋หมิงหลาง
“พ่อเฮงซวยของแกไม่รู้ไปก่อเรื่องอะไรไว้ข้างนอก มีกลุ่มคนมาล้อมหน้าบ้านเราบอกต้องชดใช้หนี้ คนพวกนั้นบอกว่าถ้าไม่ใช้หนี้ก็จะกินนอนที่บ้านเรา แกอย่ากลับมาให้หมิงหลางช่วย—ว้าย”
“แม่?” เสี่ยวเชี่ยนได้ยินเสียงแม่ร้องก็รีบนั่งตัวตรงทันที ส่วนอวี๋หมิงหลางพอได้ยินว่าเกิดเรื่องก็รีบไปหาเสื้อผ้ามาใส่
“เฉินเสี่ยวเชี่ยน พ่อแกติดเงินพวกเราไว้ รีบเอาเงินมาคืนพวกเราเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น…หึหึ ฉันไม่รู้นะว่าพี่น้องฉันจะทำอะไรลงไปบ้าง”
เสียงผู้ชายลอยมาตามสาย
“อยากได้เท่าไรมาคุยกัน ห้ามทำร้ายแม่ฉัน เดี๋ยวฉันไป” เสี่ยวเชี่ยนมองอวี๋หมิงหลางที่แต่งตัวเสร็จอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังหยิบเสื้อผ้าเธอมาให้ด้วย เธอให้เขาใส่กางเกงให้ แล้วก็พบว่าตรงเอวอวี๋หมิงหลางมีอาวุธคล้ายกระบองติดอยู่
“สองแสน ห้ามขาดแม้แต่แดงเดียว”
“ขอทราบชื่อ”

VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย