แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 67

[Talk กอบัว]

ความรู้สึกของฉันตอนนี้คือมันเจ็บจนไม่รู้จะพูดยังไงเลยจริงๆ พี่ดินตั้งใจจะหลอกฉันทุกอย่าง ตัวเองจะแต่งงานอยู่แล้ว แล้วมาบอกให้ฉันรอทำไมกัน

''อย่าบอกนะว่ามันไม่บอกเรื่องนี้กับคุณ'' เดเนียลเลิกคิ้วถามฉันราวกับแปลกใจ

ฉันก้มหน้าจำใจพยักหน้าตอบเขาไป มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอก มันทุกๆ เรื่องนั่นแหละ แต่ตอนนี้ฉันหนีออกมาได้แล้วฉันก็ไม่ควรไปคิดอะไรอีก

"คุณ..."

"ไปซื้อของกันเถอะค่ะ อย่าไปพูดถึงเขาอีกเลย"

เดเนียลพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินนำฉันไปที่รถ เขาขับรถพาฉันไปที่ตลาด ซึ่งห่างจากหมู่บ้านประมาณสิบกว่ากิโล

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จ ฉันกับเดเนียลก็เดินซื้อพวกของที่จะเอามาทำอาหาร แล้วก็ต้องซื้อเก็บไว้ในตู้เย็นด้วย เงินที่ใช้คือเงินของเดเนียล เขาแย่งฉันจ่ายตลอดพอฉันพูดท้วงเขาก็ไม่ฟังเลย

บ้านสวน....

หลังจากกลับมาจากตลาดก็เป็นเวลาหกโมงเย็นพอดี เดเนียลกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ส่วนฉันก็เดินเข้าไปดูในครัวว่าพอจะทำอะไรกินได้บ้าง คือบ้านหลังนี้มีของทำครัวครบทุกอย่าง ดูเหมือนจะเป็นของใหม่ด้วย

ฉันลงมือทำอาหารทันทีแต่ทำแค่สามอย่างก็พอเพราะเรากินกันแค่สองคน หลังจากทำอาหารเสร็จฉันก็เดินไปเรียกเดเนียลให้มากินข้าว

ในระหว่างกินข้าวอยู่....

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะกลับบ้านนะ แล้วผมจะรีบกลับมาอยู่กับคุณ" อยู่ดีๆ เดเนียลก็พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"คุณพอจะหางานให้ฉันทำได้ไหม แถวนี้มีงานพวกล้างจานไหม หรือพวกแม่บ้านก็ได้"

เดเนียลถอนหายใจออกมาเบาๆ

"คุณท้องอยู่ อยู่เฉยๆ น่ะดีแล้ว เรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

"แต่ฉันอยากทำงา..."

"เชื่อผมเถอะ เดี๋ยวกลับมาจากกรุงเทพ ผมจะพาคุณไปฝากครรภ์"

อื้อใช่! ฉันลืมเรื่องฝากครรภ์ไปเลย แต่พี่ดินเคยพาฉันไปฝากครรภ์มาแล้ว ฉันก็เลยไม่รู้ว่าจะฝากที่โรงพยาบาลอื่นอีกได้ไหม หรือต้องทำเรื่องย้ายชื่อมาฝากครรภ์ที่นี่ ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ดินต้องรู้แน่ๆ เพราะโรงพยาบาลที่ฉันไปฝากครรภ์มันเป็นของพี่หมอคีรินซึ่งเป็นเพื่อนของพี่ดิน

"พี่ดินจะไม่มีทางรู้จริงๆ ใช่ไหมว่าฉันอยู่ที่นี่"

"คุณมั่นใจเถอะกอบัว ผมจะทำอะไรไม่ค่อยมีใครสนใจอยู่แล้ว เพราะผมไม่ใช่ลูกรักของพ่อ^_^"

บทสนทนาของเราจบลงแค่นั่น ต่างคนก็ต่างกินข้าวกันไป แต่ฉันนี่สิกินข้าวยังไม่ทันจะหมดจานก็ต้องวิ่งไปอ้วกอีกแล้ว ทำเอาฉันแทบจะหมดแรงเลยตอนนี้

หลังจากอ้วกเสร็จฉันก็มานั่งพักตรงโซฟาพลางดมยาดมไปด้วย เพราะถ้าไม่ดมมันจะรู้สึกคลื่นไส้มาก

"คุณโอเคไหม กอบัว" เดเนียลเอ่ยถามฉันเบาๆ ดูจากสีหน้าดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงฉันมากจริงๆ พอมาดูดีๆ แล้วเขาก็ไม่ได้เลวร้ายแบบที่ฉันคิดนะ

ฉันพยักหน้าตอบเดเนียลไป

"มันเป็นเรื่องปกติ ฉันแพ้ท้อง"

"ขนาดนี้เลยเหรอ?" เดเนียลขมวดคิ้วถาม

"อื้อ คุณมีภรรยาคุณก็จะรู้เองนั่นแหละ"

"ที่เหลือเดี๋ยวผมเพิ่มให้ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ อย่านอนดึก ^_^"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ^_^"

จบคำพูดของฉัน เดเนียลก็เดินออกจากบ้านไป

หลังจากเดเนียลไปแล้ว ฉันก็นั่งเล่นที่หน้าบ้านพลางคิดๆ ไปด้วยว่าจะทำงานอะไรดี ถึงเดเนียลจะห้ามฉันไม่ให้ทำงานแต่ฉันคงทำไม่ได้หรอก ฉันรบกวนเขาเยอะมากแล้วจริงๆ

นั่งเล่นหน้าบ้านสักพัก ฉันก็ลุกขึ้นเดินดูรอบๆ บ้าน คือมันเบื่อไม่มีอะไรทำ จะเปิดเครื่องมือถือก็ไม่กล้า

ระหว่างที่กำลังเดินๆ อยู่สายตาฉันมันดันเหลือบไปเห็นพวกหม้ออะไรสักอย่าง มันถูกเอาเก็บไว้ในกล่องใส่ของอันใหญ่ฉันเลยเดินไปดูอย่างสงสัย

ปรากฎว่าพวกข้าวของที่อยู่ข้างในมันคือของที่ใช้ทำขนม มีหลายอย่างเลย ที่ฉันรู้ก็เพราะว่าตอนที่พ่ออยู่ พ่อชอบพาฉันไปบ้านย่าอยู่บ่อยๆ สมัยเด็กๆ ฉันเคยเห็นย่าทำแถมท่านยังสอนฉันทำขนมด้วยตั้งหลายครั้ง

จู่ๆ ก็มีความคิดแล่นเข้ามาในหัวว่าฉันต้องทำขนมขาย ฉันต้องทำได้แน่ๆ ฉันเชื่อแบบนั้นเพราะความรู้ที่ย่าเคยสอนก็ยังอยู่ในหัวฉันนี่แหละ แต่มันอาจจะมีหลงลืมบ้างนิดหน่อย ฉันคงต้องเปิดเครื่องโทรศัพท์แล้วก็เปิดดูวิธีทำคร่าวๆ ในอินเตอร์เน็ตเอา

"ถ้าเกิดเปิดเครื่องโทรศัพท์แล้วพี่ดินจะรู้ไหมนะว่าฉันอยู่ที่ไหน" ฉันก็ไม่รู้เรื่องนี้เพราะเดเนียลเป็นคนสั่งให้ฉันปิดเครื่องแล้วก็ห้ามเปิดเครื่องอีก แต่เขาคงจะกลัวว่าพี่ดินจะโทรมาแล้วฉันจะใจอ่อนรับสายนั่นแหละมั้ง

ซึ่งไม่มีทางหรอกกว่าฉันจะหนีเขาได้ ฉันไม่มีทางรับสายพี่ดินแน่นอน

อีกอย่างพี่ดินเขากำลังจะแต่งงาน เขาคงไม่มีเวลามาสนใจฉันหรอก ฉันมันก็แค่หมากตัวนึงในชีวิตเขาก็แค่นั้น

พอคิดได้แบบนั้น ฉันก็เดินเข้าบ้านแล้วก็ขึ้นไปบนห้องนอน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่อง

แต่พอเปิดเครื่องได้เท่านั้นแหละ ข้อความเข้ารัวๆ แถมแชทก็เด้งเข้าพร้อมกันรัวๆ จนเครื่องแทบค้าง แต่ฉันไม่ได้สนใจเปิดดูหรอก สิ่งแรกที่ฉันทำคือกดบล็อกเบอร์โทรของพี่ดินเอาไว้ก่อน แค่นี้พี่ดินก็โทรมาหาฉันไม่ได้แล้ว