แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 29

อยู่ดีๆ พี่ดินก็ทิ้งบุหรี่ในมือแล้วหันมามองหน้าฉัน ทำเอาฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของเขาแทบไม่ทัน

พี่ดินเดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วย่อตัวลงมาจับเท้าฉันพลิกดูบาดแผล

"โอ้ย พี่ดินบัวเจ็บ" ฉันร้องท้วงเพราะพี่ดินทำแรงมาก

"แผลเล็กแค่นี้ ไม่ตายหรอก"

"...."

"เดี๋ยวผมให้คนมาทำแผลให้ เลิกทำตัวสำออยทีผมไม่ชอบ"

"...." ฉันไม่ได้สำออยสักหน่อย ก็มันเจ็บจริงๆ นี่

ฉันก็ได้แต่เถียงพี่ดินในใจเนี่ยแหละ กลัวว่าถ้าพูดออกไปจริงๆ พี่ดินจะได้บีบคอฉันตายเอา

"คืนนี้เตรียมตัวเอาไว้ให้ดี เพราะผมจะเอาคุณทั้งคืน" พี่ดินพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป

พอเขาออกไปจากห้องแล้วค่อยรู้สึกโล่งหน่อย แต่พอก้มดูแผลที่เท้าตัวเองก็ได้แต่ถอนหายใจ ทำไมเขาถึงได้เย็นชาขนาดนี้นะ ทำตัวอย่างกับฉันไปฆ่าใครตายมาอย่างงั้น

หลังจากพี่ดินเดินออกไปสักพัก ก็มีผู้หญิงอายุราวห้าสิบกว่าๆ เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลแล้วก็ไม้กวาดกับที่ตักขยะ

ป้าแกเริ่มเก็บกวาดเศษแก้วที่แหลกกระจายเต็มพื้นห้องทันทีโดยไม่พูดอะไร

"เดี๋ยวบัวทำเองก็ได้ค่ะ บัวเป็นคนทำมันแตกเอง"

"คุณผู้หญิงเป็นแผลอยู่ไม่ใช่เหรอคะ เดี๋ยวป้าทำเองค่ะ" ป้าเงยหน้ามายิ้มให้ฉันอย่างใจดีแล้วก็กวาดเศษแก้วต่อ

หลังจากกวาดเสร็จแล้วป้าแกก็นั่งลงตรงหน้าฉัน แต่ฉันรีบชักเท้าออกก่อนที่ป้าแกจะจับเท้าฉันไปดู

"เดี๋ยวบัวทำเองค่ะ^_^" ฉันยิ้มจางๆ ให้คุณป้า รู้สึกเกรงใจที่จะให้คนอื่นมาทำแผลให้

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณหนูสั่งให้ป้ามาทำแผลให้คุณผู้หญิง มันเป็นหน้าที่ของป้าอยู่แล้วค่ะ"

เอ๊ะ ป้าเรียกพี่ดินว่าคุณหนูงั้นเหรอ ฟังดูแปลกๆ จังแหะ ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ฉันถึงได้นึกอยากจะหัวเราะแบบนี้นะ ท่าทางดิบเถื่อนของพี่ดินมันช่างไม่เหมาะกับคำว่าคุณหนูเลยจริงๆ

"ไปทำอีท่าไหนคะเนี่ยถึงได้เหยียบเศษแก้วเข้า"

ฉันได้แต่ส่งยิ้มจางๆ ให้ป้าอีกรอบ ก็เป็นเพราะคุณหนูของป้านั่นแหละ คนใจร้ายคนนั้นไงที่ทำ

"ดูแล้วคุณผู้หญิงคงจะเป็นคนซื่อๆ นี่คุณหนูของป้าคงไม่ได้ใจร้ายกับคุณผู้หญิงใช่ไหมคะ"

"...." ไม่หรอกค่ะ ป้าพูดได้ตรงเผงอย่างกับเห็นเองเลย แต่อย่างฉันจะพูดอะไรได้ล่ะ เป็นแค่ของเล่นที่เขาซื้อมานี่นะ

"คุณผู้หญิงน่ารักจังเลยนะคะ สวยมากด้วย"

"ขะ...ขอบคุณค่ะ^_^"

"ตั้งแต่คุณหนูพาผู้หญิงมาที่นี่ ก็มีคุณผู้หญิงนี่แหละค่ะที่ป้าถูกชะตา คนอื่นๆ นะคะ จิกหัวป้าใช้อย่างกับอะไรดี"

"อะ...อ๋อค่ะๆ" ฉันพยักหน้าหงึกๆ ฟังป้าพูดต่ออย่างเพลิดเพลิน ดูป้าแกท่าทางจะพูดเก่งน่าดู เพราะตั้งแต่เจอกันก็พูดไม่ยอมหยุดเลย

ป้าพูดถึงเรื่องผู้หญิงของพี่ดินแต่ละคนว่านิสัยเป็นยังไงบ้าง ฉันก็ไม่ค่อยสนใจฟังเท่าไหร่หรอกเพราะฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องผู้หญิงคนอื่นของพี่ดินสักนิด

หลังจากทำแผลเสร็จป้าก็เตรียมเก็บของกลับเข้ากล่องปฐมพยาบาล ฉันนั่งชั่งใจอยู่สักพักว่าจะถามป้าดีหรือเปล่า เพราะอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องของเดเนียลกับพี่ดิน

ป้าเขาจะรู้หรือเปล่านะ แล้วถ้าฉันถามไปจะมีปัญหาอะไรไหม แต่สุดท้ายความอยากรู้มันก็มีมากกว่าความกลัวอยู่ดี

"ป้าคะ"

"คะ" ป้าเงยหน้าขึ้นมารับคำฉันแล้วก้มหน้าลงไปเก็บของต่อ

"พี่ดินกับเดเนียลเขา...เอ่อ...เขาทำไมถึง...ไม่ค่อยลงรอยกันล่ะคะ"

ฉันตัดสินใจถามคำถามที่ค้างคาใจออกไป เพราะฉันสงสัยจริงๆ ทั้งที่เขาเป็นพี่น้องกันทำไมถึงดูไม่ชอบขี้หน้ากันขนาดนั้น

"อ๋อ คุณเดเนียลเป็นลูกชายภรรยาใหม่ของคุณท่านค่ะ คุณหนูกับคุณเดเนียล..."

"ป้านม" เสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้นหน้าประตูห้องขัดจังหวะได้พอดิบพอดี พอฉันเงยหน้าขึ้นไปดูเจ้าของน้ำเสียงที่ชวนขนลุกนี้หัวใจก็หล่นไปอยู่ตาตุ่มทันที

เฮือก! พี่ดิน

พี่ดินยืนพิงขอบประตูห้องมองหน้าฉันตาเขม็ง เขามาตั้งแต่ตอนไหน เขาได้ยินที่ฉันถามเมื่อกี้หรือเปล่า แต่สายตาที่พี่ดินมองฉันตอนนี้ทำเอาฉันไม่กล้าสบตาเขาเลย