แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 932

สืออวี้รู้ว่าอีกเดี๋ยวอวี๋หมิงหลางก็จะส่งคนมา ถึงตอนนั้นเธอต้องถูกเจอตัวแน่นอน เวลานี้เธอไม่ค่อยอยากเจอประธานเชี่ยน ไม่อยากเอาความเดือดร้อนไปให้ ครั้นแล้วจึงยื่นมือออกไปลองโบกรถ

วันฝนตกหนักส่วนใหญ่แท็กซี่พากันกลับบ้านไปหมดแล้ว ต่อให้มีโผล่มาสักคันสองคัน พอเห็นสืออวี้ที่ตัวเปียกชุ่มก็ไม่อยากจอดรับ เธอยืนสั่นอยู่กลางฝน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งจอดตรงหน้า กระจกรถถูกปรับลง มีคนโผล่หน้าออกมา

“คุณหนู?”

ผ่านไปสิบนาทีสืออวี้ก็มานั่งอยู่บนโซฟาถือแก้วชาร้อน ผู้หญิงผมสั้นดัดลอนวางผ้าขนหนูบนไหล่สืออวี้แล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรนะ?”

“ยังพอไหว ขอบคุณค่ะ” สืออวี้พอจำได้ลางๆว่าผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของผู้รับผิดชอบร้านยาที่เมืองหลิน ตอนเธอมาเรียนที่นี่พ่อเธอเคยเลี้ยงข้าวผู้หญิงคนนี้

ความสัมพันธ์ของสองครอบครัวไม่นับเป็นคู่ค้าทางธุรกิจด้วยซ้ำ กิจการบ้านสืออวี้ใหญ่โต ถึงสามีของผู้หญิงคนนี้จะก้าวหน้าถึงขนาดมีร้านขายยาหลายแห่งในเมืองหลิน แต่มากสุดก็เป็นแค่พี่ใหญ่ในเมืองหลิน เทียบกับตระกูลสือไม่ได้

สาเหตุที่พ่อสืออวี้เลี้ยงข้าวผู้หญิงคนนี้มีอยู่หนึ่งเหตุผลที่สำคัญคือ เมื่อหลายปีก่อนตอนที่พ่อสืออวี้ยังทำงานอยู่ในโรงงานผลิตยาของรัฐบาลที่เมืองQ สามีของผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนร่วมงานของเขา ตอนนั้นสนิทกันพอควร ดังนั้นพ่อสืออวี้จึงได้ไหว้วานเพื่อนหลายคนให้ช่วยดูแลสืออวี้

“น้าหวาง ขอบคุณนะคะ” สืออวี้ดื่มชาร้อนลงท้อง รู้สึกดีขึ้นมาก

“คุณหนู ทำไมไปยืนตากฝนอยู่คนเดียวล่ะคะ? ฉันเห็นแล้วดูคล้ายๆคุณ แต่ก็ยังไม่กล้าทักเท่าไร”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ…หนูมาหาเพื่อนแต่หาไม่เจอ ดังนั้น—เอาเป็นว่า ขอบคุณนะคะ”

“น้าได้ยินเรื่องทางบ้านคุณหนูแล้ว เห้อ โลกนี้ไม่แน่นอนเลยจริงๆ คุณก็อย่าคิดมากเลยนะคะ” น้าหวางส่งชาร้อนให้อีกแก้ว แต่สืออวี้ส่ายหน้า

คนในวงการยาจะได้ยินข่าวนี้ก็ไม่แปลก ร้านยาของน้าหวางเป็นร้านยาขนาดเล็กมาก ดังนั้นสืออวี้จึงไม่ได้ลิสต์ไว้ในรายชื่อคนที่เธอสามารถขอความช่วยเหลือได้

ตอนนี้เธอเองก็ไม่มีที่ไป จึงนั่งเหม่ออยู่ที่นี่ได้พอดี สมองนึกถึงเรื่องราวสารพัดที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันนี้ หัวใจรู้สึกหนักอึ้ง

โทรศัพท์มือถือเปียกน้ำใช้ไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้ประธานเชี่ยนกำลังตามหาเธอหรือเปล่า?

“คุณบอกว่าครั้งนี้มาหาเพื่อนเหรอคะ?” เดิมน้าหวางคิดว่าสืออวี้จะร้องไห้ฟูมฟายเรื่องที่บ้าน ซึ่งเธอเองก็คิดคำพูดไว้แล้วว่าจะตอบยังไง

เมื่อก่อนตอนเจอสืออวี้รู้สึกว่าเด็กคนนี้พูดมาก แต่ก็ดูไม่มีพิษภัยอะไร ตอนนี้เห็นสภาพแล้วกลับดูนิ่งมาก ไม่ถามก่อนก็ไม่ยอมพูดเรื่องที่บ้านให้ฟัง

“น้าว่าอะไรนะคะ?” สืออวี้ที่เพิ่งได้สติถามขึ้น

“น้าถามว่า คุณจะมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเหรอคะ? ได้ยินว่ารูมเมทสองคนสมัยเรียนของคุณมีภูมิหลังไม่ธรรมดา พวกเขาคงช่วยคุณได้ใช่ไหมคะ?” น้าหวางเห็นสืออวี้ไม่พูดจึงถามก่อน

“เรื่องที่บ้านหนู พวกเขาจะมายุ่งได้ไงคะ”

ไม่สิ มันแปลกๆพิกล

ถึงสืออวี้จะกำลังอยู่ในห้วงความทุกข์ แต่สมองเธอก็ยังไม่ฝ่อ เธอรู้สึกว่าคำพูดของน้าหวางมีพิรุธชอบกล แต่มันตรงไหนกัน…

สืออวี้นั่งนึกคำพูดที่เพิ่งคุยกันเมื่อครู่ เดี๋ยวนะ เธอพูดเหรอว่าจะมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อน? เธอบอกแค่ว่าจะมาหาเพื่อน แต่น้าหวางกลับพูดเรื่องของประธานเชี่ยนกับเธอ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน