แผนทวงบัลลังก์เทพ นิยาย บท 6

“แหม แหม ดูซิว่าใครมา ถ้าไม่ใช่แอรอนกับลูกเขยขี้คุกของเขา”

พร้อมกับการเยาะเย้ย แฮร์รี่และคนอื่นๆ มาถึง ในมือถือถุงของขวัญที่มีทั้งไวน์ชั้นดี โสมป่า ใบชาและอื่นๆ แผนของครอบครัวโลเปซนั้นเรียบง่าย นั่นคือประจบประแจงเทพสงครามมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะมานะโซอี้” เมลานีพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันขณะขยับเข้าใกล้โซอี้ “ไหนล่ะบัตรเชิญของเธอ ให้ฉันดูหน่อยสิ สมัยนี้หาซื้อบัตรปลอมได้ง่ายจะตาย”

เมลานี ซามูเอลและคนอื่น ไม่มีใครเชื่อแม้แต่น้อยว่าลีวายจะหาบัตรเชิญได้

แค่ดูจากสถานะของพวกเขาไม่มีทางจะหาบัตรเชิญเข้างานนี้ได้หรอก

มันคงเหมือนกับพูดว่าหมูบินได้นั่นแหละ

“ฉัน…” โซอี้ลังเล เพราะไม่มีบัตรเชิญตั้งแต่แรก

“ไหนล่ะ เธอซ่อนอะไรไว้” เมลานีหัวเราะ “อย่าบอกนะว่าบัตรเชิญของเธอทำจากทองคำจนให้ฉันดูไม่ได้”

โซอี้ก้มหน้าอย่างเงียบงัน

“แอรอน ให้ฉันดูบัตรเชิญของแกซิ” แฮร์รี่พูดเหมือนสั่งเมื่อสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของคู่นั้น

“พ่อครับ ผม…” แอรอนรู้สึกตื่นตระหนก

“อะไรกัน นี่แกกล้าไม่เชื่อฟังคำสั่งพ่อของแกเองเลยเรอะ เร็วเข้า เอามาให้ฉันดู” แฮร์รี่ตะเบ็งเสียง

แอรอนหอบหายใจอย่างหนัก ได้แต่บอกความจริงเท่านั้น

“พ่อครับ เรายังไม่มีบัตรเชิญหรอก…ลีวายเป็นคนพาเรามาที่นี่…”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ซามูเอล เมลานีและคนอื่นๆ ต่างก็หัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง

“แกมันไอ้คนงี่เง่า” แฮร์รี่ ถลึงตามองแอรอน “มันน่าขายหน้าจริงๆ ที่มีลูกชายอย่างแก”

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาเย้ยหยันและเสียงหัวเราะที่ไร้ความปราณี แอรอนก็รู้สึกเดือดดาลมากขึ้นเพราะศักดิ์ศรีสุดท้ายของเขาที่ยังเหลืออยู่ต่อหน้าครอบครัวโลเปซนั้นได้หายวับไปแล้ว

โซอี้ก็รู้สึกเกลียดลีวายเข้ากระดูกดำ เมื่อรู้ดีว่าพวกเธอได้สูญเสียความเคารพจากครอบครัวโลเปซไปหมดสิ้น

“ไร้ยางอายจริงๆ ที่มางานเลี้ยงโดยไม่มีบัตรเชิญ”

“ฉันจะบอกความจริงสักอย่างนะ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ครอบครัวนายก็เข้าประตูนี้ไปไม่ได้หรอก” ซามูเอลเย้ย

“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะคุณปู่” เมลานีพูดขณะที่คล้องแขนของแฮร์รี่ “อย่าให้พวกนี้มาเกะกะขวางทางเลย”

“หนูพูดถูก แค่รู้จักคนพวกนี้ก็น่าขายหน้าแล้ว”

ครอบครัวโลเปซ ถลึงตามองลีวายอย่างดูถูกดูแคลนแล้วรีบเดินตรงไปยังประตูทางเข้า แอรอนกำลังจะพูดบางอย่างออกมาตอนที่ลีวายบอกว่า “พ่อครับดูนั่นสิ พวกนั้นเข้างานไม่ได้”

หน้าประตูทางเข้าพาราไดซ์วิลล่า มีพนักงานรักษาความปลอดภัยนับสิบคนที่ถูกจ้างให้มาดูแลความสงบเรียบร้อยยืนอยู่

ซามูเอลหยิบบัตรเชิญสิบสองใบออกมาแล้วส่งให้ “สิบสองคนครับ”

เขาพูด ขณะที่ยืดหลังตรง ท่าทางภาคภูมิใจ จะมีสักกี่คนที่จะหยิบบัตรเชิญสิบสองใบออกมาพร้อมกัน

แต่วินาทีต่อมา พนักงานรักษาความปลอดภัยพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “พวกคุณถูกห้ามเข้าและห้ามร่วมงานเลี้ยง”

“อะไรนะ?” ซามูเอลและคนอื่นๆ คิดว่าได้ยินพนักงานรักษาความปลอดภัยผิดไป

“เป็นไปไม่ได้ เมื่อวานเลขาไรลีย์จากสำนักงานเมืองเป็นคนเอาบัตรเชิญมาให้เราด้วยตัวเองเลยนะ” แฮร์รี่เถียง

ซามูเอลทำหน้าเย่อหยิ่ง “นี่บัตรเชิญของฉัน ให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้ นายไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับฉันนะ”

ตุ้บ

กระบองอันหนึ่งฟาดลงบนศีรษะของซามูเอลทันที

“นี่คุณไม่เข้าใจภาษาคนรึไง พวกคุณถูกห้ามเข้างาน ต้องให้ผมแสดงให้ดูใช่มั้ย?”

กระบองอันนั้นยังคงเล็งอยู่บนหัว ซามูเอลตกใจกลัวจนเกือบปัสสาวะรดกางเกง

แต่เมื่อมีสายตาหลายคู่มองอยู่ เขาจึงรวบรวมความกล้าแล้วตอบโต้ไปว่า “แน่จริงก็มาแตะฉันสิ ไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันคือใคร ไปตามหัวหน้ามา!”

พลั่ก!

พนักงานรักษาความปลอดภัยตีเขาด้วยกระบองทันที ซามูเอลปัสสาวะราดจนกางเกงเปียกโชก และครอบครัวโลเปซต่างตกตะลึงยิ่งขึ้น