แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 81

พี่ดินถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วก็ก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ ดูไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิด แล้วยิ่งเขาทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด เรื่องของครอบครัวฉันมันไม่เคยสำคัญกับเขาเลยหรือไง

พรึ่บ! ฉันตัดสินใจดึงเอกสารที่พี่ดินกำลังอ่านออกจากมือเขา

"กอบัว คุณทำตัวไม่น่ารักเลยนะ'' พี่เงยหน้าบอกเสียงดุ แววตาสื่อออกว่ากำลังไม่สบอารมณ์มากแค่ไหน แต่ใครสนกันล่ะ ฉันเองก็กำลังไม่พอใจอยู่เหมือนกัน

''ค่ะ บัวทำตัวไม่น่ารัก บัวจะไปหาแม่ ถ้าพี่ดินไม่พาบัวไป บัวก็จะไปเอง !!''

"กอบัว !!" พี่ดินตวาดเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง

"บัวจะไม่แต่งงานกับพี่ดิน ถ้าพี่ดินรังเกียจบัว!!"

พี่ดินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เราจ้องหน้ากันสักพักอย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมา ก่อนที่ฉันจะหันหลังแล้วเดินไปที่ประตู

ในเมื่อเขาไม่พาฉันไป ฉันไปของฉันเองก็ได้! ถ้าพี่ดินจะรังเกียจความจนของครอบครัวฉันขนาดนี้ เราก็อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก

"กอบัวคุณจะไปไหน !!"

"กอบัวหยุดเดี๋ยวนี้"

"กอบัวผมบอกให้คุณหยุดไง !!"

ทุกคำเรียกและคำสั่งที่พี่ดินพ่นออกมาอย่างเกรี้ยวกราดนั้นฉันได้ยินมันทั้งหมด แต่ครั้งนี้ฉันไม่สามารถทำตามคำสั่งของเขาได้จริงๆ

"ที่ผมไม่อยากให้คุณกลับไปบ้านเพราะว่าคุณกับแม่คุณไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด นั่นไม่ใช่แม่แท้ๆ ของคุณนะกอบัว"

ฉันหยุดชะงักแล้วค่อยๆ หันหน้ากลับไปมองพี่ดินด้วยความไม่เข้าใจ เขาพูดบ้าอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า นี่ไม่อยากให้ฉันกลับบ้านไปเจอแม่จนถึงขั้นที่ต้องโกหกกันเลยเหรอ

แม่จะไม่ใช่แม่แท้ๆ ของฉันได้ยังไงกัน...

"พี่ดินโกหก !!"

"ผมพูดความจริง ผมรู้เรื่องนี้มาสักพักแล้วกอบัว ที่ผมไม่บอกคุณเพราะผมกลัวว่าคุณจะคิดมาก ผมไม่อยากให้คุณเครียดเพราะคุณกำลังท้องอยู่"

"ไม่จริง แม่เป็นแม่ของบัว" ฉันค้านเขาทันควัน

"กอบัว ผลดีเอ็นเอมันออกมาแล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อผมจะให้ไอ้ชาติเอามาให้คุณดู"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็รู้สึกว่าพี่ดินต้องกำลังโกหกฉันอยู่แน่ๆ ถึงแม่จะไม่ได้แสดงออกว่ารักฉัน แต่ท่านก็เลี้ยงดูฉันจนโตมาถึงทุกวันนี้ และถึงแม่จะไม่ค่อยได้แสดงออกแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าแม่ไม่รักฉันจริงๆ สักหน่อย

ถ้าแม่ไม่รักฉัน แม่จะเลี้ยงฉันทำไม การจะเลี้ยงเด็กคนนึงให้เติบโตมันไม่ง่ายเลยนะ

"งั้นก็บอกให้พี่ชาติเอามาให้บัวดู"

พี่ดินพยักหน้าตอบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาพี่ชาติ

หลังวางสายจากพี่ชาติพี่ดินก็เดินมาจูงมือฉันแล้วพากลับไปนั่งรอบนโซฟา โดยที่ตัวเขานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน แต่สายตาฉันไม่ได้มองหน้าพี่ดินสักนิด

ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันเหมือนพี่ดินกำลังพยายามทำให้ฉันกับแม่พรากจากกันยังไงอย่างงั้น

"กอบัว ผมไม่ได้โกหกคุณ ผมไม่ได้รังเกียจคุณเลยสักนิด" คำพูดของเขาฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อยังไงดี ในเมื่อการกระทำแสดงออกชัดเจนขนาดนั้น

"....."

"ที่รัก มองหน้าผมหน่อย"

"....." ฉันไม่ตอบและไม่มองหน้าเขาด้วย

"กอบัว...."

พี่ดินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉัน แต่ฉันก็ชักมือออกไม่ยอมให้เขาจับ

พี่ดินไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอกว่ามันเป็นยังไง เขามันคนรวยนี่ เกิดมาก็มีทุกอย่าง ไม่เคยต้องลำบากตรากตรำเหมือนกับฉัน

ถ้าให้เดาพ่อเขาคงจะสั่งห้ามไม่ให้ฉันเจอกับแม่ล่ะสิ กับคุณพ่อน่ะฉันไม่อะไรหรอก แต่เขาที่เป็นสามีของฉันแท้ๆ ทำไมถึงไม่เห็นใจกันบ้างนะ

แกร๊ก!

สามสิบนาทีผ่านไปพี่ชาติเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาล ก่อนที่เขาจะยื่นมันให้พี่ดิน

"มึงออกไป" พี่ดินหันไปสั่งพี่ชาติหลังรับซองเอกสารมาแล้ว ซึ่งพี่ชาติก็เดินออกไปอย่างว่าง่าย

คล้อยหลังที่พี่ชาติเดินออกไปพี่ดินก็เปิดซองเอกสารนั่นแล้วหยิบกระดาษสีขาวยื่นมาให้ฉัน