แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 64

คำพูดของพี่ดินมันทำให้ใจฉันหวั่นไหวจริงๆ ดวงตาที่จ้องมองฉันเหมือนอยากจะสื่ออะไรบางอย่างให้ฉันรู้ ฉันพยายามจะไม่มองหน้าเขาแล้วแต่มันก็อดไม่ได้

ทำไมกันทั้งที่เขาใจร้ายขนาดนี้ แต่ทำไมใจฉันมันถึงยังรักเขามากมายขนาดนี้ด้วย

''อยากไปเดินเล่นไหม ตอนนี้ดอกไม้ที่สวนกำลังบาน คุณอยากไปดูไหม''

''ไม่ค่ะ''

''งั้นคุณอยากกินสตรอว์เบอร์รีไหม เก็บกินแบบสดๆ ผมจะพาไป...''

''ไม่ค่ะ'' ทั้งที่ฉันพูดแทรกพี่ดินแต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีหงุดหงิดอะไร แค่เงียบไปเท่านั้น

''องุ่นล่ะ อยากลองเก็บองุ่นดูไหม ผมจะสอน''

''ไม่ค่ะ''

พี่ดินถอนหายใจออกมายาวๆ เขาสั่นศีรษะเบาๆ แล้วจูบลงมาที่มือของฉัน ก่อนจะจับมือฉันมาวางลงตรงกลางหน้าอกข้างซ้ายของเขา จนฉันสัมผัสได้ถึงหัวใจพี่ดินที่กำลังเต้นรัวอยู่ตอนนี้

''กลับมาเป็นกอบัวที่น่ารักคนเดิมได้หรือเปล่า อย่าเมินผมแบบนี้เลย''

ฉันปิดปากเงียบไม่ตอบอะไร ใจแข็งเข้าไว้กอบัว อย่าอ่อนข้อให้เขาได้ใจอีก

''งั้นขึ้นไปนอนกันเถอะ'' พี่ดินพูดแล้วลุกขึ้นจากหน้าตักของฉัน

''บัวไม่ง่วง''

''งั้น...''

''บัวอยากอยู่คนเดียว''

''ผมจะอยู่กับคุณ พรุ่งนี้ผมก็จะกลับกรุงเทพ กว่าจะได้เจอคุณอีกก็อีกตั้งหลายวัน คุณอย่าไล่ผมสิกอบัว"

พี่ดินล้มตัวลงมานอนตักของฉันเหมือนเดิม เขาหลับตาลง พลางจับมือฉันมาวางไว้ตรงอกข้างซ้ายของเขาเหมือนเดิม

ตกดึก...

ภายในห้อง...

ตอนที่พี่ดินกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของพี่ดินที่เขาเพิ่งถอดทิ้งเอาไว้ในตะกร้าออกมา

ใจนึงก็กลัวว่าพี่ดินจะออกมาเจอ พอได้โทรศัพท์แล้วฉันก็รีบเอาไปแอบไว้ในลิ้นชัก มันเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมาพอดี ฉันรีบดีดตัวขึ้นมานั่งบนที่นอนแทบไม่ทัน

พี่ดินมองหน้าฉันแล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน เหมือนเขากำลังสงสัยอะไรสักอย่าง

''เมื่อกี้คุณทำอะไร''

''เปล่าค่ะ''

''ไม่ใช่ว่าคิดจะหนีผมนะกอบัว''

''ถึงอยากจะหนี แล้วพี่ดินคิดว่าบัวจะหนีพี่ได้เหรอคะ''

พี่ดินถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าฉันที่กำลังนั่งอยู่ปลายเตียง เขานั่งลงแล้วโน้มใบหน้าลงมาจูบตรงหน้าท้องของฉัน

ฉันไม่ได้ขัดขืนอะไร เพียงแค่ก้มไปมองการกระทำของพี่ดินอย่างสับสน เขากำลังทำให้ฉันตายใจสินะ เพราะฉะนั้นห้ามใจอ่อนเด็ดขาด

"นอนเถอะดึกมากแล้ว" พี่ดินเงยหน้าขึ้นมาพูดก่อนที่จะลุกขึ้นไปปิดไฟในห้อง

จากนั้นพี่ดินก็คว้าร่างฉันที่กำลังนั่งอยู่แล้วดึงฉันให้นอนราบไปกับที่นอนก่อนจะกอดฉันเอาไว้แน่นราวกับกลัวฉันหายไป

ความมืดและความเงียบเข้ามาปกคลุมภายในห้อง ตอนนี้ฉันได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของคนข้างกายดังผสานกับเสียงหัวใจของฉันที่กำลังเต้นรัวอยู่ตอนนี้

''รอผมกลับมานะกอบัว ผมสัญญาผมจะบอกคุณทุกอย่าง'' พี่ดินเอ่ยทำลายความเงียบ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเขาคงหลับไปแล้วด้วยซ้ำ

สิ่งที่เขาพูดฉันก็แค่รับฟังแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป และพี่ดินเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไปเช่นกัน

เช้าวันใหม่

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะอาการคลื่นไส้ ต้องรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปอ้วกในห้องน้ำทันที

หลังจากที่อ้วกเสร็จพอฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าพี่ดินไม่อยู่แล้ว ฉันเลยเดินไปดูตรงหน้าต่างก็เห็นว่ารถพี่ดินไม่อยู่เหมือนกัน เขาคงออกไปแล้ว เหลือแต่ลูกน้องของพี่ดินนับสิบคนที่กำลังเดินไปมาอยู่บริเวณรอบๆ บ้านราวกับกำลังลาดตะเวน

ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์พลางคิดว่าจะหนีไปยังไงดี ฉันนั่งกำโทรศัพท์ในมือแน่น จะเบอร์แม่หรือเบอร์น้องฉันก็ไม่มีเลย ฉันไม่มีเบอร์ใครเลยสักคน ซึ่งถ้าฉันหนีไปบ้าน ยังไงพี่ดินก็ต้องลากตัวฉันกลับมาที่นี่แน่ๆ ถึงฉันจะอยากกลับบ้านไปหาแม่กับน้องแค่ไหนก็ตาม

แล้วถ้าวันนี้ฉันหนีไปได้จริงๆ ฉันก็ต้องมาคอยหนีเขาไปตลอดเลยงั้นเหรอ...

ตอนนี้ความคิดในหัวมันตีกันไปหมด ฉันจะอยู่รอพี่ดินหรือควรจะหนีไปจากที่นี่ดี แต่ถ้าเลือกที่จะหนีฉันต้องทำยังไงถึงจะหนีพ้นจากคนอย่างเขาล่ะ

เดเนียล

จู่ๆ ฉันก็คิดถึงเดเนียลขึ้นมา เขาคือคนเดียวที่จะช่วยฉันได้ ถึงแม้ว่าเขาจะดูอันตราย แต่เขาก็ยังไม่เคยทำร้ายฉันเลยสักครั้ง แถมเขายังบอกเรื่องที่ฉันโดนหลอกอีก

ฉันตัดสินใจกดเข้าไปในแชตไลน์ แล้วทักไปบอกเดเนียลว่าฉันต้องการจะหนี รอไม่กี่นาทีเดเนียลก็ตอบกลับมา

เดเนียล "คุณหมายความแบบที่คุณพูดจริงๆ ใช่ไหม''

ฉัน "ใช่ฉันอยากจะหนีจากเขา"

เดเนียล "คุณอยู่ที่คอนโดใช่ไหม ไอ้ดินมันอยู่ด้วยหรือเปล่า"

ฉัน "ไม่ ฉันไม่ได้อยู่ที่คอนโดแล้ว ฉันไม่ได้อยู่กรุงเทพด้วยและตอนนี้พี่ดินก็ไม่ได้อยู่กับฉัน"

เดเนียล "แล้วคุณอยู่ที่ไหน ?"

ฉันบอกรายละเอียดทั้งหมดกับเดเนียล รวมทั้งบอกว่ามีลูกน้องของพี่ดินเฝ้าอยู่กี่คน สุดท้ายก็ส่งโลเคชันที่อยู่ให้เดเนียลไป

สุดท้ายพี่ชาติก็พยักหน้ายอมฟังที่ฉันขอ ค่อยยังชั่วหน่อย แค่นี้ก็ผ่านด่านแรกแล้ว

พี่ชาติขับรถพาฉันตรงไปยังไร่องุ่น ส่วนฉันก็ทักบอกเดเนียลแล้วว่ากำลังเดินทางไป

ตลอดทางใจฉันมันเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ มันคิดถึงแต่พี่ดิน ฉันอยากจะลืมคนใจร้ายแบบเขาให้ได้จริงๆ

ไร่องุ่น

"บัวขอเดินดูคนเดียวได้ไหมคะ พี่ชาติรอบัวอยู่ที่รถก่อน"

"ผมว่า..."

"นะคะ บัวหนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว บัวอยากสูดอากาศบริสุทธิ์ อยากอยู่เงียบๆ นั่งคิดอะไรคนเดียวบ้าง..."

พี่ชาติคิดหนักแต่สุดท้ายเขาก็ยอมฟังคำขอของฉันอยู่ดี ฉันยิ้มจางๆ ให้พี่ชาติก่อนจะเดินเข้าไปในไร่องุ่น พอเหลือบๆ มองก็แอบเห็นว่าพี่ชาติคอยมองฉันตลอดเวลา ไม่ปล่อยให้ฉันคาดสายตาสักวินาทีเลย

ติ่ง!

เสียงแชตโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันรีบกดดูแชตที่เดเนียลเป็นคนส่งมาทันที

เดเนียล "อยู่ไร่องุ่นแล้วใช่ไหม"

ฉัน "อื้อ ใช่ค่ะ"

เดเนียล "ถ้าผมยิงปืนเมื่อไหร่คุณก็รีบวิ่งออกมาให้เร็วที่สุดนะ"

สิ้นสุดคำตอบของเดเนียลจากนั้นไม่กี่วินาทีฉันก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น ฉันรีบหันไปมองพี่ชาติ เพราะกลัวว่าเดเนียลจะเล็งยิงเขาแต่ดีที่เขาไม่เป็นอะไร เห็นก็แต่พี่ชาติรีบหันหลังไปหยิบปืนในรถออกมาป้องกันตัวทันที

จังหวะนี้แหละฉันต้องหนี ฉันรีบวิ่งออกจากตรงนี้อย่างไม่คิดอะไรอีก แต่ก็ไม่กล้าวิ่งเร็วมากเพราะกลัวจะกระทบไปถึงลูก

บอกตามตรงฉันไม่รู้หรอกว่าทางไหนคือทางที่จะออกไปถนนใหญ่ ฉันแค่วิ่งตรงไปแบบไม่รู้ทิศทางตามเสียงรถที่ดังแว่วมา

กริ่ง!

เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น พอเหลือบดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของพี่ดินที่โทรเข้ามา แน่นอนว่าฉันไม่รับและไม่มีทางรับสายเขาเด็ดขาด

"กอบัว ทางนี้!" เสียงของใครสักคนตะโกนเรียกชื่อฉันอยู่ไม่ไกล พอหันไปก็เจอเดเนียลที่กำลังกวักมือเรียกฉันอยู่ ฉันจึงรีบวิ่งไปทางเขาทันที มาถึงเดเนียลก็จูงมือฉันวิ่งพาไปยังที่เขาจอดรถไว้แล้วขับฝ่าหนีออกไปทันที

ฉันมองไปด้านหลังก็เห็นรถของพี่ชาติขับตามมาติดๆ

"หลับตาซะ" เดเนียลพูดสั่งฉัน จากนั้นเขาก็หยิบปืนออกมา

"อย่าทำอะไรพี่ชาตินะ ฉันขอร้อง" ฉันพูดขอร้องเขาเมื่อเห็นเขากำลังเล็งยิงไปทางรถของพี่ชาติ ถึงฉันอยากหนีมากแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากให้ใครมาฆ่ากันตายเพราะฉัน

เดเนียลหันมามองฉันโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะโยนปืนทิ้งไว้หลังเบาะรถ จากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่งมิดไมล์จนรถพุ่งทะยานไปด้วยความเร็วสูงทันที

ฉันได้แต่นั่งเอามือกุมท้องตัวเองเอาไว้ ใจนึงก็กลัวเดเนียลนะ แต่ทำไงได้ฉันเลือกเส้นทางนี้ไปแล้ว จะให้กระโดดออกจากรถตอนนี้ก็คงไม่ได้