แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 67

[Talk กอบัว]

ความรู้สึกของฉันตอนนี้คือมันเจ็บจนไม่รู้จะพูดยังไงเลยจริงๆ พี่ดินตั้งใจจะหลอกฉันทุกอย่าง ตัวเองจะแต่งงานอยู่แล้ว แล้วมาบอกให้ฉันรอทำไมกัน

''อย่าบอกนะว่ามันไม่บอกเรื่องนี้กับคุณ'' เดเนียลเลิกคิ้วถามฉันราวกับแปลกใจ

ฉันก้มหน้าจำใจพยักหน้าตอบเขาไป มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอก มันทุกๆ เรื่องนั่นแหละ แต่ตอนนี้ฉันหนีออกมาได้แล้วฉันก็ไม่ควรไปคิดอะไรอีก

"คุณ..."

"ไปซื้อของกันเถอะค่ะ อย่าไปพูดถึงเขาอีกเลย"

เดเนียลพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินนำฉันไปที่รถ เขาขับรถพาฉันไปที่ตลาด ซึ่งห่างจากหมู่บ้านประมาณสิบกว่ากิโล

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จ ฉันกับเดเนียลก็เดินซื้อพวกของที่จะเอามาทำอาหาร แล้วก็ต้องซื้อเก็บไว้ในตู้เย็นด้วย เงินที่ใช้คือเงินของเดเนียล เขาแย่งฉันจ่ายตลอดพอฉันพูดท้วงเขาก็ไม่ฟังเลย

บ้านสวน....

หลังจากกลับมาจากตลาดก็เป็นเวลาหกโมงเย็นพอดี เดเนียลกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ส่วนฉันก็เดินเข้าไปดูในครัวว่าพอจะทำอะไรกินได้บ้าง คือบ้านหลังนี้มีของทำครัวครบทุกอย่าง ดูเหมือนจะเป็นของใหม่ด้วย

ฉันลงมือทำอาหารทันทีแต่ทำแค่สามอย่างก็พอเพราะเรากินกันแค่สองคน หลังจากทำอาหารเสร็จฉันก็เดินไปเรียกเดเนียลให้มากินข้าว

ในระหว่างกินข้าวอยู่....

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะกลับบ้านนะ แล้วผมจะรีบกลับมาอยู่กับคุณ" อยู่ดีๆ เดเนียลก็พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"คุณพอจะหางานให้ฉันทำได้ไหม แถวนี้มีงานพวกล้างจานไหม หรือพวกแม่บ้านก็ได้"

เดเนียลถอนหายใจออกมาเบาๆ

"คุณท้องอยู่ อยู่เฉยๆ น่ะดีแล้ว เรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

"แต่ฉันอยากทำงา..."

"เชื่อผมเถอะ เดี๋ยวกลับมาจากกรุงเทพ ผมจะพาคุณไปฝากครรภ์"

อื้อใช่! ฉันลืมเรื่องฝากครรภ์ไปเลย แต่พี่ดินเคยพาฉันไปฝากครรภ์มาแล้ว ฉันก็เลยไม่รู้ว่าจะฝากที่โรงพยาบาลอื่นอีกได้ไหม หรือต้องทำเรื่องย้ายชื่อมาฝากครรภ์ที่นี่ ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ดินต้องรู้แน่ๆ เพราะโรงพยาบาลที่ฉันไปฝากครรภ์มันเป็นของพี่หมอคีรินซึ่งเป็นเพื่อนของพี่ดิน

"พี่ดินจะไม่มีทางรู้จริงๆ ใช่ไหมว่าฉันอยู่ที่นี่"

"คุณมั่นใจเถอะกอบัว ผมจะทำอะไรไม่ค่อยมีใครสนใจอยู่แล้ว เพราะผมไม่ใช่ลูกรักของพ่อ^_^"

บทสนทนาของเราจบลงแค่นั่น ต่างคนก็ต่างกินข้าวกันไป แต่ฉันนี่สิกินข้าวยังไม่ทันจะหมดจานก็ต้องวิ่งไปอ้วกอีกแล้ว ทำเอาฉันแทบจะหมดแรงเลยตอนนี้

หลังจากอ้วกเสร็จฉันก็มานั่งพักตรงโซฟาพลางดมยาดมไปด้วย เพราะถ้าไม่ดมมันจะรู้สึกคลื่นไส้มาก

"คุณโอเคไหม กอบัว" เดเนียลเอ่ยถามฉันเบาๆ ดูจากสีหน้าดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงฉันมากจริงๆ พอมาดูดีๆ แล้วเขาก็ไม่ได้เลวร้ายแบบที่ฉันคิดนะ

ฉันพยักหน้าตอบเดเนียลไป

"มันเป็นเรื่องปกติ ฉันแพ้ท้อง"

"ขนาดนี้เลยเหรอ?" เดเนียลขมวดคิ้วถาม

"อื้อ คุณมีภรรยาคุณก็จะรู้เองนั่นแหละ"