แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 63

สุดท้ายฉันก็โดนพี่ดินอุ้มกลับมาที่รถ เขาอุ้มฉันโดยไม่สนใจสายตาคนอื่นที่มองมาเลย

ภายในรถ

"หิวไหม ?"

"ไม่!"

"กอบัว คุณไม่น่ารักกับผมเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ"

ฉันเงียบเเล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น มันก็เป็นเพราะตัวเขาเองนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ถ้าเขาไม่หลอกฉันไม่ไปมีอะไรกับคนอื่น ฉันจะเป็นแบบนี้งั้นเหรอ ฉันเองก็คนธรรมดา เจ็บได้ร้องไห้เป็นนะ

"กอบัว คุณอย่าหันหน้าหนีผมแบบนี้"

"...."

"ผมขอโทษแล้วไง"

"...." ฉันเงียบไม่พูดอะไร ไม่แม้แต่จะหันไปหาเขา

พี่ดินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกจากปั้ม

บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทมีแต่ความอึดอัด ฉันไม่เข้าใจการกระทำของพี่ดินเลย ต่อหน้าเขาเหมือนจะดีกับฉันแต่ลับหลังกลับหลอกฉันได้อย่างเลือดเย็น

ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ฉันกับพี่ดินเราอยู่ในสถานะอะไร แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ต้องอยู่ในฐานะนางบำเรอของเขาเหมือนเดิม สถานะนี้ฉันหนีมันไม่พ้นจริงๆ

ตลอดทางฉันนั่งเงียบไม่พูดอะไร พี่ดินมีชวนคุยบ้างแต่พอเห็นฉันไม่ตอบเขาก็ได้แต่ถอนหายใจแรง

ณ บ้านไร่...

พอมาถึงฉันก็รู้ว่าพี่ดินสั่งลูกน้องนับสิบคนมารอเฝ้าที่นี่แล้ว

''เข้าบ้านกันเถอะ'' พี่ดินเอื้อมมือมาคิดจะจับมือฉันแต่ฉันรีบสะบัดมือเขาออกอย่างแรง

''ทำไมต้องทำขนาดนี้คะ''

''ไปคุยในบ้าน''

พูดจบพี่ดินก็เดินนำฉันเข้าไปในบ้าน ฉันหันมองไปรอบด้านก็มีแต่ลูกน้องพี่ดินเฝ้าอยู่ เหมือนตัวเองกำลังอยู่ในคุกอย่างไรอย่างนั้น

ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านตามหลังของพี่ดิน

ภายในบ้าน

''หิวไหม ผมให้แม่บ้านทำอาหารไว้ให้แล้ว''

''ทำไมต้องสั่งลูกน้องให้มาเฝ้าบัวขนาดนี้'' พอถามพี่ดินก็เงียบไม่ตอบอะไร

''สั่งลูกน้องพี่กลับไปให้หมด ให้เหลือพี่ชาติอยู่แค่คนเดียว''

''ผมทำตามที่คุณบอกไม่ได้''

''พี่ดิน!''

''เดี๋ยวผมกลับมา แล้วผมจะสั่งให้พวกมันกลับไปเอง''

แค่พี่ชาติคนเดียวฉันก็หนีไปไหนไม่ได้แล้ว บ้านไร่นี่ก็อยู่ไกลจากถนนใหญ่มาก ถึงฉันอยากจะหนีแต่เขาคิดเหรอว่าฉันจะหนีพ้น

''ไปกินข้าวเถอะ''

พี่ดินเดินมาจับมือโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ฉันพยายามสะบัดมือพี่ดินออกแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยแถมยังดึงฉันให้เดินตามไปที่โต๊ะอาหารอีก มาถึงบนโต๊ะอาหารมีอาหารจัดวางไว้แล้วเรียบร้อย

''กินสิ'' พี่ดินมองฉันด้วยสายตาดุๆ เมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมกินข้าวสักที

''บัวไม่หิว''

''แล้วลูกล่ะ คุณไม่หิวแต่ลูกหิว''

''ลูกบัวคนเดียว''

''งั้นเหรอ แล้วใครกันที่เอาคุณจนท้อง''

ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น สุดท้ายก็ได้แต่ยอมกินข้าวตามที่พี่ดินบอกเพราะฉันไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว ไหนจะเป็นเรื่องลูกอีกแถมฉันเองก็หิวจนทนไม่ไหวเหมือนกัน

จะว่าไปวันนี้ฉันยังไม่มีอาการแพ้ท้องนะ ไม่รู้สึกอยากจะอ้วก ทั้งที่ทุกครั้งพอกินข้าวกินได้ไม่กี่คำฉันก็ต้องวิ่งไปอ้วกแท้ๆ แต่วันนี้กลับกินข้าวได้แบบไม่รู้สึกคลื่นไส้อะไรเลย

ฉันเม้มปากแน่น ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่เหมือนเดิม ไม่อยากเสียเวลาโต้เถียงกับเขาอีกเพราะมันไม่ได้อะไร

''ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะพี่ดิน''

แต่ฉันก็ต้องร้องท้วงอีกครั้ง เพราะตอนนี้พี่ดินทิ้งตัวลงนอนอยู่บนตักของฉัน ขนาดฉันพยายามดันตัวพี่ดินออกเขาก็ยังรวบมือฉันไว้ไม่ให้ขัดขืน

สายตาของพี่ดินจ้องมองมาที่ฉันจนฉันไม่กล้าที่จะสบตากับเขา เพราะฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะโง่ใจอ่อนให้กับคนใจร้ายคนนี้อีก

''ผมรักคุณ'' คำโกหกหลอกลวงหลุดออกมาจากปากของพี่ดินอีกครั้ง

เขาไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลยเหรอ พยายามจะทำให้ฉันตายใจ ใช้ฉันกับลูกเป็นเครื่องมือ เลือดเย็นที่สุด

''เลิกพูดคำพวกนี้สักที พี่คิดว่าบัวมันหลอกง่ายขนาดนั้นเลยใช่ไหมพี่ดิน''

''ตอนนี้ผมไม่ได้หลอกอะไรคุณเลยนะกอบัว''

''บัวไม่เชื่อ''

พี่ดินถอนหายใจออกมาเบาๆ มือหนายกขึ้นมาจับแก้มฉันเบาๆ แล้วปาดเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน

ฉันเพิ่งจะรู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ แต่ถึงแม้จะรู้แล้วแต่ฉันก็ห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้ มันพร้อมจะไหลออกมาตลอดเวลาเลยจริงๆ

''ทำไมถึงอยากไปจากผมขนาดนั้น แล้วลูกล่ะ คุณไม่รักผมแล้วงั้นเหรอกอบัว''

''ถึงบัวจะโง่แค่ไหน บัวก็ไม่อยากอยู่กับคนที่พยายามหลอกบัวมาตลอดหรอกนะ''

''ตอนนี้บัวไม่รู้ว่าไอ้เงินสิบล้านที่พี่ให้แม่บัวไป หนี้ของบัวที่ต้องชดใช้มันเหลือเท่าไหร่ แต่หลังจากคลอดบัวจะทำงานหาเงินมาใช้หนี้ให้หมด บัวขอร้องว่าอย่าพรากลูกไปจากบัวเลย ฮึก...''

''อย่าคิดมาก เรื่องลูกผมก็บอกคุณไปแล้วไง''

"....."

''คุณไม่สามารถหนีออกไปจากผมได้''

''.....''

"ไม่ว่าจะเป็นบ้านหลังนี้หรือว่าหัวใจของผมก็ตามกอบัว"