แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 804

เสี่ยวฮวาร้องไห้หนัก เถียงกลับอย่างคนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ “ใช่ ฉันมันไม่ได้เรื่อง ฉันมันไร้ค่า ฉันทำชีวิตตัวเองเละเทะไปหมด ตอนนี้เธอพอใจหรือยังล่ะ เธอจะมายุ่งกับฉันทำไม ฉันต้องการให้เธอมายุ่งเหรอ”

พอเห็นเสี่ยวฮวาร้องไห้เหมือนคนสติแตก ประธานเชี่ยนก็แสดงออกตรงๆ

เธอลุกขึ้นเดินไปหาเสี่ยวฮวา แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่เกี่ยวกับฉัน…แต่เธอกล้าพูดไหมว่าไม่เกี่ยวกับอาจารย์?”

สิ่งที่ไม่สอดคล้องกับน้ำเสียงนุ่มนวลของประธานเชี่ยนก็คือท่าทางของเธอ เธอง้างมือตบหลิวเสี่ยวฮวา

หลิวเสี่ยวฮวาถูกตบหน้าหัน เธอหันกลับไปด้วยความโกรธ

“เธอกล้าตบฉัน”

“ฉันตบแทนอาจารย์ เธอทำแบบนี้กับอาจารย์ที่ดีกับเธอมาหลายปีเหรอ? ฉันตบเธอ เธอทำอย่างกับหมาโดนเหยียบหาง แล้วทีผู้ชายคนนั้นตบเธอทำอะไรอยู่?”

“เขาก็เขา เธอก็เธอ เธอไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน มีสิทธิ์อะไร…โอ๊ย”

เสี่ยวฮวาเอามือจับหน้า เพราะเสี่ยวเชี่ยนตบเธออีกครั้ง

“ฉันตบเธอเพราะสิ่งที่เธอเรียนมาหลายปีนี้มันไม่ได้ช่วยเธอเลย เขาสนิทกับเธอก็เลยตบได้งั้นเหรอ? ความรู้เธอถูกเชื้อโรคกินหมดแล้วหรือไง? บอกฉันมา ถ้าเจอเหตุการณ์ใช้ความรุนแรงภายในบ้านครั้งแรกเธอควรแนะนำผู้ขอรับคำปรึกษายังไง?”

“พยายามสู้กลับสุดชีวิต ให้เขารู้ถึงผลของการกระทำ…แต่มันไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนกันตรงไหน? อย่ามาพูดเรื่องที่ว่าฉันเป็นคนนอกจะรู้อะไร รอบตัวเธอมีรุ่นพี่รุ่นน้องตั้งมากมาย ไม่มีใครแนะนำเธอสักคนเลยเหรอ? แล้วปกติคบกันทำไม? พูดจาให้ร้ายฉัน บ่นถึงความลำเอียงของเถ้าแก่ใหญ่ แต่พอเกิดเรื่องขึ้น เธอลองแหกตาดูซิว่าใครบ้างที่มาช่วยเธอ? เหมยเจียวเจียวนั่นดีกับเธอเหรอ? ถ้าเขาดีกับเธอจริงๆแล้วจะเรียกฉันมาทำไม?”

ในบรรดาพี่น้องที่เป็นศิษย์อาจารย์เดียวกันไม่ได้มีแค่ประธานเชี่ยนที่มีความสามารถแก้ปัญหาได้ แต่ในเวลาที่เสี่ยวฮวาอ่อนแอเพื่อนที่สนิทกับเสี่ยวฮวาที่สุดกลับนำเรื่องนี้ไปบอกประธานเชี่ยนคนที่เสี่ยวฮวาไม่ชอบ พอมาคิดดูดีๆการทำแบบนี้เป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก

คนบางคนอยากจัดการคู่ปรับให้ราบคาบจะแย่ ใครกล้าพูดบ้างว่าเหมยเจียวเจียวไม่คิดแบบนั้น อยากให้ประธานเชี่ยนกำจัดเสี่ยวฮวาจนอยู่ไม่ได้อีก? ส่วนตัวเองก็แค่นั่งรอดูผลลัพธ์

เสี่ยวเชี่ยนเป็นศิษย์รักของเถ้าแก่ใหญ่เรื่องนี้ทุกคนรู้ดี เหมยเจียวเจียวคงคิดว่าประธานเชี่ยนจะเอาเรื่องนี้ไปบอกเถ้าแก่ใหญ่ เสี่ยวฮวาจะได้โดนเล่นงาน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าประธานเชี่ยนจะมาด้วยตัวเอง

คำพูดนี้เสียดแทงใจของเสี่ยวฮวามาก สีหน้าเธอหม่นลง แต่ประธานเชี่ยนก็ยังไม่ปล่อยเธอ

“ถึงนิสัยเธอจะน่ารังเกียจ การที่เธอโดนตบคาดว่าคงเป็นเพราะคำพูดของเธอไปยั่วโมโหผู้ชายคนนั้นเข้า แต่ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่ทำตัวน่าตบขนาดไหนก็ไม่สมควรให้ผู้ชายตบ เขาตบเธอแต่เธออยู่เฉยๆ ไม่รู้สึกผิดต่อพ่อแม่บ้างเหรอ?”

“เกี่ยวอะไรกับพ่อแม่…”

“พ่อแม่เลี้ยงเธอให้เรียนมาถึงดอกเตอร์ เพื่อให้เธอมาถูกตบอย่างนั้นเหรอ? ตอนที่เธอยอมถูกผู้ชายคนนั้นข่มเหง เคยนึกถึงความรู้สึกของพ่อแม่บ้างไหม? พวกเขารักเธอมากขนาดไหน ฟูมฟักเธอจากทารกที่ไม่เป็นอะไรเลยมาจนมีวันนี้ ครอบครัวเธออาจฐานะไม่ดี แต่ในใจของพวกเขาเธอเป็นองค์หญิงเพียงหนึ่งเดียว แต่เธอกลับเหยียบย่ำความรักที่พวกเขามีให้ ไปเอาอกเอาใจผู้ชายคนอื่น”

แค่คำพูดไม่กี่คำแต่ทำเสี่ยวฮวาร้องไห้จนพูดไม่ออก

เธอนึกถึงวัยเด็ก พ่อจับเธอนั่งตรงที่นั่งเสริมด้านหน้าของจักรยานคันเก่า ปั่นฝ่าลมพายุไปส่งเธอที่โรงเรียน นึกถึงแม่ที่คีบไข่ในกับข้าวที่มีอยู่เพียงชิ้นเดียวให้เธอกิน

“เธอต่อสู้อยู่ข้างนอกคิดว่าได้เจอครอบครัวของตัวเองแล้ว แล้วเธอเคยกลับไปดูพวกเขาไหม ตอนที่เธอถูกตบ เคยถามความรู้สึกของพ่อแม่ไหม เธอคิดว่าถ้าพ่อแม่รู้ว่าลูกสุดที่รักของพวกเขาถูกทำร้ายเหมือนเป็นกระสอบทรายใบหนึ่งพวกเขาจะรู้สึกยังไง?”

“หยุดพูดได้แล้ว หยุด…” เสี่ยวฮวาร้องไห้หมดสภาพ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน