แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 636

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 636 คนคุ้นเคยกับหมอเถื่อน
“ไม่เป็นอะไรหรอก พวกเราเอาใจใส่เขาแบบนี้ ไม่มีทางเป็นอะไรหรอก” ผู้ชายคนนั้นปลอบผู้หญิงที่แสร้งทำเป็นห่วงใยคนนั้น

เสี่ยวเชี่ยนได้ยินเสียง หึ ของอาจารย์ที่อยู่ข้างๆอย่างชัดเจน

เสียงนี้ได้แสดงออกถึงความไม่พอใจและไม่แคร์ที่อยู่ในใจของคนมีการศึกษา เสี่ยวเชี่ยนถึงขนาดจินตนาการไปว่าอาจารย์จะต้องแอบยกนิ้วกลางอยู่ในใจแน่ๆ

หญิงสูงวัยคนนี้บางครั้งก็น่ารักจริงๆ

“สวัสดีค่ะไม่ทราบว่าเด็กคนนั้นพ้นขีดอันตรายหรือยังคะ?” ศาสตราจารย์หลิวเดินเข้าไปถามพวกเขา

“พวกคุณคือ—?”

“ฉันเป็นอาจารย์คณะจิตวิทยาของมหาวิทยาลัยBDค่ะ ฉันชื่อหลิวหลินหลิน นี่คือจิตแพทย์เฉินเสี่ยวเชี่ยน เป็นนักเรียนของฉันเองค่ะ”

หลังจากที่เสี่ยวเชี่ยนได้รับใบอนุญาตแล้ว คำว่าจิตแพทย์ก็พูดได้ชัดเจนขึ้น พอได้ยินอาจารย์แนะนำเธอแบบนี้ เสี่ยวเชี่ยนก็เดาได้ว่าอาจารย์อาจอยากให้เธอเป็นคนรักษาเวยเวย

“ผมรู้จักพวกคุณเหรอครับ?” พ่อเย่ถามด้วยความสงสัย

“ฉันเป็นคนโทรหาคุณเองค่ะ ฉันเป็นนักจัดรายการวิทยุ เวยเวยโทรหาฉัน ตอนนี้พวกเราเป็นห่วงอาการของเธอมาก” เสี่ยวเชี่ยนพูด

“อย่างนั้นเองเหรอครับ ตอนนี้เวยเวยกำลังถูกช่วยชีวิตอยู่ พวกเรา—” พ่อเย่ยังไม่ทันจะพูดจบผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆก็แย่งพูดขึ้นมาก่อน

“พวกคุณอย่าคิดจะใช้ลูกสาวฉันเพิ่มเรทติ้งนะ! มาสัมภาษณ์พวกเราก็ต้องให้เงิน! อย่าคิดจะมาหลอกพวกเราได้ ลูกสาวฉันก็ทำงานที่สถานีวิทยุเหมือนกัน!”

ศาสตราจารย์หลิวฟังแล้วอยากหัวเราะให้น้ำตาไหล

“ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ พวกเราไม่ได้จะมาสัมภาษณ์พวกคุณ ฉันกับนักเรียนของฉันเป็นจิตแพทย์ จากการวินิจฉัยเบื้องต้นของพวกเรา เวยเวยอาจเป็นโรคซึมเศร้า พวกเราเลยอยากมาดูเด็กคนนี้ว่ามีอะไรพอที่เราจะช่วยได้บ้าง ถึงไปหาหมอประสาทก็ช่วยได้ แต่เด็กคนนี้มีความรู้สึกดีๆให้ลูกศิษย์ฉัน ไม่แน่อาจจะช่วยเข้าถึงจิตใจข้างในของเธอได้นะคะ”

การรับรู้เรื่องโรคซึมเศร้าในยุคสมัยนี้มีไม่ค่อยมาก เมื่อปีที่แล้วมีดาราชื่อดังกระโดดตึกตายผู้คนถึงได้รับรู้ว่าที่แท้ก็มีโรคแบบนี้อยู่ด้วยที่ทำให้คนคิดสั้น แต่คนส่วนใหญ่จะคิดว่าโรคซึมเศร้าเป็นเรื่องไกลตัว

หรืออาจมีคนมากกว่านั้นรู้จักโรคซึมเศร้าแต่กลับไม่เข้าใจ คิดว่าก็แค่เข้มแข็งให้มากขึ้นหน่อย ปลงๆบ้างก็จะไม่คิดสั้นแล้ว ซึ่งเป็นเรื่องเข้าใจผิด

พอได้ยินศาสตราจารย์หลิวพูดชื่อโรคออกมา ชายวัยกลางคนก็อึ้ง

ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆปฏิกิริยาไวกว่า ทำสีหน้ายโสพูดจาน้ำเสียงประชดประชัน

“อ้อ ก็ว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็ได้กลิ่นเงินเลยมานี่เอง ไปๆๆ พวกเราไม่รักษาหรอก ต่อให้รักษาก็ไม่ไปหาพวกเธอหรอก!” จากนั้นก็หันไปพูดกับผู้ชายของตัวเอง “นี่แหละพวกหมอเถื่อนก็เหมือนกับพวกขายตรง มาหลอกขายของถึงที่ อาจงอาจารย์อะไรกัน พวกสอนขายตรงเขาก็เรียกอาจารย์เหมือนกัน!”

โวะ! ศาสตราจารย์หลิวอยากจะบ้าตาย

เธอเป็นหมอมาตั้งหลายปี เรื่องแบบนี้ในประเทศยังขาดข้อมูลอีกมาก ปกติมีแต่คนอื่นต้องใช้เส้นสายในการเข้ามาหาเธอ ไปที่ไหนก็มีแต่คนให้เกียรติเรียกศาสตราจารย์หลิว นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคนเรียกว่าหมอเถื่อน อีกทั้งยังถูกเอาไปเปรียบเทียบกับพวกขายตรงด้วย

สำหรับศาสตราจารย์หลิวแล้วนี่ถือเป็นการดูถูกอย่างมาก

“คุณเข้าใจพวกเราผิดแล้วค่ะ พวกเราไม่คิดเงิน แค่อยากมาดูเด็กคนนี้ค่ะ” ศาสตราจารย์หลิวลองอธิบาย

ผู้หญิงคนนี้ทำสีหน้าเหมือนเข้าใจทุกอย่าง แล้วมองเสี่ยวเชี่ยนกับศาสตราจารย์หลิวอย่างดูถูก

“รักษาฟรี แต่พวกเธอก็จะสั่งยาให้ใช่ไหมล่ะ? ค่ายาคงไม่ฟรีใช่ไหมล่ะ? ก็คิดอยากได้เงินนั่นแหละ! อยากได้เงินจนเป็นบ้า วิธีแบบนี้พวกขายตรงใช้มาหมดแล้ว พวกเธอเชยมาก!”

ไฟโกรธสุมอยู่ในอกศาสตราจารย์หลิว ต่อให้เป็นคนความอดทนสูงก็คงได้ใช้หมดในวันนี้

“โรคซึมเศร้าต้องกินยา แต่พวกเราไม่ได้เป็นคนจ่ายยา ต่องให้แผนกประสาทเป็นคนสั่งจ่าย เงินก็ไม่ได้มาถึงมือพวกเรา!”