แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 881

อยู่กับต้าอีเสี่ยวเชี่ยนไม่ต้องแสร้งทำเป็นเก่ง เธอพูดไปตามความจริง “จะบอกว่าไม่กลัวเลยก็ไม่ใช่ ตอนที่ช่วยคนออกมาได้แล้วพบว่าผิดปกติ ในใจฉันก็เกิดอาการหวั่นใจ”

“ตอนเผชิญหน้ากับคนร้ายเธอยังไม่กลัว ช่วยคนได้แล้วจะกลัวอะไร?”

“ฉันกลัวว่าความพยายามของฉันจะสูญเปล่า ช่วยคนใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที แต่ฉันกลับใช้สุดความสามารถ ฉันใช้พลังทั้งหมดทำให้ตัวเองดูใจเย็น ฉันไม่อาจทนเห็นตัวเองที่ทุ่มเทขนาดนั้นต้องผิดหวัง”

“…แสดงว่าเธอก็ยังเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นเหรอ?” ต้าอีสรุปความหมายจากคำพูดที่วกไปวนมาของเสี่ยวเชี่ยนได้แบบนี้

“ฉันแคร์ตัวเองเท่านั้น ฉันไม่อยากให้ความพยายามของตัวเองสูญเปล่า”

ประธานเชี่ยนจริงจังกับการแก้คำพูดของต้าอีมาก เธอไม่อยากให้ตัวเองแสดงออกว่ามีความสงสารคนไข้มากเกินไป

ดูเหมือนต้าอีจะเข้าใจประธานเชี่ยนขึ้นมาหน่อยแล้ว

เป็นคนหัวดื้อไม่เบาเลยนะ เห็นๆอยู่ว่าเป็นหมอที่จิตใจดี แต่กลับทำให้ดูตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัว

ตรงข้ามกับคนบางคนโดยสิ้นเชิง บางคนเห็นชัดๆว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่กลับแสร้งทำเป็นคนใจกว้าง

“ตกลงเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้น?”

“ฉันสงสัยว่าเขาจะผวาจนเกิดภาพหลอนกลายเป็นโรคหลายบุคลิก แต่ก็ไม่ตัดความเป็นไปได้อื่นๆทิ้ง ส่วนรายละเอียดต้องรอแข่งเสร็จแล้วฉันจะไปดูเขาหน่อย” พอนึกถึงผู้หญิงคนนั้นดวงตาของประธานเชี่ยนก็แข็งกร้าวขึ้น

โลกนี้มันแคบจริงๆ

“งั้นให้ฉันไปแทนไหม ปกติเธองานยุ่ง เคสแบบนี้ฉันก็จัดการได้” ฟังจากที่ประธานเชี่ยนพูดต้าอีรู้สึกว่าประธานเชี่ยนไม่ได้อยากได้เงิน ปกติค่ารักษาของประธานเชี่ยนแพงมาก ต้าอีเลยอยากรับเคสที่รักษาฟรีมาทำแทน

“ดูสถานการณ์ก่อนแล้วกัน สำหรับผู้หญิงคนนั้นฉันมีสองทางเลือก ผ่านวันนี้ไปทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกัน หรือไม่ก็พยายามรักษาเขาอย่างสุดความสามารถ”

“ทำไมเป็นสองทางที่ต่างกันลิบลับเลยล่ะ?” ต้าอีไม่เข้าใจ

เสี่ยวเชี่ยนยิ้ม “เพราะนิสัยของมนุษย์เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ถ้าไม่เป็นเทวดาก็เป็นซาตาน รอดูว่าพ่อเขาจะเลือกทางไหน”

ต้าอียิ่งไม่เข้าใจใหญ่ พูดถึงผู้หญิงเคราะห์ร้ายคนนั้นอยู่นะ พูดถึงพ่อเขาทำไมกัน

เสี่ยวเชี่ยนดวงตาเป็นประกาย มีรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า “ในตำราไช่เกินถานมีประโยคหนึ่งที่ควรค่าแก่การเก็บมาคิด คนดีจอมปลอม ยังสู้คนเลวที่ปรับปรุงตัวไม่ได้”

“เธอหมายถึง คนที่แสร้งทำตัวเป็นคนจิตใจดี ยังสู้คนเลวที่กลับตัวกลับใจไม่ได้เหรอ?”

“ประโยคนั้นแหละ”

“เอ่อ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการแข่งขันรอบต่อไปเหรอ?”

ถึงเวลาแล้ว ต้าอีไม่ได้ถามอะไรอีก เสี่ยวเชี่ยนเดินออกไปเผชิญหน้ากับการแข่งขันรอบสุดท้าย

ผ่านระเบียงทางเดินไปยังห้องกระจกเล็กๆแบบปิด

ภายในห้องขนาดเล็กที่มีพื้นที่ไม่ถึงห้าตารางเมตร มีโต๊ะหนึ่งตัวกับเก้าอี้สองตัว บนโต๊ะมีประวัติคนไข้กับแบบทดสอบ บนเก้าอี้มีเสื้อกาวน์หมอวางพาดอยู่

หากไม่มีบานกระจกรวมถึงกล้องที่ใช้ถ่ายทอดตั้งอยู่ ที่นี่ก็เหมือนกับห้องบำบัดจิตใจที่อยู่ในศูนย์บำบัดผู้มีอาการทางประสาท

เสี่ยวเชี่ยนเดินเข้าไปแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ เธอไม่ได้หยิบเสื้อกาวน์หมอขึ้นมาใส่แต่หยิบแบบทดสอบขึ้นมาดูอย่างละเอียดก่อน

เนื่องจากเป็นคนไข้สมมติ ซึ่งก็คือไม่ได้ป่วยแต่แสร้งทำเป็นป่วย เพื่อให้หมอวินิจฉัยได้ง่ายขึ้นจึงมีการปลอมแบบทดสอบไว้ล่วงหน้า ประวัติคนไข้ว่างเปล่า หลังจากที่เสี่ยวเชี่ยนดูเสร็จเธอก็เขียนข้อความในแฟ้มประวัติ ช่างภาพขึ้นข้อความให้เธอ

ลายมือของเธอสวยงามหนักแน่น ไม่หวัดเหมือนหมอทั่วไป

เสี่ยวเชี่ยนเขียนเสร็จก็เอาเสื้อกาวน์หมอพับเก็บใส่ลิ้นชัก

ท่าทางของเสี่ยวเชี่ยนทำให้แม่อวี๋ที่กำลังชมถ่ายทอดสดอยู่ถามขึ้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน