แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 80

พี่ดินค่อยๆ ถอนจูบออกแล้วจ้องมองริมฝีปากของฉันอย่างอ้อยอิ่ง ฉันก้มมองแหวนที่พี่ดินสวมให้เมื่อสักครู่ด้วยความรู้สึกปลื้มปริ่มที่แน่นล้นอยู่ในใจ

"แหวนนี้แม่ให้ผมไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย"

"....." ยอมรับว่าฉันตกใจมากที่ได้ยินแบบนั้น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอิ่มเอมที่เขาให้สิ่งที่มีค่ามากขนาดนี้กับฉัน

"ผมไม่เคยคิดจะสวมมันให้กับใคร นอกจากคุณ…กอบัว^_^"

"ขอบคุณนะคะ ฮึก..." ฉันร้องไห้โฮออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ความสุขและความปราบปลื้มมันท่วมท้นอยู่ในอกจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

แม้นี่จะไม่ใช่การขอแต่งงานที่เลิศเลอ ไม่ได้ขออย่างโรแมนติกที่ริมทะเล ไม่ใช่ในร้านอาหารหรูๆ แบบที่เคยเห็นตามหนังสือพิมพ์ การขอแต่งงานของพี่ดินอาจจะดูเรียบง่ายและดูธรรมดา ทว่าก็เป็นความธรรมดาที่สุดแสนจะพิเศษ เป็นความธรรมดาที่ฉันไม่สามารถหาได้จากที่ไหนอีก

"ร้องไห้ทำไม เสียใจหรือไงที่จะแต่งงานกับผม หื้ม..." พี่ดินยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มฉันเบาๆ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนจนใจฉันเหลวไปหมด

"ใครบอกว่าเสียใจ บัวดีใจต่างหาก ฮึก..."

"ดีใจก็หยุดร้อง"

"มันหยุดร้องไม่ได้ ฮึก..."

"งั้นเดี๋ยวผมช่วย"

"อะไรคะ ? ฮึก..." ฉันเงยหน้ามองพี่ดินด้วยความไม่เข้าใจ

พี่ดินส่งยิ้มหวานพร้อมกับจ้องหน้าฉันด้วยดวงตาเป็นประกาย แล้วค่อยๆ ดันตัวฉันให้นอนราบไปกับโซฟา

"พี่ดิน ไม่เอานะคะ ฮึก..." ฉันทำท่าจะดันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ถูกพี่ดินกดร่างลงให้นอนในท่าเดิม

"ผมจะเอา" พี่ดินบอกเสียงดุ ก่อนจะขึ้นมาคร่อมร่างฉัน แบบนี้คงจะขัดไม่ได้แล้วสินะ

ใบหน้าหล่อเหลาก้มมาซุกไซ้ซอกคอระหว ขณะที่มือหนาบีบเคล้นหน้าอกของฉันเบาๆ ลมหายใจของเราทั้งคู่เริ่มติดขัดขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาที่ไหลเมื่อสักครู่แห้งเหือดไปจนหมด หลงเหลือเพียงเสียงครางหวิวเบาๆ ในลำคอ

"อื้ออ พะ พี่ดิน งะ งานพี่ล่ะคะ" ฉันท้วงขึ้นเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้

"เสร็จแล้วค่อยทำก็ได้ อื้มมม"

"ตะ แต่ว่า...อื้อออ"

ฉันยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจนจบ พี่ดินก็ประกบริมฝีปากลงมาจูบอย่างแนบแน่น มือใหญ่เลื่อนลงไปปลดกระดุมกางเกงของฉันออก

วันนี้ฉันใส่กางเกงยีนขายาวที่ยากต่อการถอด ทว่าสำหรับพี่ดินแล้วมันดูง่ายเอามากๆ เขาใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีก็สามารถถอดกางเกงของฉันออกไปได้ รวมถึงกางเกงในตัวจิ๋วก็หลุดติดมือเขาไปด้วย

จากนั้นพี่ดินก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองต่อ เขาทำทุกอย่างพร้อมกันอย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่ริมฝีปากยังบดจูบอยู่

หลังจากที่ท่อนล่างของเราเปลือยเปล่ากันทั้งคู่แล้ว พี่ดินก็ถอนริมฝีปากออก เขาดันร่างฉันให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับจับเรียวขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน

เขาเอาท่อนเอ็นอันใหญ่มาถูแหวกกลีบกุหลาบทั้งสองข้างให้บานออกจากกัน ก่อนจะค่อยๆ ดันสะโพกส่งท่อนเนื้อร้อนเข้ามาภายในกายฉันจนสุดความยาว

"อื้อ พะ พี่ดิน ซี๊ด~" ฉันจิกเล็กลงบนต้นแขนของพี่ดินเบาๆ เพราะกลัวเขาจะเจ็บ

"แน่นมาก เมียจ๋า อ๊า~"

สะโพกสอบเริ่มขยับกายแกร่งแท่งใหญ่เข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อให้ฉันได้ปรับตัวกับขนาดและความคับแน่น เมื่อทุกอย่างลงตัวดีแล้วแรงกระแทกนั้นก็ถูกเพิ่มระดับให้เร็วรัวขึ้นเรื่อยๆ ตามอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน

"พี่ดิน อย่าทำแรง อ๊า อ๊าง"

"ผมอดใจไม่ได้ ซี๊ด"

มือหนาของพี่ดินสอดเข้ามาในเสื้อยืดของฉันแล้วบีบเคล้นหน้าอกอย่างมันมือ เขาบีบมันแรงมากแต่น่าแปลกที่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บ ตรงกันข้ามฉันเสียวซ่านและมีอารมณ์ขึ้นกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ

"กอบัว ซี๊ด ทำไมคุณถึงเอามันขนาดนี้"

"พี่ดิน บะ เบา ละ ลูก อ๊ะ อ๊า" ฉันร้องเตือนเมื่อเขาเริ่มกระแทกรุนแรงมากเกินไป ถึงจะรู้สึกดีมากแค่ไหนแต่ฉันก็ยังเป็นห่วงลูก

พี่ดินผละมือออกจากหน้าอกแล้วเลื่อนลงมากดสะโพกบางเอาไว้ ก่อนจะตอกเอวสอบกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างถี่ระรัว

ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

ฉันตกใจแล้วรีบดันตัวออกจากพี่ดิน ทว่าพี่ดินกลับไม่ยอมแถมยังเอามือมารั้งเอวฉันไว้แน่นไม่ให้ขยับหนี

"พี่ดิน ปล่อยบัวอ๊า~" ฉันส่งเสียงครางเบาๆ เพราะพี่ดินซอยสะโพกกระแทกท่อนเอ็นในโพรงสวาทของฉันรุนแรงเอามากๆ

"มีอะไร ซี๊ด" พี่ดินตะโกนถามใครบางคนที่ยืนรออยู่หน้าห้อง เขาดูไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ที่ถูกขัดจังหวะ

ถึงอย่างนั้นสะโพกหนาก็ยังคงเคลื่อนไหวเข้าออกถี่ๆ ไม่ยอมหยุด ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าอีกฝ่ายเปิดประตูเข้ามาเห็นภาพในตอนนี้มันจะน่าอับอายมากขนาดไหน

"ผู้บริหารใหญ่เรียกให้ไปพบค่ะ"

"อื้ม ซี๊ด ดะ เดี๋ยวผมไป"

"พะ พี่ดิน พอแล้ว อ๊ะ อ๊าง"

"ด่วนนะคะ"

จากนั้นเสียงที่หน้าห้องเงียบไป เธอคนนั้นคงเดินไปแล้ว บอกตามตรงว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ทำเอาฉันปั่นป่วนมากๆ

มันมีทั้งความกลัวและความเร้าใจในเวลาเดียวกัน…

"ตื่นเต้นเหรอ น้ำเยิ้มเชียว อ๊าซี๊ด~"

ฉันเม้มริมฝีปากแน่น แล้วเบือนหน้าหนีพี่ดินด้วยความเขินอาย ซึ่งดูเหมือนเขาจะพอใจไม่น้อยที่เห็นฉันเหนียมอายแบบนี้ จึงเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นเอวสอบเข้ามาบ้าคลั่งว่าเดิม

"เร่งรอบก่อนนะ ผมรีบ อ๊า ซี๊ด"

"บะ เบาๆ ค่ะ อ๊ะ อ๊าง ซี๊ด~"

หลังจากมีอะไรกันเสร็จ พี่ดินก็รีบลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า ฉันเองก็เช่นกันเพราะกลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็น ก่อนที่พี่ดินจะออกไปจากห้องเขาก้มลงมาจูบเบาๆ บนหน้าผากฉันอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็หอมแก้มทั้งสองข้างแล้วเดินออดไปด้วยความจำใจ

คล้อยหลังจากที่พี่ดินออกไปแล้ว ฉันก็นั่งจับแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง หัวใจพองโตขึ้นมาเป็นบอลลูนพร้อมกับอัตราการเต้นที่ระรัว ฉันไม่คิดเลยว่าเราจะมารักกันได้

ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักเขานะ แต่ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่าคนที่เพรียบพร้อมอย่างพี่ดินคงไม่มีทางมาสนใจผู้หญิงอย่างฉันหรอก แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าสุดท้ายแล้วเขาจะหลงรักฉันเหมือนกับที่ฉันหลงรักเขา

ความรู้สึกของเราทั้งคู่ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีเราก็รักกันหมดหัวใจไปเสียแล้ว

สองชั่วโมงผ่านไป....

แกร๊ก!

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับพี่ดินที่มีความเคร่งเครียดปรากฏอยู่บนใบหน้า เห็นแบบนี้แล้วก็อดที่จะเป็นห่วงเขาไม่ได้

"มีเรื่องอะไรร้ายแรงอะไรรึเปล่าคะ"

"มีนิดหน่อย"

"ระ เรื่องที่บริษัทใช่ไหม"

ที่ถามไปแบบนี้ก็เพราะฉันกลัวว่าสิ่งที่ทำให้พี่ดินเครียดอาจไม่ใช่เรื่องที่บริษัท แต่เป็นเรื่องความรักของเราแทน บางทีคุณพ่ออาจจะพูดอะไรที่ทำให้พี่ดินต้องคิดหนักขนาดนี้ก็ได้

"เรื่องบริษัท"

ฉันลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่เรื่องของเรา เพราะไม่อย่างนั้นฉันคงจะรู้สึกแย่เอามากๆ เลยล่ะ

หลังจากตอบคำถามของฉันพี่ดินก็ก้มหน้าทำงานต่อ ถึงจะรู้ว่าเขาไม่ได้เครียดเรื่องของเราแต่ฉันก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่ดี

อยากรู้จังว่ามีเรื่องอะไรเพราะพี่ดินดูเครียดมากกว่าทุกครั้งที่ฉันเคยเห็นเลยก็ว่าได้

"พี่ดิน บัวอยากไปหาแม่กับน้อง พาบัวไปวันนี้นะคะ" ฉันพูดออดอ้อนพี่ดิน เผื่อว่าเขาจะยอมใจอ่อนพาฉันไป

"ผมบอกคุณไปแล้วไง"

"แต่บัวอยากไปวันนี้ บัวไม่เจอแม่กับน้องมานานมากแล้วนะคะ"

"คุณเลิกสนใจพวกเขาได้แล้วกอบัว ไม่ต้องไปที่บ้านนั้นแล้ว" จู่ๆ พี่ดินก็พูดห้ามฉันทั้งๆ ที่ตอนแรกบอกว่าจะพาไป ถึงจะไม่ใช่วันนี้ก็เถอะ

ฉันลุกขึ้นยืนแล้วตรงไปที่โต๊ะทำงานของพี่ดินด้วยความโกรธ ทำไมพี่ดินถึงกลับคำแบบนี้ แม่กับน้องเป็นครอบครัวเดียวของฉันจะห้ามไม่ให้ไปเจอกันเลยได้ยังไง

ปัก!

ฉันกระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะทำงานของพี่ดินอย่างแรงเพื่อบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจเขามากขนาดไหน

"เป็นอะไร" พี่ดินค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาถาม

"พี่ดินนั่นแหละเป็นอะไร ทำไมถึงห้ามไม่ให้บัวไปเจอแม่กับน้อง บัวสังเกตพี่ดินมาสักพักแล้วนะคะ"

"...."

"เวลาที่บัวบอกว่าอยากกลับบ้านทีไร พี่ดินก็เอาแต่ปฏิเสธบัวมาตลอด มันเป็นเพราะอะไรกันคะ?"

"ไว้คุณคลอดก่อนผมจะบอกคุณแน่นอน ตอนนี้คุณอย่าเครียดสิกอบัว"

"ทำไมต้องรอบัวคลอด ที่พี่ดินไม่ยอมพาบัวกลับบ้าน เพราะพี่ดินรังเกียจใช่ไหมที่บ้านบัวจน" ฉันระบายความรู้สึกออกมาอย่างน้อยอกน้อยใจ ถึงบ้านฉันจะจนแต่ยังไงมันก็คือตัวตนของฉัน "ถ้าพี่ดินรังเกียจก็ไม่ต้องมาแต่งงานกับบัว เพราะบัวมันจน"

"ไปกันใหญ่แล้วกอบัว"