แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 878

พิธีกรที่ถนัดเล่าข่าวแต่ไม่ถนัดเป็นพิธีกรการแข่งขันได้เจอช่วงที่ตัวเองจะได้ใช้ความสามารถอย่างเต็มที่แล้ว เธอพยายามเล่าข่าวอย่างออกอรรถรส

“ก่อนการแข่งขันจะเริ่มหนึ่งชั่วโมง ในเมืองของเรานั้นได้เกิดเหตุคนร้ายจับคนเป็นตัวประกัน ตอนนั้นคนร้ายควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ในขณะที่ผู้เชี่ยวชาญยังไปไม่ถึงจุดเกิดเหตุนั้น เฉินเสี่ยวเชี่ยนผู้เข้าแข่งขันของเราก็ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยค่ะ”

“…ฉันไม่ได้ยื่นมือเข้าไปเองนะ” เสี่ยวเชี่ยนพึมพำเสียงเบา

ถ้าเธอไม่เจอหลินเจ๋อกว่างแล้วถูกเขาขอร้อง เธอก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอก โดยเฉพาะในวันที่เธอใส่เสื้อแดงรูปเครื่องหมายถูกแบบนี้…

“หลังจากที่ได้ช่วยเหลือตัวประกันสำเร็จแล้ว ทางคณะกรรมการมีมติเป็นเอกฉันท์ว่าจะให้คะแนนเฉินเสี่ยวเชี่ยน เธอใช้เหตุการณ์จริงแสดงให้พวกเราเห็นถึงจรรยาบรรณของแพทย์ อีกทั้งยังได้ให้ความรู้ในฐานะนักจิตวิทยาบำบัด ทำให้สังคมเกิดความเข้าใจแวดวงจิตวิทยามากขึ้น ซึ่งเข้ากับคำถามในการแข่งขันวันนี้มากค่ะ ดังนั้นคะแนนที่ทางคณะกรรมการให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนก็คือ…คะแนนเต็มค่ะ”

ผู้ชมในห้องส่งพากันปรบมือ ต้าอีดีใจจนหน้าแดง ตบมือเสียงดังที่สุด

ไม่รู้ว่าช่างไฟรู้ตำแหน่งของเสี่ยวเชี่ยนได้อย่างไร ฉายไฟมาให้เธอเพียงคนเดียว ปีศาจน้อยในใจเสี่ยวเชี่ยนร้องไห้ใหญ่แล้ว

ฮือๆ อย่าเขียนว่าสาวเสื้อแดงโลโก้เครื่องหมายถูกนะ…

“ประธานเชี่ยนยินดีด้วย” ต้าอีลงมากอดเสี่ยวเชี่ยนด้วยความดีใจ

“ฉันต้องขอบคุณเธอถึงจะถูก วันนี้เธอทำได้ดีมาก”

เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้แสดงท่าทางดีใจที่ตัวเองอยู่ๆก็ผ่านเข้ารอบ เธอยังคงทำตัวนิ่งเหมือนเดิม

คนอื่นๆในครอบครัวดีใจยิ่งกว่าเธอเสียอีก

“แต่ฉันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยนะ…เธอต่างหากที่ทำให้ฉันได้ฝึกแข่งขัน ประธานเชี่ยน ฉันคิดได้แล้ว”

“หืม? คิดอะไรได้?”

“ฉันคิดได้แล้วว่าจะทำไงกับเคสเย่ต้าเชียน” ครั้งนี้ต้าอีเก็บเกี่ยวไปได้มากพอตัว ตอนที่เธอช่วยเสี่ยวเชี่ยน ตัวเองก็ได้ค้นพบบางอย่าง

“เคสคนไข้ในลักษณะนี้จะช่วยหรือไม่ช่วยไม่สำคัญหรอก อำนาจในการตัดสินใจอยู่ที่ตัวฉันเอง ฉันจะรักษาก็ดี ไม่รักษาก็ช่าง มันเป็นเรื่องของฉันคนเดียว ทำตามที่ใจต้องการ อย่าขัดต่อศีลธรรมของตัวเองเป็นพอ จรรยาบรรณก็คือความตั้งใจแรก”

มาจนถึงตอนนี้ต้าอีถึงได้เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวเชี่ยนถึงบอกกับเธอว่า แก้ปัญหาเรื่องความรุนแรงในครอบครัวได้ก็จะเข้าใจเองว่าควรจัดการเคสของเย่ต้าเชียนอย่างไร

ที่แท้หัวใจของการเป็นหมอก็คือความตั้งใจแรก ยืนหยัดในเรื่องที่ตัวเองคิดว่าถูก

“ถูกต้อง เธอคิดว่าคนๆนี้น่าช่วยเธอก็ช่วย แต่ถ้าเธอคิดว่าช่วยเขาไปแล้วเธอกลับลำบากใจก็ไม่ต้องช่วย มีแค่นักจิตวิทยาบำบัดที่ยึดมั่นในหลักการของตัวเองเท่านั้นถึงจะช่วยคนไข้ให้เดินออกมาจากความมืดมนได้ ถ้าแม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้ว่าจุดยืนของตัวเองคืออะไร แล้วจะไปช่วยคนอื่นได้ยังไง?”

ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่ว่าช่วยหรือไม่ช่วย แต่อยู่ที่ช่วยด้วยความรู้สึกแบบไหน หรือปฏิเสธด้วยความรู้สึกไหน

ยามที่รักษาต้องพยายามอย่างเต็มที่ รักษาเสร็จแล้วเจอกันบนท้องถนนก็กลายเป็นแค่คนไม่รู้จักกัน มีความรู้สึกร่วมแต่กลับมีความสัมพันธ์ที่ยืดยาวไม่ได้ เสี่ยวเชี่ยนใช้ประสบการณ์จริงสร้างอิทธิพลต่อต้าอี

“ก่อนหน้านี้ฉันไม่เข้าใจมาตลอดเรื่องความเกี่ยวข้องกันระหว่างการใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับเรื่องนั้น ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว การช่วยคนที่ถูกใช้ความรุนแรงในครอบครัว สิ่งที่พวกเราต้องทำก่อนอื่นเลยก็คือช่วยเขาเรียกคุณค่าในตัวเองกลับคืนมา พวกเราที่เป็นหมอเองก็เหมือนกัน ยังมีอีกความหมายหนึ่งที่แอบแฝงอยู่ เธอต้องการจะบอกฉันว่าอย่าหวั่นไหวต่อเสียงวิจารณ์ภายนอก ยืนหยัดในเรื่องที่ตัวเองคิดว่าถูก ก็เหมือนกับการที่ห้ามถามผู้หญิงที่ถูกใช้ความรุนแรงว่าทำไมไม่หย่า”

เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า ถูกต้อง

คนที่มีจิตใจป่วยก็เหมือนกับคนที่อยู่ในความมืดมน คนที่ยืนอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์อันเจิดจ้าไม่มีทางเข้าใจความทุกข์ของคนที่อยู่ในความมืดมิด และโลกใบนี้นั้นก็เต็มไปด้วยบุคคลที่ทำตัวเป็นแม่พระจอมปลอม

คนที่ยืนอยู่ในมุมของผู้ชมเหตุการณ์พยายามเสนอแนะนั่นนี่โดยอ้างเรื่องทำไปด้วยความหวังดี พูดได้น้ำไหลไฟดับประหนึ่งเป็นผู้รู้ทุกอย่าง

คุณเป็นหมอคุณต้องอย่างนั้นอย่างนี้ ต่อให้เหนื่อยตายเดี๋ยวก็ได้รับการสรรเสริญ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่คุณควรทำ คนๆนี้ต่อให้เป็นคนร้ายคดีอุกฉกรรจ์คุณก็ต้องรักษา เพราะคุณเป็นหมอ

คุณใช้ความรุนแรงในครอบครัวแล้วยังไม่หย่า คุณมันโง่เอง

เรื่องแค่นี้กลับคิดสั้น พวกโรคจิตเวชล้วนมีสาเหตุมาจากจิตใจคับแคบ ปลงไม่ได้…

แม่พระจอมปลอมแบบนี้ในสายตาของเสี่ยวเชี่ยน ถ้ายืนอยู่บนสะพานลอยแล้วสาดน้ำลงไป มีคนเดินมาห้าคนอย่างน้อยก็คงสาดโดนสักสองคน

ต้าอีเข้าใจเรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว อย่าเที่ยวไปสั่งสอนคนอื่นส่งเดช เพราะโลกนี้ไม่มีชีวิตใครที่เหมือนกันเสียทุกอย่าง ไม่มีบาดแผลใดที่จะเกิดความรู้สึกได้เหมือนกัน ต่อให้เป็นเรื่องที่ดูคล้ายคลึงกันก็ตาม แต่ผู้ที่เจอกับเหตุการณ์นั้นๆล้วนมีท่าทีที่แตกต่างกันไปโดยขึ้นอยู่กับนิสัยส่วนตัวและสภาพแวดล้อมที่เติบโตมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน