แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 68

ฉันเปิดเข้าไปดูวิธีทำขนมต่างๆ ในอินเตอร์เน็ตแบบที่ฉันพอจะทำได้ในตอนนี้ จากนั้นฉันก็เดินไปหาสมุดกับปากกามาจดขั้นตอนการทำและส่วนผสมต่างๆ ที่ต้องใช้เอาไว้

เช้าวันใหม่....

ฉันตื่นขึ้นมารอเดเนียลที่หน้าบ้าน ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นพอสมควร อยากจะทำขนมขายไวๆ ฉันจะได้มีเงินเก็บไม่ต้องรบกวนเงินของเดเนียลอีก

ฉันว่าจะทำขายหน้าบ้านเพราะมันเป็นชุมชนที่มีผู้คนพลุกพล่านพอสมควร อีกอย่างตรงรั้วหน้าบ้านก็เป็นร้านค้าด้วย ทำเลดีมาก ทำขายช่วงเช้าๆ ก็น่าจะพอ

ฉันนั่งรอเดเนียลจนถึงเก้าโมงเช้าก็เห็นรถหรูคันสีดำขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน เห็นแบบนั้นฉันก็เดินลงไปหาเดเนียลทันที เพราะอยากให้เขาพาฉันไปซื้อของที่ตลาดไวๆ

ประตูรถเปิดออกขณะที่ฉันกำลังเดินตรงไปที่รถ แต่ก็ต้องหยุดชะงักแล้วรีบก้าวถอยหลังเพราะคนในรถไม่ใช่ใครแต่เป็นพี่ดิน!?

พี่ดินลงจากรถพร้อมกับปิดประตูรถเสียงดังลั่น เขามาที่นี่ได้ยังไง ไหนเดเนียลบอกว่าพี่ดินไม่มีทางรู้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ ฉันเพิ่งจะหนีออกมาได้ไม่ถึงสามวันเลยนะ นี่โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับฉันอยู่

"คุณหนีมากับมันทำไม กอบัว!" มาถึงพี่ดินก็ตะคอกถามเสียงแข็ง ใบหน้าเย็นชาเกรี้ยวกราดขึ้นหลายระดับ

เขาเดินเข้ามาหาฉันที่รีบวิ่งหนีเข้าไปในบ้าน กำลังจะปิดประตูแต่ก็ถูกพี่ดินดันไว้ซะก่อน ฉันจึงได้แต่รีบถอยหนีพี่ดินให้ไกลที่สุด

"กลับไปกับผม"

"อย่าเข้ามานะ...!"

"ไม่ต้องคิดว่ามันจะมาช่วยคุณได้อีกกอบัว" พี่ดินพูดพลางเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ

"อย่าเข้ามา บัวบอกว่าอย่าเข้ามาไง"

"คุณหนีผมทำไม ผมให้คุณรอแล้วทำไมคุณไม่รอ แถมยังมากับมันอีกคุณก็รู้นี่ว่าผมเกลียดมันมากแค่ไหน!"

"รอ! ให้บัวรอพี่ดินแต่งงานเสร็จ เพื่อให้พี่มาหลอกบัวอีกครั้งงั้นเหรอ" พี่ดินหยุดชะงัก เขาขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม

"ใครบอกคุณ ว่าผมจะแต่งงาน?"

"...."

"อ๋อ คงจะเป็นมันสินะ เสือกดีจริงๆ"

"ออกไป กลับไป อย่ามายุ่งกับบัว!"

"กอบัว คุณช่วยฟังผมหน่อยจะได้ไหม"

"ไม่ บัวไม่ฟัง ออกไป!"

หมับ!

พี่ดินพุ่งตัวมาจับแขนฉันไว้แล้วพยายามดึงตัวฉันให้ตามออกไปนอกบ้าน แต่ฉันไม่ยอมพยายามกอดรั้งเสาบ้านเอาไว้แน่น

"บัวไม่ไป บัวเกลียดพี่ พี่จะแต่งงานแล้วจะมายุ่งกับบัวอีกทำไม ฮึก..."

ฉันร้องไห้ออกมาจนได้ทั้งที่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วแท้ๆ แต่ฉันก็ห้ามไม่ให้มันไหลออกมาไม่ได้จริงๆ

มันเจ็บนะ แค่นี้ยังหลอกฉันไม่พออีกหรือไง จะทำให้ฉันเจ็บไปถึงไหนกันถึงจะสาแก่ใจเขา

"กอบัว ไปกับผม กลับไปกับผมเถอะ"

"ไม่ บัวไม่ไป ฮึก..."

"ผมไม่ได้จะแต่งงานกับใครทั้งนั้น ผมรักคุณกอบัว เรามีลูกด้วยกันแล้วนะ ผมไม่คิดที่จะหลอกอะไรคุณอีกแล้ว"

"กอบัวผมขอโทษ กลับไปกับผมนะ"

"สิบล้าน บัวสัญญาว่าบัวจะหามาใช้คืนให้หมด อย่าทำอะไรแม่กับน้องบัวก็พอ"

"ผมไม่ต้องการเงิน เงินนั่นผมไม่ต้องการจากคุณเลยสักนิด ผมต้องการแค่คุณกับลูกกลับไปกับผม"

ผมซุกหน้าลงตรงซอกคอของเธอ อ่า! ผมกำลังจะร้องไห้ มันคือครั้งแรกในชีวิตที่ผมอยากร้องไห้เพราะผู้หญิง นอกจากแม่แล้ว ผมไม่เคยเสียน้ำตาให้ผู้หญิงคนไหนเลยจริงๆ กอบัวคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมเสียน้ำตา ผมต้องชมเธอไหมนะ...

ผมจะทำยังไงดี ให้เธอยกโทษให้ผม ให้เธอฟังผม ให้เธอกลับไปกับผม ครั้งนี้เธอไม่ฟังอะไรเลย เธอดูใจแข็งกว่าทุกครั้ง

"รู้ไหม ว่าบัวเคยรักพี่ขนาดไหน บัวยอมมีลูก ก็เพราะว่าพี่ขอ โดยที่บัวไม่รู้เลยว่าพี่คิดใช้ลูกเพื่อเป็นเครื่องมือแลกเปลี่ยนบ้าบออะไรกับพ่อของพี่ แค่นั้นไม่พอ ตลอดเวลาที่พี่คบกับบัวพี่ดินก็ยังมีคนอื่น พี่คิดว่าบัวโง่ ใช่ค่ะ บัวโง่ เพราะว่าบัวรักพี่ไง"

"ตอนนี้บัวไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว บัวเคยขอให้พี่พูด อธิบาย พี่ก็ไม่ยอมพูดอะไรกับบัวสักคำ เอาแต่พูดให้บัวเชื่อพี่ บัวเชื่ออะไรพี่ได้บ้างเหรอ ขนาดพี่จะแต่งงานอยู่แล้วพี่ยังมาหลอกให้บัวรอเลย หลอกกันขนาดนี้พี่ยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่าพี่ดิน"

กอบัวเธอพูดคำพวกนั้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือเล็กๆ ก็พยายามแกะมือของผมออกอยู่อย่างนั้น

มันรู้สึกหมดแรงจนต้องทรุดตัวนั่งคุกเข่าลง ก่อนที่กอบัวจะหันหน้ามาหาผม ตอนนี้ดวงตาเธอแดงก่ำดูน่าสงสารจับใจ

"กลับไปเถอะ อย่ามายุ่งกับบัวและลูกอีกเลย"

"...."

"บัวขอชีวิตของบัวคืนนะคะพี่ดิน"

"ผมปล่อยคุณไปไม่ได้กอบัว ผมรักคุณจริงๆ ผมอยากดูแลคุณกับลูกจริงๆ ผมไม่หลอกคุณอีกแล้ว ฮึก..."

ผมกอดขากอบัวเอาไว้เเน่นไม่ให้เธอเดินหนีผมไปไหน ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย เธอยังยืนกรานที่จะไปจากผม แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ

ผมแม่งทำได้แค่ร้องไห้ รู้สึกเสียใจมากจริงๆ ผมอยากให้เธอกลับมาเป็นกอบัวคนเดิม ไม่ใช่กอบัวที่เอาแต่ไล่ผมไปแบบนี้