แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 24

ฉันพยายามดิ้นจนสุดแรง พยายามแกะมือของเขาที่ปิดปากฉันไว้ออกสุดชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะแรงเขาเยอะมากๆ

"อื้อ อื้อ..." ฉันได้แต่ร้องท้วงในลำคอ รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

"จุ๊ๆ เงียบๆ สิ ได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า"

เขาพูดแล้วก้มหน้ามาหอมแก้มฉันทีหนึ่ง ก่อนจะยอมปล่อยมือที่ปิดปากฉันออกเป็นอิสระ

"หัวใจคุณเต้นแรงจัง"

ยังจะมาพูดอีก ที่หัวใจฉันเต้นแรงแบบนี้ก็เพราะว่ากำลังกลัวเขาไง

"คุณ! ออกไปนะ!" ทั้งที่ฉันตะคอกใส่หน้าเขาแท้ๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจอะไรเลยแถมยังส่งยิ้มให้ฉันอีก เขานี่มันโรคจิตชัดๆ

"ดุจัง^_^" แค่พูดไม่พอเขายังรวบมือทั้งสองข้างของฉันตรึงขึ้นไว้เหนือหัว

ปลายนิ้วของเขากำลังไต่ไปมาข้างแก้มฉัน ใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของเขามันดูน่ากลัวจนตัวฉันเริ่มกระตุกสั่น

"อะ...ออกไปนะ"

"คุณน่ารักจัง ผมชอบคุณมากเลยนะรู้ตัวหรือเปล่า"

เขาเอาแต่ตีหน้ามึนทำเหมือนว่าไม่ได้ยินที่ฉันพูด โดยที่ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันก็กำลังร้องเตือนว่าผู้ชายคนนี้อันตรายมากแค่ไหน

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขากับพี่ดินจะมีปัญหาอะไรกัน แต่เขาจะมาใช้ฉันเป็นเครื่องมือแบบนี้มันก็ไม่ได้หรือเปล่า

ปลายนิ้วของเขาเริ่มไต่ลงผ่านต้นคอของฉันจนมาหยุดตรงเนินหน้าอกของฉัน เขาลากนิ้วไปมาตรงเนินหน้าอกฉันอย่างเกียจคร้าน

"ถ้าไอ้ดินมันเห็นคุณอยู่กับผม คุณคิดว่ามันจะเป็นยังไงกอบัว"

"....."

"ไอ้นี่มันหวงของยิ่งกว่างูจงอางหวงไข่ซะอีก"

ฉันเม้มปากเข้าหากันเเน่นขณะที่หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ อยากจะตะโกนด่าเขาจริงๆ แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะถูกทำอะไรมากไปกว่านี้

เขาเผยรอยยิ้มหวานปลอมๆ นั่นมาให้ฉันอีกครั้ง ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้ตรงซอกคอ ฉันพยายามดิ้นสู้สุดชีวิตแต่เขาก็มีแรงเยอะเกินไป

จนกระทั่งฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่คอ ทำเอาฉันหน้าซีดเผือดทันทีเมื่อรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร

"ปล่อยบัว อย่าทำอะไรบัวเลยนะบัวขอร้อง"

ฉันกลัว น้ำตามันเอ่อล้นขึ้นมาเต็มสองตา แต่เขาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตามคำขอร้องของฉันเลย

ปัง ปัง!

ราวกับเสียงจากสวรรค์ ใครบางคนกำลังเคาะประตูห้องรัวๆ ไม่สิ จะเป็นใครไปได้ล่ะนอกจากพี่ดิน ใจฉันมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะทันที เมื่อเห็นว่าเขายังเอาแต่ทุบประตูห้องอยู่

"กอบัว นั้นเสียงคุณอยู่กับใคร เปิดประตู!"

เฮือก! พี่ดิน

พอหันไปมองเดเนียลก็เห็นเขาที่กำลังส่งยิ้มให้ฉันอยู่ เขาดูสบายใจเฉิบไม่หวาดกลัวเลยสักนิด

"ว้า หมดเวลาสนุกแล้วสิ" เขาคลี่ยิ้มให้ฉันอีกครั้ง บอกตามตรงว่าฉันเกลียดรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ที่สุด

จู่ๆ เสียงทุบประตูห้องก็สงบลงกลายเป็นเสียงไขกุญแจห้องเข้ามาแทน ทำเอาฉันอยากจะร้องไห้ออกมา ได้แต่มองประตูสลับกับมองหน้าของเดเนียลที่กำลังคร่อมร่างของฉันอยู่อย่างทำอะไรไม่ถูก

"ไว้เจอกันใหม่นะครับ^_^"

ไม่พูดเปล่าเขายังก้มหน้าลงมาจูบฉันอีกครั้ง ก่อนจะผละออกไปทางหน้าต่าง จากนั้นเขาก็ปีนหน้าต่างอย่างคล่องเเคล่วหนีออกไปด้วยความเร็ว

ฉันลุกขึ้นนั่งพยายามเช็ดถูริมฝีปากของตัวเองออกแรงๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่ดินเปิดประตูเข้ามาได้พอดี

แป๊ก! ไฟในห้องเปิดสว่าง พี่ดินเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเรียบตึง เขาไม่พูดและแสดงอาการใดๆ ออกมาให้เห็น แต่กลับเดินสำรวจดูไปทั่วห้องเหมือนกำลังค้นหาอะไรสักอย่างอยู่

ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง ทำไมถึงมาได้จังหวะแบบนี้กันนะพี่ดิน

"คุณคุยกับใครกันแน่" พี่ดินจ้องหน้าฉันอย่างคาดโทษ ทำเอาฉันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องจริงๆ กับสายตาของเขาในตอนนี้

"ปะ...เปล่าค่ะ บัวไม่ได้คุยกับใคร"

"แต่ผมได้ยิน"