แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 815

ในที่สุดเสี่ยวเชี่ยนก็เข้าใจแล้วว่าทำไมอยู่ๆอาจารย์ก็ให้เธอมาช่วยงานที่นี่ โรงพยาบาลในอำเภอต่อให้เล็กกว่านี้ก็ไม่ถึงขนาดต้องให้เธอลงมาช่วยงานหรอกไหม?

จุดประสงค์สำคัญคือต้องการให้เธอมาที่นี่ บังคับให้เธอต้องเจอกับศาสตราจารย์ชีอะไรนั่น

อารมณ์เสี่ยวเชี่ยนในเวลานี้ก็เหมือนกับคนไข้ที่ถูกจับมัดคนเมื่อครู่ ปล่อยฉันออกไปนะ

แต่เธอขึ้นเรือโจรสลัดมาแล้ว อยากจะลงคงไม่ง่ายแบบนั้น

“เดี๋ยวก็จะได้เวลาที่คนไข้นัดแล้ว งั้นก็ขอมอบแผนกนี้ให้คุณชั่วคราวแล้วกันนะ ข้างในมีพวกอุปกรณ์ที่คุณต้องการ เดี๋ยวพอคนไข้ลงทะเบียนแล้วคุณก็เริ่มตรวจได้เลย ถ้ามีเด็กหรือผู้หญิงต้องการเข้ามาคุณจะตรวจไปพร้อมกันเลยก็ได้ อาจารย์คุณโฆษณาคุณกับผมสุดๆ บอกว่าคุณเป็นจิตแพทย์ที่เก่งมาก อันที่จริงพวกเราก็ยังขาดจิตแพทย์เก่งๆ แต่หมอแผนกประสาทน่ะมี ขาดแค่จิตแพทย์ที่คอยช่วยรักษาร่วมกัน ไม่มีใครยอมมาโรงพยาบาลเล็กๆ…”

โรคประสาทหลายชนิดในระหว่างการรักษานอกจากต้องกินยาที่ช่วยควบคุมอาการแล้วยังต้องได้รับคำปรึกษาจากจิตแพทย์เพื่อช่วยควบคุมพฤติกรรมอีกด้วย อย่างเช่นผู้ป่วยโรคหลงผิดคนเมื่อครู่ นอกจากกินยาแล้วยังต้องพึ่งพาจิตบำบัด แต่ทรัพยากรหมอไม่เพียงพอนี่จึงเป็นปัญหาใหญ่ที่ไม่อาจแก้ไขในระยะเวลาอันสั้นได้

ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่มีอารมณ์คิดเรื่องนี้ สมองของเธอเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าทำอย่างไรให้ศาสตราจารย์ชีเกลียดขี้หน้าเธอดี

เธอมาถึงแล้ว คนไข้ก็ใกล้มาแล้ว จะให้เสี่ยวเชี่ยนหนีไปตอนนี้ย่อมเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อคนไข้นัดเวลามาแล้วเธอก็ต้องตั้งใจรักษา หวังแค่เพียงให้รักษาคนไข้รายนี้เสร็จได้ไวๆเธอจะได้หนีกลับก่อนที่ศาสตราจารย์บ้าบอนั่นจะมา

นับถือศาสตราจารย์หลิวจริงๆ นี่เข้าสู่วัยทองแล้วเหรอ?

ลงทุนวางแผนทำกับลูกศิษย์ตัวเองขนาดนี้ นี่อยากจะถีบเธอออกจากสำนักขนาดไหนกันเนี่ย? ความบังเอิญพบกันที่จงใจขนาดนี้ยังคิดออกมาได้…

เสี่ยวเชี่ยนพึมพำ จากนั้นก็เปิดประตูห้องทำงานชั่วคราวเข้าไป เหมือนโรงพยาบาลทั่วไป โต๊ะทำงานธรรมดาที่บนนั้นมีปากกากับประวัติคนไข้ ตรงข้ามมีเก้าอี้ที่ถูกยึดติดกับพื้น นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรอีก

บนโต๊ะยังมีเสื้อกาวน์ใหม่เอี่ยม เสี่ยวเชี่ยนครุ่นคิดเล็กน้อยจากนั้นจึงหยิบมาใส่

อันที่จริงเวลาเธอรักษาคนไข้ไม่ชอบใส่เสื้อกาวน์เท่าไร เพราะสำหรับคนไข้บางคนแล้ว พอเห็นว่าเป็นหมอจะรู้สึกกดดัน เสี่ยวเชี่ยนชอบใส่ชุดธรรมดามากกว่า

แต่วันนี้ช่วยไม่ได้ เมื่อมาอยู่ในโรงพยาบาลแล้วก็ต้องเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม

ดูเหมือนว่าตั้งแต่เธอกลับมาเกิดจะยังไม่เคยใส่เสื้อกาวน์เลยด้วยซ้ำ เธอเอาโทรศัพท์มือถือออกมาวางบนโต๊ะ ตั้งเวลาถ่ายรูปตัวเอง เนื่องจากไม่มีกล้องหน้า วางถ่ายบนโต๊ะมุมจึงแปลกๆหน่อย จากนั้นเธอก็ส่งข้อความภาพไปให้อวี๋หมิงหลาง ให้เขาเห็นรูปเธอตอนเธอใส่เสื้อกาวน์

เสี่ยวเชี่ยนเพิ่งส่งรูปเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

“เชิญค่ะ”

มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา แต่งตัวรัดกุม สวมหมวก ใส่ผ้าปิดปาก บนหน้ายังมีแว่นตาดำขนาดใหญ่ สะพายกระเป๋าสะพายข้าง ก่อนเข้ามายังมองไปข้างหลังอย่างระแวง คล้ายกับดูว่ามีใครสะกดรอยตามมาหรือเปล่า

เสี่ยวเชี่ยนคิดในใจ ทำถึงขนาดนี้หรือจะเป็นโรคหลงผิด? คงไม่ได้วันๆเอาแต่กังวลว่าจะมีคนเข้ามาทำร้ายหรอกนะ?

แต่ทำไมเธอจำได้ว่าเมื่อครู่ผู้อำนวยการบอกว่าคนไข้รายนี้เป็นโรคเครียดหลังผ่านเหตุการณ์ร้ายแรงล่ะ (PTSD)?

“คุณก็คือจิตแพทย์หญิงที่พวกเขาบอกว่าประสบการณ์สูงเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นจิตแพทย์ชื่อเฉินเสี่ยวเชี่ยน”

ผู้หญิงคนนี้ดึงผ้าปิดปากออก แต่ไม่ได้ถอดแว่นกันแดด

เสี่ยวเชี่ยนยิ่งมองคนๆนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่าหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน…เดี๋ยวนะ หรือว่านี่จะเป็น?

นี่มันผู้อำนวยการโรงเรียนของเวยเวยไม่ใช่เหรอ?

คนที่มีความคิดบิดเบี้ยวคนนั้น คิดว่าการที่ผู้หญิงถูกลวนลามเป็นเพราะแต่งตัวโป๊ ไม่ระวังตัว ผู้อำนวยการคนที่รับเงินจากเย่ต้าเชียนไปแล้วพูดจาใส่ร้ายเวยเวย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน