แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 663

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 663 ประธานเชี่ยนเริ่มเอาคืนแล้ว

เนื่องจากคนชั่วนั่นยามปกติแสดงละครเก่งมาก ทำเรื่องต่างๆอย่างรัดกุม พฤติกรรมโหดร้ายที่ฟ้าผ่าสิบครั้งก็ยังไม่สาสมของเขาไม่ถูกใครจับสังเกตได้

เจ้าหน้าที่ที่ทำคดีไปตรวจสอบ พวกเพื่อนบ้านต่างบอกว่าเขาดีกับลูกมาก ไม่เคยเห็นตบตี แถมยังพาไปกินของอร่อยข้างนอกบ่อยๆ

ในตอนนั้นสัตว์เดรัจฉานได้แสดงละครอีกครั้ง แสร้งทำเป็นว่าตัวเองเผลอลงโทษลูกไปครั้งเดียว ลำพังแค่การพบเห็นของพวกเสี่ยวเชี่ยนแค่หนึ่งครั้ง รวมถึงคำให้การของเวยเวยฝ่ายเดียวยังไม่เพียงพอ

เหตุการณ์ในตอนนี้ทำให้ไฟโกรธของหลิวเหมยกับฉิวฉิวโชติช่วง มีแค่ประธานเชี่ยนที่ยังนิ่งทนไหว ทุกวันมีงานต้องรักษาคนไข้ก็ทำไป มีเรียนก็ไปเรียน อ้อ จริงสิ เธอมักจะขังตัวเองอยู่ในห้องคนเดียว หมกมุ่นอยู่กับบรรดาขวดเล็กขวดน้อย พอหลิวเหมยถามเธอว่าทำอะไร เสี่ยวเชี่ยนก็จะยิ้มพร้อมกับตอบว่า วิจัยเรื่องน้ำมันหอมระเหยจากพืชพรรณธรรมชาติที่ส่งผลต่อประสาทการรับกลิ่นของสัตว์

ครั้งนี้ประธานเชี่ยนบอกว่าถ้าอยากช่วยพาเวยเวยหลุดพ้นก็ต้องให้สัตว์เดรัจฉานตัวนั้นมาขอโทษด้วยตัวเอง หลิวเหมยรู้สึกว่าไม่มีหวัง

“ตอนนี้มันกำลังได้ใจที่ตัวเองหนีจากเงื้อมมือของกฎหมายได้ แล้วจะเป็นไปได้ยังไงที่มันจะมาขอโทษเวยเวย?”

“ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก ตอนนี้เขาไม่ยอมขอโทษไม่ได้แสดงว่าต่อไปจะไม่ขอโทษ” เสี่ยวเชี่ยนตอบอย่างนิ่งๆ

“ฉันอยากจะบ้าตาย พี่สะใภ้ดูไม่ทุกข์ร้อนเลยนะคะ!”

“ร้อนใจไปมีประโยชน์อะไร? ไม่ว่าเรื่องไหนๆก็ต้องใช้เวลาทั้งนั้น เฝ้าบ้านนะ พี่ออกไปทำธุระหน่อย”

“พี่จะไปไหน ไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ? ถ้าเวยเวยตื่นจากนอนกลางวันจะให้ทำไงต่อคะ?”

“พาเขาออกไปเดินเล่นอาบแดด ปล่อยให้แสงแดดไล่ลูกหมาดำในใจเขาออกไป”

เสี่ยวเชี่ยนทำตัวยากจะคาดเดา เธอชี้ไปข้างนอก “เธอไม่คิดว่าวันนี้แดดดีเหรอ?”

“แดดแรงอยู่นะ…พี่สะใภ้ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าพี่ดูแปลกไป?” หลิวเหมยเกิดความรู้สึกที่บอกไม่ถูก วันนี้เสี่ยวเชี่ยนแต่งตัวทะมัดทะแมง เหมือนคนที่กำลังจะไปหาเรื่องใคร

“อืม แปลกไปนิดหน่อย เพราะยามที่แดดแรงฟ้าก็จะเบิกเนตร ยามที่ฟ้าเบิกเนตรอารมณ์พี่ก็จะดี”

อดทนมานาน ในที่สุดวันนี้ก็ได้เวลาเก็บกวาดงานแล้ว ยามนี้ประธานเชี่ยนอารมณ์ดี

“ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี…”

“ไม่เข้าใจก็เฝ้าบ้านดีๆ พระอาทิตย์ออกมาแล้ว ความมืดมนก็จะหายไป”

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเสี่ยวเชี่ยนเดินอยู่บนเส้นทางที่ครอบครัวเย่ต้องใช้เดินกลับบ้าน มีบรรดาแม่ๆที่พาลูกๆออกมาอาบแดด เสี่ยวเชี่ยนได้ยินพวกเขาบ่นกันอย่างชัดเจน

“ช่วงนี้มันอะไรกัน ทำไมหมาจรจัดเยอะแบบนี้!”

“ก็ที่ถูกเวนคืนกันไปแล้วไง ย้ายไปอยู่บนตึกกันหมด หมาที่เคยถูกเลี้ยงไว้เฝ้าบ้านก่อนหน้านี้เลยถูกทิ้ง คนพวกนั้นเห็นแก่ตัวจริงๆ ทนดูหมาที่ตัวเองเลี้ยงไว้หลายปีกลายเป็นหมาจรจัดได้ลงคอ!”

“หมาอยู่รวมๆกันเยอะแบบนี้กลัวเด็กๆจะถูกกัดจริงๆ ได้ยินว่าก่อนหน้านี้มีลุงคนนึงโดนกัดด้วย ไม่รู้เมื่อไรเทศบาลจะมาจับหมาพวกนี้ไปเสียที…”

เสี่ยวเชี่ยนฟังถึงตรงนี้ก็ผุดรอยยิ้มขึ้นที่หน้า เหมือนอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด แถวบ้านครอบครัวเย่มีหมาเยอะ

คราวก่อนตอนที่มาช่วยเวยเวย เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าแถวนั้นมีหมาจรจัดกี่ตัว

หลายนาทีต่อมาเสี่ยวเชี่ยนก็เคาะประตูบ้านครอบครัวเย่ด้วยท่าทางที่สง่างาม

“แกยังจะมาทำไมอีก!” หลุ่ยจือถลึงตามองเสี่ยวเชี่ยนด้วยความแค้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน