แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 851

851 /1356

จิงจิงกับแม่เดินห่างออกมาไกลแล้ว ทันใดนั้นจิงจิงก็หยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง

ภายในสนามบินมีคนเดินขวักไขว่ ฉิวฉิวกับไป๋จิ่นที่กำลังกอดกันอยู่ห่างออกไปไกล จิงจิงเห็นสีหน้าของพวกเขาไม่ชัด รู้สึกได้ว่าสองคนนี้เหมือนเพื่อนกัน แต่อีกใจก็รู้สึกว่าพวกเขาเป็นมากกว่าเพื่อน คล้ายกับเป็นคู่รัก แต่ก็ดูไม่ถึงกับเป็นคู่รัก แปลกจัง

จิงจิงจับตรงหน้าอก เธอรู้สึกแปลกๆ ในความทรงจำของเธอเหมือนมีภาพเหตุการณ์บางอย่างปรากฏอยู่แต่มันช่างเลือนลาง

“จิงจิงเป็นอะไรเหรอ?” แม่จิงจิงถามด้วยความหวั่นใจ กลัวลูกสาวจะเข้าไปหาสองคนนั้น กลัวว่าเธอจะนึกอะไรออก

“หนูรู้สึกว่า คนเมื่อกี้…อบอุ่นมาก” เป็นครั้งแรกที่จิงจิงรู้สึกกับ ‘คนแปลกหน้า’ แบบนี้

“งั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา นั่นคงเป็นแฟนเขาแหละมั้ง พวกเขาน่าจะไปกันได้ดี” แม่จิงจิงดึงตัวลูกสาวเดินต่อพลางพูด ถึงเธอจะรู้สึกผิดต่อฉิวฉิวอยู่บ้าง แต่มนุษย์เราก็ย่อมมีความเห็นแก่ตัว เธออยากให้ฉิวฉิวเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่บ้าง

“ค่ะ ไปกันได้ดีก็ดีค่ะ ไม่รู้ทำไม พอรู้ว่าพวกเขาไปกันได้ดี ตรงนี้กลับรู้สึกอบอุ่นแต่ก็ไม่โอเคนิดหน่อยไปด้วยในเวลาเดียวกัน…” จิงจิงไม่เคยรู้สึกอะไรที่ซับซ้อนแบบนี้มาก่อน

แต่ตอนที่เธอกับแม่เดินไปถึงอีกทางออกหนึ่ง ความรู้สึกนี้ก็ถูกลืมไว้ข้างหลัง จิงจิงกับฉิวฉิวสุดท้ายก็เป็นเพียงเส้นขนาน เพียงแต่ในจิตใต้สำนึกของทั้งสองคนต่างรู้สึกหวังดีต่อกันและกัน

เสี่ยวเชี่ยนมองเหตุการณ์นี้อยู่อีกด้านหนึ่ง จากมุมของเธอสามารถมองเห็นได้ทั้งฉิวฉิวและจิงจิงตั้งแต่ต้นจนจบ

อวี๋หมิงหลางยืนจับมืออยู่ข้างเธอ เขาอ่านปากจิงจิงให้เสี่ยวเชี่ยนฟัง

“ก็ดีนะ ผู้หญิงคนนี้ตอนนี้ฟื้นฟูกลับมาได้ไม่เลว ดูท่าทางจะมีชีวิตปกติแล้ว”

เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า การที่ฉิวฉิวกับจิงจิงเดินมาได้ถึงจุดนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว ถึงจะต้องลืมทุกอย่าง แต่ในส่วนลึกทั้งสองคนต่างปรารถนาดีต่อกัน

อวี๋หมิงหลางรู้สึกอยากแสดงความคิดเห็น คำพูดของเขาทำให้เสี่ยวเชี่ยนงง “เมียจ๋า ผมรู้สึกว่าการที่คุณเก็บค่ารักษาแพงๆไม่ถือเป็นการขูดเลือดขูดเนื้อเลยสักนิด โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับสองแสนเมื่อกี้นั่น คุณถือว่าเป็นพระโพธิสัตว์เลยนะ”

“หืม? ทำไมอยู่ๆมาพูดเรื่องนี้?” เสี่ยวเชี่ยนไม่เข้าใจ

“พวกเขาสามารถใช้เงินซื้อสุขภาพจิตที่ดีจากคุณได้ แต่เงินของคุณซื้อความรู้สึกจากพวกเขาไม่ได้”

หมออย่างเสี่ยวเชี่ยนไม่เหมือนหมอคนอื่น

หากเป็นหมอสูติ เดินๆอยู่ข้างนอกเจอคนที่ตัวเองเคยทำคลอดให้จะต้องได้รับการทักทายอย่างเป็นกันเองแน่นอน ขอบคุณหมอที่ทำคลอดให้ในตอนนั้น หรือไม่ก็อาจจะเล่าให้หมอฟังว่า เด็กคนนี้ที่หมอทำคลอดให้โตเท่าไหนแล้ว

สำหรับหมอส่วนใหญ่แล้ว คำขอบคุณของคนไข้เป็นความภูมิใจในวิชาชีพ

แต่นักบำบัดจิตใจไม่เหมือนกัน คนไข้บางคนของพวกเขาหลังจากที่รักษาเสร็จแล้ว เจอกันข้างนอกอาจแสร้งทำเป็นไม่รู้จัก ไม่มีใครอยากยอมรับว่าตัวเองเคยเป็นโรคจิตเวช

ถึงในใจคนพวกนี้จะรู้สึกขอบคุณนักบำบัดจิตใจก็ตาม แต่หลายคนก็คงเป็นเหมือนจิงจิง ถ้าไม่แกล้งทำเป็นลืมก็ถูกทำให้ลืม

“ฉันโอเคดี ฉันไม่ใช่คนบุคลิกแบบนักแสดง ฉันไม่ได้แคร์กับเรื่องการเป็นที่ยอมรับจากคนอื่นเท่าไร เรื่องพวกนี้ฉันไม่ได้ให้ความสำคัญ”

“บุคลิกแบบนักแสดง?”

“อืม มีส่วนหนึ่งเป็นเหมือนนักแสดง อีกส่วนเป็นนักเขียน พวกคนที่ทำงานศิลปะ งานบันเทิง งานเขียน จะมีบุคลิกแบบนี้ได้ง่าย กระหายการอยากเป็นที่ยอมรับจากคนอื่น ฉันเคยรู้จักกับนักเขียนที่ดังมากคนหนึ่ง เขาได้รางวัลอันทรงเกียรติมากมาย แต่กลับกลายเป็นโรคซึมเศร้าเพียงเพราะได้รับคำวิจารณ์แย่ๆจากผู้อ่านไม่กี่คน สุดท้ายกระโดดตึกตาย”