อวี๋หมิงหลางล้วงกล่องเล็กๆออกมาจากกระเป๋าหลายกล่องพลางบ่น “ไปตั้งหลายร้านกว่าจะซื้อได้ ไม่เห็นจะอยากใช้ของพวกนี้เลย มันไม่ได้ฟีล”
เป็นแค่คำพูดธรรมดาทั่วไป แต่พอมันลอยเข้าไปในหูผู้หญิงที่ถูกสงสัยว่าเป็นโรคหวาดกลัวการแต่งงานอย่างเสี่ยวเชี่ยนก็ถอดความออกมาได้ว่า
“นายไม่อยาก…ใช้เหรอ?”
ไม่ใช้=ต้องการมีลูก=ต้องแต่งงาน
อวี๋หมิงหลางเห็นเธอทำท่าช็อคหนัก เขาก็แสดงสีหน้าถอนหายใจออกมาไม่ได้
“ไม่มีใครชอบใช้ไอ้นี่หรอก แต่สถานการณ์คุณในตอนนี้ไม่เหมาะจะมีลูก รออีกสองสามปีค่อยว่ากัน”
พูดถึงเรื่องลูกเสี่ยวเชี่ยนก็เครียดขึ้นมาทันที กลัวเขาจะพูดเรื่องแต่งงาน
ปรากฏว่าเขาไม่พูดถึง เดินเอื่อยๆไปทำงานบ้าน ปกติเสี่ยวเชี่ยนเป็นคนรักสะอาดมาก ในบ้านเช็ดจนไม่ให้เหลือคราบฝุ่น เขาจึงเอาอุปกรณ์เช็ดกระจกที่เพิ่งซื้อมาไปเช็ดกระจกในบ้าน อีกทั้งยังรายงานเรื่องที่เมื่อกี้ออกไปซื้อของ
“เมื่อกี้ซื้อถุงยางเสร็จผมไปเดินเล่นในร้านหนังสือมา”
“ไปอ่านการ์ตูนมาเหรอ?”
“เปล่า อ่านอย่างอื่น”
ไม่ใช่แค่อ่าน ยังจดบันทึกด้วย
เล่นเอาเจ้าของร้านมองตาเขียว โตป่านนี้แล้วยังมาแอบคัดลอกหนังสือไม่มียางอายหรือไง
อวี๋หมิงหลางเห็นเจ้าของร้านไม่พอใจจึงซื้อหนังสือแต่ไม่ได้เอากลับมา ฝากไว้ที่ร้านพรุ่งนี้ถ้ามีโอกาสจะไปจดโน้ตต่อ
“นอกจากการ์ตูนแล้วนายอ่านอย่างอื่นด้วยเหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนซื้อพวกการ์ตูนมาไว้ให้เขาไม่น้อย การ์ตูนแทบจะล้นห้องหนังสือแล้ว
“ความลับ”
ไม่คุยเรื่องที่เซ้นสิทีพทั้งสองคนก็อยู่อย่างมีความสุข ตอนเธอนั่งเขียนงานเขาก็หาอย่างอื่นทำอยู่ข้างๆ เวลาเขาอยู่บ้านเธอจะเขียนงานได้มากขึ้นเพราะรู้สึกจิตใจมั่นคง
ตัวเสี่ยวเชี่ยนเองก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร ชอบอยู่กับเขาชัดๆแต่พอพูดเรื่องแต่งงานก็วิตกกังวล
ดีที่อวี๋หมิงหลางไม่ได้พูดถึงเรื่องแต่งงานอีก แค่ตอนกินข้าวเย็นพูดเรื่องต้าหลงขึ้นมา
“เรื่องต้าหลงคุณวางแผนไว้ว่ายังไง?” อวี๋หมิงหลางถามเสี่ยวเชี่ยน
เสี่ยวเชี่ยนวางชาม “ฉันคิดว่าจะให้ซื้อใบปริญญาแล้วให้เขาไปใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยในมหาวิทยาลัยมันไม่มีประโยชน์ มหาลัยที่ซื้อใบปริญญาได้สภาพแวดล้อมในโรงเรียนแย่มาก ส่วนใหญ่มีแต่เด็กเกเรมาอยู่รวมกัน วันๆคิดแต่เรื่องใช้เงิน เล่นเกม จีบสาว นิสัยอย่างเฉินจื่อหลงเข้าไปเสียคนแน่”
เฉินเจื่อหลงเรื่องเรียนไม่เอาไหน เรื่องเลวเรียนรู้ไว ถ้าสภาพแวดล้อมไม่ดีเขาก็จะเตลิดไปไกล เหตุการณ์เมื่อชาติก่อนเป็นหลักฐานชั้นดี
“แต่ตอนนี้เขาอายุยังน้อยนะ ทัศนคติมุมมองอะไรก็ยังมีไม่มากพอ ปล่อยให้เข้าสู่สังคมไวเกินไปจะยิ่งเสียคนง่าย”
เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า เธอเองก็คิดแบบนั้น
“ดังนั้นคุณคิดว่า—” อวี๋หมิงหลางมองตาเสี่ยวเชี่ยน จากนั้นทั้งสองคนก็พูดออกมาพร้อมกัน
“เป็นทหาร”
แค่มองตาก็รู้กัน คิดเหมือนกันเปี๊ยบ


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย