แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 814

“เป็นผู้ป่วยโรคประสาทที่ถูกย้ายมาจากในเมืองครับ เขาเป็นพวกชอบกระทำรุนแรง”

ผู้อำนวยการโบกมือให้รีบพาไปโซนกักกัน แผนกตรวจกับผู้ป่วยในห่างกันแค่ชั้นบนชั้นล่าง ตรงบันไดทางขึ้นมีประตูเหล็กกั้นอยู่ ถูกล็อคอย่างหนาแน่น เบื้องหลังประตูบานนั้นเป็นอีกโลกหนึ่ง

เสี่ยวเชี่ยนฟังคนไข้คนนั้นตะโกน คนที่ถึงขนาดถูกจับมัดก็คือส่วนน้อยที่เธอกับฟู่กุ้ยพูดถึง เป็นผู้ป่วยที่ชอบกระทำรุนแรง แบบนี้น่าจะถูกพาไปอยู่โซนอันตรายที่ไม่มีอิสระ

“อักษรพู่กันที่อยู่บนกำแพงสวยดีนะคะ” เสี่ยวเชี่ยนเบนสายตาไปมองที่ศิลปะอักษรจีนบนกำแพง เขียนได้หนักแน่นเป็นระเบียบมาก”

“ฮ่าๆ นี่เป็นผลงานของคนไข้เรา เหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ? ที่ห้องทำงานผมมีภาพวาดพู่กันจีนด้วยนะ คนไข้อีกคนเป็นคนวาด สวยมากทีเดียว”

“ถึงได้มีคนเคยบอกไงคะว่า อัจฉริยะอยู่ซ้าย คนบ้าอยู่ขวา”

ผู้ป่วยโรคประสาทหลายคนมีพรสวรรค์ในบางเรื่องยิ่งกว่าคนปกติ ระหว่างอัจฉริยะกับคนบ้ามีแค่เส้นบางๆขวางกั้น

“ฮ่าๆ คำพูดนี้น่าสนใจดีนะ” ผู้อำนวยการหัวเราะ

“หัวเราะอะไรคะ?” เสี่ยวเชี่ยนมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“ผมหัวเราะที่ ท่าทางของคุณเหมือนคนๆหนึ่งเปี๊ยบเลย ตอนนั้นมีคนมาหาผมที่นี่ แล้วเขาก็พูดแบบนี้ พวกคุณสองคนพูดเหมือนกันไม่มีผิด”

“จริงเหรอคะ?”

ถ้าเสี่ยวเชี่ยนจำไม่ผิดล่ะก็ อัจฉริยะอยู่ซ้าย คนบ้าอยู่ขวาเป็นหนังสือที่ออกหลังจากนี้ไปอีกหลายปี คนวงการเดียวกันคนไหนที่มองการไกลพูดออกมาแบบนี้ได้?

“ที่บังเอิญยิ่งกว่าก็คือ ท่าทางของพวกคุณยังเหมือนกันด้วย ตอนนั้นผมเป็นคนพาเขาเดินชมเหมือนกัน พอเดินมาถึงตรงที่คุณยืนตรงนี้ เขาก็มองอักษรพู่กันบนกำแพงแล้วชมว่ามันสวย พอผมบอกว่าในห้องทำงานผมมีภาพวาดฝีมือคนไข้อีกคนด้วย เขาก็พูดว่าอัจฉริยะอยู่ซ้าย คนบ้าอยู่ขวา พวกคุณแสดงท่าทางออกมาได้เหมือนกันเปี๊ยบ”

“…คนๆนี้คือใครเหรอคะ?”

“เขาโด่งดังในระดับนานาชาติ…”

“เหม่ยเหวย คุณใช่เหม่ยเหวยหรือเปล่า”

คนไข้โรคประสาทที่ถูกจับมัดพอเดินไปถึงประตูเหล็กก็ได้ยินเสียงเสี่ยวเชี่ยนคุยกับผู้อำนวยการพอดีจึงตะโกนถามขึ้นมา

เสี่ยวเชี่ยนอึ้ง ทำไมมาที่นี่ก็ยังมีผู้ฟังที่เคยฟังรายการของเธอด้วย?

เสียงปกติเวลาที่เธอพูดไม่ค่อยเหมือนเสียงในวิทยุ เสียงที่ออกอากาศไปจะเล็กมาก ผ่านไมโครโฟนออกไปจะกลายเป็นเสียงที่น่าฟัง คนไข้รายนี้ฟังออกทันทีว่าเป็นเสียงเธอก็แสดงว่าปกติฟังรายการของเธอบ่อยแน่นอน

แต่ประโยคถัดไปของคนไข้รายนี้ทำให้เสี่ยวเชี่ยนอยากขำน้ำตาเล็ด

“ปล่อยดิวะ ฉันจะบอกให้นะ เหม่ยเหวยน่ะเมียฉันนะโว้ย ฉันจะให้เหม่ยเหวยมีลูกให้ฉัน ผู้หญิงที่จะเป็นแม่บ้านแม่เรือนไม่ควรไปทำงานที่สถานีวิทยุ เหม่ยเหวย คุณเป็นของผม คุณเป็นของผมคนเดียว คุณเป็นของ…อุ๊บ”

เขาถูกอุดปาก จากนั้นก็ตามด้วยเสียงประตูเหล็กที่ถูกเปิดออก คนไข้รายนั้นถูกพาตัวไปยังแผนกผู้ป่วยใน จะเกิดอะไรขึ้นอีกเสี่ยวเชี่ยนไม่รู้แล้ว

“ไม่ต้องกลัวนะ” ผู้อำนวยการไม่คิดว่าจะเจอแฟนคลับของเสี่ยวเชี่ยน เขาก็แค่ช่วยตามที่เพื่อนเก่าขอร้องให้เสี่ยวเชี่ยนมาช่วยงานที่นี่หนึ่งวัน ปรากฏว่าดันมาเกิดเหตุการณ์บังเอิญแบบนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน