แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 65

ตอนนี้เดเนียลขับรถพาฉันออกมาไกลมากแล้ว ขณะที่พี่ชาติเองก็ขับตามเรามาไม่ทันแล้วด้วย

"คุณจะพาฉันไปไหน" ฉันหันหน้าไปถามเดเนียลที่กำลังขับรถอยู่

''คุณอยากไปที่ไหนล่ะ ผมจะได้พาคุณไป" เขาหันมาถามฉันก่อนจะหันหน้ากลับไปมองถนนต่อ

"ฉะ…ฉันก็ไม่รู้..." ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างคิดไม่ตก ตอนนี้มันเริ่มจะมืดแล้วด้วย ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนเลย อยากกลับบ้านแต่ก็กลับไปไม่ได้

"งั้นเดี๋ยวผมพาไปพักที่บ้านยายผมก่อนแล้วกัน ที่นั่นปลอดภัย คุณไม่ต้องกลัวว่าไอ้ดินมันจะไปเจอ"

ฉันพยักหน้าตอบเดเนียล ตลอดทางเสียงโทรศัพท์ฉันมันดังขึ้นตลอด แน่นอนว่าพี่ดินเป็นคนโทรเข้ามา ฉันก้มมองดูเบอร์ของพี่ดินด้วยอารมณ์ที่หลากหลายมันสับสนปนเปกันไปหมด

"ปิดเครื่องซะ ถ้าไม่อยากเจอมันจับไปขังอีก"

''ค่ะ''

ฉันกดปิดเครื่องตามที่เดเนียลบอกทันที จะว่าไปแล้วจากที่นั่งรถกับเขามาสองสามชั่วโมง เขาก็ดูไม่ได้เลวร้ายแบบที่ฉันคิดไว้นะ ถึงในใจจะแอบหวั่นๆ อยู่ดีก็เถอะ

"มองหน้าผมทำไม" เดเนียลเลิกคิ้วถามฉัน

''เปล่าๆ''

อ่า! แย่จังนี่ฉันเผลอมองหน้าเขาชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ

''คุณกำลังระแวงผมอยู่หรือเปล่ากอบัว ?''

''นะ…นิดหน่อย'' ฉันพยักหน้าตอบเดเนียลไปตามจริง

แต่นอกจากเขาจะไม่โกรธแล้ว เดเนียลกลับส่งยิ้มหวานให้ฉันแทน มันเป็นรอยยิ้มแบบเดียวกับที่ฉันเคยกลัว

''ไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมไม่ทำร้ายคุณ^_^''

''....''

''ถ้าง่วงก็นอนเถอะ อีกนานกว่าจะถึง''

''ฉันยังไม่ง่วง''

''ท่าทางคุณจะกลัวผมมากจริงๆ สินะ''

".....'' ฉันนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรอีกเพราะมันไม่รู้จะพูดอะไรกลับไปดีเลยจริงๆ

''ผมไม่ถูกกับไอ้ดินก็ไม่ได้แปลว่าผมต้องทำร้ายคุณสักหน่อย คุณเป็นรักแรกพบของผมเลยนะกอบัว ผมชอบคุณตั้งแต่วันนั้น วันที่คุณชนกับผมหน้าคอนโดแล้ว''

''.....''

''ที่ผ่านมาผมอาจจะทำตัวรุ่มร่ามกับคุณไปหน่อย ผมยอมรับว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมอยากปั่นหัวมันเล่น เพราะผมไม่เคยเห็นไอ้ดินมันหวงใครออกนอกหน้านอกจากคุณเลย''

''.....''

''แต่ผมก็ชอบคุณจริงๆ นะ ถึงคุณจะท้องกับมัน แต่ไม่เป็นไรผมรับได้ ผมจะเป็นพ่อของลูกให้ เรื่องคุณพ่อ คุณไม่ต้องห่วงผมไม่ให้ท่านมาทำอะไรคุณแน่นอนกอบัว''

''อีกอย่าง เดี๋ยวพอพ่อได้หลานสมใจพ่อก็เลิกสนใจคุณกับลูกเองนั่นแหละ ^_^''

''เรื่องที่คุณมาช่วยฉัน ฉันรู้สึกขอบคุณมากจริงๆ แต่ฉันคงรักคุณไม่ได้หรอกเดเนียล ถ้าฉันมีทางไปเมื่อไหร่คงไม่ขออยู่รบกวนคุณอีก''

''ความรักมันบังคับกันไม่ได้จริงๆ'' เดเนียลพูดสวนขึ้นมาทันที จากนั้นบรรยากาศภายในรถก็เงียบลง ฉันกับเดเนียลก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก

ใช่! ความรักมันบังคับกันไม่ได้จริงๆ ขนาดฉันพยายามเตือนตัวเอง พยายามบังคับตัวเองตั้งหลายต่อหลายครั้งว่าอย่าไปรักคนแบบพี่ดิน สุดท้ายฉันรักเขาจนหมดหัวใจจนได้ เเล้วเป็นไงล่ะ สุดท้ายเขาก็หลอกฉัน...

นานมากที่ฉันกับเดเนียลเราต่างคนต่างเงียบ รู้สึกตามันปิดๆ เปิดๆ นิดหน่อยก่อนที่ภาพตรงหน้าจะดับมืดไป

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันเผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะเสียงของเดเนียลที่กำลังปลุกให้ฉันตื่น

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา แสงแดดพลันสาดส่องเข้ามาภายในรถกระทบกับม่านตา ทำให้ฉันต้องหรี่ตาสักพักเพื่อปรับโฟกัสกับแสงแดด

"ถึงแล้ว^_^"

ฉันพยักหน้าตอบเดเนียลก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ ตรงหน้าฉันเป็นบ้านไม้สองชั้นไม่ได้หรูหราอะไร มันดูธรรมดาคล้ายกับบ้านของฉัน แต่ถึงยังไงสภาพบ้านหลังนี้ก็ดีกว่าบ้านของฉันมาก

รอบๆ บ้านจะเป็นสวนผลไม้ ส่วนนอกรั้วบ้านก็มีบ้านอีกหลายหลังปลูกติดกันโดยมีรั้วกั้นไว้ ดูจากสภาพแวดล้อมและบรรยากาศ ที่นี่คงจะเป็นพื้นที่หนึ่งในชนบทไม่ได้อยู่ในตัวเมือง

''นี่คือที่ไหน ?'' ฉันหันกลับไปเอ่ยถามเดเนียลอย่างสงสัย

''โคราช ^_^"