แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 550

เฉินจื่อหลงมองอวี๋หมิงหลางซุปเปอร์พี่เขยที่เพิ่งเลื่อนขั้นเป็นไอดอลอย่างไม่เข้าใจ เขาเห็นอวี๋หมิงหลางสองมือประคองขวดชาเขียวเย็นที่เพิ่งซื้อมาไว้ตรงหน้าแล้วก้มหัวทำท่าคารวะเสี่ยวเชี่ยน

พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนแสดงอารมณ์โมโห เขาก็ขยับปากพูดกับเสี่ยวเชี่ยนแบบไม่มีเสียง เขาพูดอย่างช้าๆเสี่ยวเชี่ยนจึงอ่านปากของเขาออก เขาพูดว่า อายุยืนหมื่นปีหมื่นๆปี

แม่ง ไอ้คนบ้า ประชดว่าเธอเป็นเหมือนฮ่องเต้หญิงอีกแล้ว

อวี๋หมิงหลางแกล้งเสี่ยวเชี่ยนเสร็จจึงหันไปพูดกับน้องเมียจอมเซ่ออย่างจริงจัง

“เคยได้ยินเฉาฮู้ไหม?”

“เฉาก๊วย? สีดำๆอร่อยๆนั่นอะเหรอ?” เด็กอ่อนเรียนทำหน้างงอีกแล้ว

อวี๋หมิงหลางนั่งลงบนพื้นเอาไม้กระบองเขียนให้ดู เฉินจื่อหลงถึงกับปาดเหงื่อ “พี่หลาง ผมไม่รู้จักอักษรพวกนี้…”

วันๆทำร้ายเด็กอ่อนเรียนแบบนี้จะดีเหรอ เขายังเป็นเด็กอยู่นะ

“เฉาฮู้เป็นอุปกรณ์ที่ขุนนางสมัยก่อนต้องถือไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ด้วย สองมือถือเฉาฮู้บันทึกราชโองการจากฮ่องเต้ เข้าใจหรือยัง?”

“ผมนึกออกแล้ว แผ่นไม้ยาวๆที่ขุนนางถือแบบในละครย้อนยุคอะเหรอ? อ่อ ที่แท้มันก็เหมือนกับสมุดจดบันทึกตอนเรียนนี่เอง”

บันทึกกันลืมของคนโบราณ

“อืม ประมาณนั้น ต่อมาพอเริ่มผลิตกระดาษกันได้ มันเลยกลายเป็นแค่อุปกรณ์ที่ใช้ทำความเคารพ”

อยู่กับพี่เขยก็ได้ความรู้นะเนี่ย ได้ทั้งบุ๋นทั้งบู๊ครอบจักรวาลเลยทีเดียว—เดี๋ยวนะ แล้วเฉาฮู้เกี่ยวอะไรกับพี่เขยทำความเคารพพี่สาวของเขาด้วย?

เฉินจื่อหลงยังไม่เข้าใจ “พี่หลาง ทำไม่ต้องคารวะพี่สาวผมด้วยล่ะ?”

ปกติเรื่องทรมานคนโสดเข้ากันได้ดี อวี๋หมิงหลางส่งสายตาแบบมีเลศนัยให้เสี่ยวเชี่ยน ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะแทงเฉินจื่อหลงอีกดอก

“ต้าหลง การผลิตกระดาษเป็นหนึ่งในสี่สุดยอดการค้นพบของประเทศเรา งั้นพี่จะขอทดสอบความรู้ประวัติศาสตร์หน่อย ในสี่สุดยอดการค้นพบ อันไหนเกิดขึ้นในสมัยฮั่น?”

“……”

ดูเอาแล้วกัน คำถามที่ไม่อยากตอบก็หาคำถามยิงกลับไปก็จบเรื่องแล้ว ง่ายจะตาย

หลังจากที่อวี๋หมิงหลางแกล้งน้องเมียเสร็จก็หันไปส่งสายตาให้ราชินีของเขา

เดิมเสี่ยวเชี่ยนกำลังหงุดหงิดใจอยู่ พอเห็นเขาทำแบบนี้ก็อารมณ์ดีขึ้นมาก

ไม่รู้จริงๆจะบอกว่ายังไงดี เขาเป็นคนที่รู้จักเข้าหาเธอมาก มักจะทำอะไรบางอย่างในยามที่เธออารมณ์ไม่ดี หลังจากนั้นเธอก็จะหายหงุดหงิด มีคู่หมั้นแบบนี้อยู่ข้างกาย โรคย้ำคิดย้ำทำอยากจะกำเริบไม่มีโอกาสเสียหรอก

ส่งเจี่ยซิ่วฟางกับเฉินจื่อหลงขึ้นรถ แล้วเสี่ยวเชี่ยนกับอวี๋หมิงหลางจึงเดินกลับบ้าน

ใช้เวลาประมาณสิบกว่านาทีก็จะถึงบ้าน สายลมยามเย็นพัดเอื่อยๆสามารถช่วยทำให้จิตใจของเธอเย็นลง

อวี๋หมิงหลางจับมือเล็กๆของเธอซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา เสี่ยวเชี่ยนยังแค้นที่เขาหาว่าเธอเป็นบูเช็กเทียนเลยไม่ให้เขาจูงมือ

เธอดึงมือออกแล้วรีบเดินไปข้างหน้า ไม่อยากคุยกับตาบ๊องนี่

อวี๋หมิงหลางรีบวิ่งตามไปจูงมือเธอ เสี่ยวเชี่ยนสู้แรงไม่ได้เลยเหยียบเท้าเขา หลังจากนั้นจึงถูกเขารวบตัวเข้ามาจูบอย่างหนักหน่วง

“เหล้าอร่อยไหม?” เขาถามอย่างร้ายๆ

“ไปเลย”

“แสร้งทำเป็นเด็กดีต่อหน้าคุณน้า ไม่แตะเหล้าสักหยด คุณแอบเช็ดน้ำลายตอนมองผมกินเหล้าใช่ไหมล่ะ?”

“นายคิดว่าฉันเป็นไอ้ขี้เมาจริงๆเหรอ?” ถ้าเขากล้าพูดว่าใช่ เธอก็จะเลี้ยวกลับบ้านตัวเองทันที ไปนั่งกินเหล้าคนเดียว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน