แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 673

“เชี่ยนเอ๋อ พรุ่งนี้ฉันบินกลับนะ จะฝากซื้ออะไรไหม?”

“ซื้อน้ำมันหอมระเหยให้ฉันยัง?”

“จองไว้แล้ว เดี๋ยวให้คนไปเอา”

“มีน้ำมันตัวหนึ่งไม่เอาแล้ว เดี๋ยวเธอจดชื่อไว้นะ ส่วนตัวอื่นเอาหมด แล้วก็…”

เสี่ยวเชี่ยนกวาดตามองเพดานสีชมพูแล้วถอนหายใจ

“ฝากซื้อหนังสือตกแต่งบ้านสักสองเล่มสิ”

“ฉันหาบริษัทออกแบบให้เธอก็ได้”

บ้านของเสี่ยวเชี่ยนแต่ละที่ล้วนจ้างบริษัทออกแบบตกแต่งมาทำ ครั้งนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่อยาก

“ฉันจะออกแบบเอง เธอซื้อหนังสือมาให้ก็พอ”

เสี่ยวเชี่ยนจะลงมือเอง เธอต้องการแก้ตั้งแต่พื้นฐานเลย

ถึงบ้านนี้จะทุเรศถึงขีดสุด แต่แต่ละจุดล้วนเกิดจากการหาเวลาว่างของเขามานั่งทำ เสี่ยวเชี่ยนไม่อยากให้พื้นที่ส่วนตัวที่เป็นของเธอและเขามีคนอื่นเข้ามาแทรก ต่อให้เป็นดีไซเนอร์ก็ไม่ได้

เธอคุยเล่นกับสุ่ยเซียนสักพัก เสี่ยวเชี่ยนฟังออกว่าน้ำเสียงของสุ่ยเซียนดูแปลกๆ คล้ายกับจิตตก เดิมคิดจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คิดๆดูแล้วคุยผ่านโทรศัพท์ไม่สะดวก พรุ่งนี้เจอกันก็รู้แล้ว

หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ เดิมเสี่ยวเชี่ยนจะกลับบ้านไปดูเวยเวย แต่ระหว่างที่ขับรถผ่านโรงพยาบาลกลางเธอก็เห็นเย่เสียวอวี่จึงเบี่ยงรถเข้าไปแล้วบีบแตรเรียก

“เหม่ยเหวย เธอเองเหรอ…” เย่เสียวอวี่ชะโงกหน้าที่ซีดเซียวมาดู เธอไม่ได้แต่งหน้าซะด้วย

คนที่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำเสพติดการแต่งหน้าถึงกับหน้าสดออกมาข้างนอก ก็แสดงว่าตอนนี้สภาพจิตใจเธอกำลังย่ำแย่มาก ทั้งเนื้อทั้งตัวอยู่ในสภาพที่ไม่โอเค

“มาเยี่ยมพ่อเหรอ?”

ต่อให้เย่ต้าเชียนจะเลวร้ายแค่ไหนแต่ถึงอย่างไรก็เป็นพ่อของเย่เสียวอวี่ พ่อแท้ๆเกิดเรื่องแบบนี้เย่เสียวอวี่ควรจะไปเยี่ยมตั้งแต่รู้เรื่อง แต่เมื่อวานเธอเฝ้าน้องสาวทั้งคืน ระหว่างพ่อกับน้องสาวเธอเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ถึงน้องสาวเธอจะไม่ได้เล่าเรื่องที่พ่อเธอทำไม่ดีด้วยให้ฟังเลยก็ตาม แต่เธอก็พอจะเดาได้บ้าง

สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะมาเยี่ยม ขับรถมาถึงแล้วแต่ไม่อยากลงไป ถึงขนาดเกิดความขัดแย้งขึ้นในใจ คิดอยู่แค่เรื่องเดียวว่าถ้าเย่ต้าเชียนไม่ใช่พ่อเธอก็คงดี เธอนั่งคิดหนักอยู่ในรถ แล้วเสี่ยวเชี่ยนก็มาเห็นเข้าพอดี

“เมื่อวานฉันนอนเป็นเพื่อนเวยเวย เวยเวยไม่ฝันร้ายกลางดึก แต่ฉันนอนไม่หลับ” ตอนนี้สมองของเย่เสียวอวี่เบลอไปหมด

“แม่เธอไม่ได้โทรไปฟ้องเรื่องของฉันเหรอ?”

“โทรแล้ว…”

เมื่อวานหลังจากที่พ่อเธอเกิดเรื่อง แม่ก็โทรมาหาเธอสองครั้ง ครั้งแรกตอนที่หมาเพิ่งกัดไข่บอกให้เธอรีบไป เดิมเย่เสียวอวี่ก็อยากไปดู แต่พอนึกถึงเวยเวยที่ชอบตื่นมาร้องไห้กลางดึกเธอจึงไม่ได้ออกไป

หลังจากที่เสี่ยวเชี่ยนตามตำรวจไปให้ปากคำแล้ว แม่ก็โทรมาร้องไห้คร่ำครวญกับเธออีก บอกว่าเสี่ยวเชี่ยนรังแก รวมหัวกับตำรวจกลั่นแกล้ง

“เกลียดฉันมากกว่าเดิมไหม? ในสมุดโน้ตของเธอคงจะเขียนเพิ่มลงไปว่า ‘ความชั่วร้ายของฉัน’ สินะ?”

เย่เสียวอวี่มีสมุดโน้ตเล่มเล็กๆที่เอาไว้จดเรื่องเม้าท์ซุบซิบของเสี่ยวเชี่ยน อย่างเช่นวันไหนคุยกับผู้ชายคนไหน วันไหนมีผู้ชายมาหาเสี่ยวเชี่ยนบ้าง—อันที่จริงคนที่ไปบ้านเสี่ยวเชี่ยนนอกจากฉิวฉิวกับเลี่ยวฟู่กุ้ยแล้วก็ไม่มีใคร เสี่ยวเชี่ยนก็ได้แต่ปล่อยให้จดไป

“จดแล้ว เมื่อวานเธอไม่ได้กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเวยเวย เมื่อวานตอนนอนเวยเวยยังถามฉันอยู่เลยว่าพี่เหม่ยเหวยไปไหน”

นอกจากเรื่องนี้แล้วเย่เสียวอวี่ก็ไม่ได้จดอะไรอีก

เธอไม่เชื่อในสิ่งที่แม่พูดที่ว่าเสี่ยวเชี่ยนจะสะกดจิตหมาให้ไปกัดพ่อเธอได้ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

“เธอเกลียดฉันมากไม่ใช่เหรอ โอกาสดีขนาดนี้ไม่เกลียดฉันตามแม่เธอเลยล่ะ?”

“เกลียดเธอก็ต้องแยกด้วยว่าเรื่องอะไร ถ้าไม่มีหลักฐานชัดเจนฉันก็ไม่อยากเกลียดส่งๆ ว่าไปตามเนื้อผ้า”

อันที่จริงในส่วนลึกของจิตใจเย่เสียวอวี่มีความคิดหนึ่งบอกกับเธอว่า ต่อให้เหม่ยเหวยทำจริง เธอก็ไม่คิดจะเกลียดเหม่ยเหวย ไม่ใช่เพราะเธอชอบเหม่ยเหวย แต่เป็นเพราะช่วงหลายวันมานี้เธอต้องเห็นน้องสาวดิ้นรนด้วยความทุกข์ทรมาน เห็นน้องสาวที่ต้องเป็นทุกข์เพราะพ่อแม่ของเธอแล้ว ตราชั่งที่อยู่ในใจเธอก็เริ่มเอนเอียงไปทางเสี่ยวเชี่ยนกับเวยเวย

“ใช้ได้นี่ เธอก้าวหน้าขึ้นนะ คนที่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำโดยทั่วไปจะมีการฝืนความคิด แต่ตอนนี้เธอเริ่มเรียนรู้การใช้สมองแยกแยะถูกผิดแล้ว ถึงขนาดที่รู้จักเลี่ยงความคิดที่ทำให้ตัวเองสับสน หาเหตุผลที่ตัวเองรับได้มาหักล้าง ยินดีด้วยนะ ถ้าเธอพัฒนาไปเรื่อยๆ โรคย้ำคิดย้ำทำของเธอก็จะ—”

“หายเหรอ?” เย่เสียวอวี่ถามอย่างมีความหวัง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน