อวี๋หมิงหลางเปิดไฟในรถ เสี่ยวเชี่ยนเพ่งมองตัวหนังสือบรรทัดหนึ่ง
“มีอะไรเหรอ?”
“ในหนังสือเขียนไว้ว่า จิตใต้สำนึกของมนุษย์มีอิทธิพลต่อจิตรู้สำนึกถึงสามหมื่นเท่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้ยินแนวคิดนี้”
ครั้งก่อนก็ เมื่อชาติที่แล้ว
“เกินจริงไปหรือเปล่า? สามหมื่นเท่า? ใครกันกล้าเขียนแบบนั้น?”
เสี่ยวเชี่ยนพลิกไปดูชื่อผู้เขียนที่หน้าปก “Halley—เขาเองเหรอ”
“ฮ่าๆ” เสี่ยวเฉียงหัวเราะ เขานึกถึงเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง
“นายขำอะไร?”
“คำชื่อHalley ตอนผมเรียนมัธยม ในห้องมีเพื่อนพูดติดอ่างอยู่คน ให้ตายก็ออกเสียงคำนี้ไม่ได้ เขาออกได้แค่ ฮะ~ไฮ้~หลี! ฟังแล้วอย่างกับตัวบีเว่อร์[1]”
เสี่ยวเชี่ยนขำตาม เขาทำเลียนเสียงตลกมาก มีการม้วนลิ้นแล้วลากเสียงยาว
“ฮัลเล่ย์เป็นหมอประสาทที่ฉลาดมาก ฉันรู้สึกว่าความคิดของเขาค่อนข้างแปลกใหม่ เพียงแต่—”
เสี่ยวเชี่ยนนึกถึงเมื่อชาติก่อนแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้
คนฉลาดๆดูเหมือนจะค่อนข้างตายง่าย สุดท้ายคนๆนี้ก็ฆ่าตัวตาย ได้ยินว่าเพราะเรื่องความรัก เสี่ยวเชี่ยนอยากนัดเขาเพื่อแลกเปลี่ยนความรู้มาตลอด แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยได้เจอกันเลย เธอจึงทำได้แค่อ่านหนังสือที่เขาแต่งเพื่อรับรู้ถึงความคิดของเขา
“เพียงแต่อะไรเหรอ?” เสี่ยวเฉียงยังรอเธอพูดต่อ
“ไม่มีอะไร” เสี่ยวเชี่ยนมองเขาอย่างเงียบๆอยู่สักพัก เรื่องเมื่อชาติก่อนยังไงก็บอกไม่ได้ แอบเสียดายนิดหน่อย
เธอเก็บความรู้สึกไว้ เสี่ยวเชี่ยนนึกถึงทฤษฎีสามหมื่นเท่าในหนังสือ สายตาเจือไปด้วยความเศร้าเล็กน้อย
“สืออวี้กดสามหมื่นเท่านั้นไว้เพื่อฉัน…”
ในขณะที่ต้องต่อสู้กับจิตใต้สำนึก สืออวี้ต้องแบกรับไว้เท่าไรกันถึงจะต่อต้านได้สำเร็จ นี่เป็นคำถามที่ทั้งน่าเศร้าและน่าดีใจในเวลาเดียวกัน
“เสี่ยวเฉียง ถ้าฉันบอกว่าฉันจะทำเรื่องบ้าๆนายจะทำไง?”
“เมียจ๋า…” เสี่ยวเฉียงถอนหายใจ มองเธอด้วยสายตาที่ทั้งรักและจนปัญญา
“เวลาคุณเอาจริงมีตอนไหนไม่บ้าด้วยเหรอ…ผมหมายความว่า คุณถูกเสมอจ้ะ!”
……
สืออวี้ขับรถกลับบ้าน เธอขึ้นทางด่วนจึงใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมง พอไปถึงบ้านก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว
เนื่องจากดึกแล้วจึงไม่เห็นคนมาออกันหน้าบ้านอย่างที่แม่เธอบอก
คุณนายสือพอเห็นลูกสาวกลับมาก็ดุลูกด้วยความรู้สึกที่ปวดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“กลับมาทำไม แม่บอกให้หลบไปก่อนไม่ใช่เหรอ?”
พวกพนักงานที่โรงงานมาประท้วงเพื่อเรียกร้องขอเงินเดือน อาจไปได้ยินข่าวกันมาว่าบริษัทขาดเงินทุนหมุนเวียนกำลังจะปิดตัว คนพวกนี้กลางวันมาออกันอยู่ที่หน้าบ้านเธอ คุณนายสือไม่อยากให้ลูกสาวมาเจอเรื่องนี้
ยังไม่มีข่าวคราวของพ่อสือ เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันก็จะถึงเส้นตายที่ธนาคารกำหนด คนใช้ในบ้านก็ออกไปกันหมดแล้ว บ้านที่ใหญ่โตเหลือกันอยู่แค่สามคน แม้แต่แมวเปอร์เซียที่เลี้ยงไว้ก็ดูเหมือนจะสัมผัสได้ว่าเจ้าของกำลังจะตกอับถึงได้หนีไปข้างบ้านไม่กลับมาอีกเลย
จิตใจยามนี้ ช่างน่าหดหู่
“หนูจะหลบไปไหนล่ะคะ? ที่นี่บ้านหนู เกิดเรื่องขนาดนี้จะให้หนูหนีเอาตัวรอดคนเดียวได้ยังไง?”
คุณนายสือถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ลูกเอ๊ย เรายังไร้เดียงสาเกินไป ยังไม่รู้ถึงความโหดร้ายของสังคมนี้ แม่ว่าลูกหลบไปก่อนดีกว่า ร้านน้ำที่อยู่เมืองหลินก็ปิดไปก่อน แล้วหาที่ๆไม่มีคนรู้จักซ่อนตัว”


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย