แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 81

พี่ดินถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วก็ก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ ดูไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิด แล้วยิ่งเขาทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด เรื่องของครอบครัวฉันมันไม่เคยสำคัญกับเขาเลยหรือไง

พรึ่บ! ฉันตัดสินใจดึงเอกสารที่พี่ดินกำลังอ่านออกจากมือเขา

"กอบัว คุณทำตัวไม่น่ารักเลยนะ'' พี่เงยหน้าบอกเสียงดุ แววตาสื่อออกว่ากำลังไม่สบอารมณ์มากแค่ไหน แต่ใครสนกันล่ะ ฉันเองก็กำลังไม่พอใจอยู่เหมือนกัน

''ค่ะ บัวทำตัวไม่น่ารัก บัวจะไปหาแม่ ถ้าพี่ดินไม่พาบัวไป บัวก็จะไปเอง !!''

"กอบัว !!" พี่ดินตวาดเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง

"บัวจะไม่แต่งงานกับพี่ดิน ถ้าพี่ดินรังเกียจบัว!!"

พี่ดินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เราจ้องหน้ากันสักพักอย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมา ก่อนที่ฉันจะหันหลังแล้วเดินไปที่ประตู

ในเมื่อเขาไม่พาฉันไป ฉันไปของฉันเองก็ได้! ถ้าพี่ดินจะรังเกียจความจนของครอบครัวฉันขนาดนี้ เราก็อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก

"กอบัวคุณจะไปไหน !!"

"กอบัวหยุดเดี๋ยวนี้"

"กอบัวผมบอกให้คุณหยุดไง !!"

ทุกคำเรียกและคำสั่งที่พี่ดินพ่นออกมาอย่างเกรี้ยวกราดนั้นฉันได้ยินมันทั้งหมด แต่ครั้งนี้ฉันไม่สามารถทำตามคำสั่งของเขาได้จริงๆ

"ที่ผมไม่อยากให้คุณกลับไปบ้านเพราะว่าคุณกับแม่คุณไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด นั่นไม่ใช่แม่แท้ๆ ของคุณนะกอบัว"

ฉันหยุดชะงักแล้วค่อยๆ หันหน้ากลับไปมองพี่ดินด้วยความไม่เข้าใจ เขาพูดบ้าอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า นี่ไม่อยากให้ฉันกลับบ้านไปเจอแม่จนถึงขั้นที่ต้องโกหกกันเลยเหรอ

แม่จะไม่ใช่แม่แท้ๆ ของฉันได้ยังไงกัน...

"พี่ดินโกหก !!"

"ผมพูดความจริง ผมรู้เรื่องนี้มาสักพักแล้วกอบัว ที่ผมไม่บอกคุณเพราะผมกลัวว่าคุณจะคิดมาก ผมไม่อยากให้คุณเครียดเพราะคุณกำลังท้องอยู่"

"ไม่จริง แม่เป็นแม่ของบัว" ฉันค้านเขาทันควัน

"กอบัว ผลดีเอ็นเอมันออกมาแล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อผมจะให้ไอ้ชาติเอามาให้คุณดู"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็รู้สึกว่าพี่ดินต้องกำลังโกหกฉันอยู่แน่ๆ ถึงแม่จะไม่ได้แสดงออกว่ารักฉัน แต่ท่านก็เลี้ยงดูฉันจนโตมาถึงทุกวันนี้ และถึงแม่จะไม่ค่อยได้แสดงออกแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าแม่ไม่รักฉันจริงๆ สักหน่อย

ถ้าแม่ไม่รักฉัน แม่จะเลี้ยงฉันทำไม การจะเลี้ยงเด็กคนนึงให้เติบโตมันไม่ง่ายเลยนะ

"งั้นก็บอกให้พี่ชาติเอามาให้บัวดู"

พี่ดินพยักหน้าตอบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาพี่ชาติ

หลังวางสายจากพี่ชาติพี่ดินก็เดินมาจูงมือฉันแล้วพากลับไปนั่งรอบนโซฟา โดยที่ตัวเขานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน แต่สายตาฉันไม่ได้มองหน้าพี่ดินสักนิด

ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันเหมือนพี่ดินกำลังพยายามทำให้ฉันกับแม่พรากจากกันยังไงอย่างงั้น

"กอบัว ผมไม่ได้โกหกคุณ ผมไม่ได้รังเกียจคุณเลยสักนิด" คำพูดของเขาฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อยังไงดี ในเมื่อการกระทำแสดงออกชัดเจนขนาดนั้น

"....."

"ที่รัก มองหน้าผมหน่อย"

"....." ฉันไม่ตอบและไม่มองหน้าเขาด้วย

"กอบัว...."

พี่ดินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉัน แต่ฉันก็ชักมือออกไม่ยอมให้เขาจับ

พี่ดินไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอกว่ามันเป็นยังไง เขามันคนรวยนี่ เกิดมาก็มีทุกอย่าง ไม่เคยต้องลำบากตรากตรำเหมือนกับฉัน

ถ้าให้เดาพ่อเขาคงจะสั่งห้ามไม่ให้ฉันเจอกับแม่ล่ะสิ กับคุณพ่อน่ะฉันไม่อะไรหรอก แต่เขาที่เป็นสามีของฉันแท้ๆ ทำไมถึงไม่เห็นใจกันบ้างนะ

แกร๊ก!

สามสิบนาทีผ่านไปพี่ชาติเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาล ก่อนที่เขาจะยื่นมันให้พี่ดิน

"มึงออกไป" พี่ดินหันไปสั่งพี่ชาติหลังรับซองเอกสารมาแล้ว ซึ่งพี่ชาติก็เดินออกไปอย่างว่าง่าย

คล้อยหลังที่พี่ชาติเดินออกไปพี่ดินก็เปิดซองเอกสารนั่นแล้วหยิบกระดาษสีขาวยื่นมาให้ฉัน

ฉันรับกระดาษนั่นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ แม้จะคิดว่ายังไงแม่ก็เป็นแม่แท้ๆ ของฉัน ทว่าลึกๆ กลับหวาดกลัว กลัวมันจะไม่เป็นแบบนั้น

ฉันตั้งใจบรรจงอ่านทุกตัวอักษรจนจบ หัวใจกระตุกวูบอย่างรุนแรงพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมาคลอจนภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมด

มะ ไม่จริง มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง

ในกระดาษแผ่นนี้เขียนระบุชัดเจนว่าฉันไม่ใช่ลูกของแม่จริงๆ ดีเอ็นเอของฉันกับพ่อและน้องสาวตรงกัน แต่ว่ากับของแม่กลับไม่ตรง

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

"คุณไม่คิดสงสัยเลยหรือไงว่าทำไมแม่คุณถึงขายคุณกอบัว"

"ไม่จริง ฮึก..." ฉันก้มหน้าลงแล้วร้องไห้สะอื้นอย่างหนัก ถ้าให้พูดตรงๆ ก็คือฉันยอมรับความจริงไม่ได้

"มันคือความจริง คุณไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเขา เขาถึงกล้าทำกับคุณแบบนี้ไง" คำพูดของพี่ดินมันไม่ใช่คำปลอบ แต่เหมือนเป็นการกรีดมีดแหลมๆ ลงมาบนแผลใจให้กว้างใหญ่และเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม

"บะ บัวจะไปถามแม่ ฮึก..."

ฉันใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากแก้มแล้วตั้งท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ถูกพี่ดินรั้งแขนเอาไว้

"พี่ดินปล่อย บัวจะไปถามแม่ให้รู้เรื่อง ฮึก..."

"ไม่ต้องไปแล้ว แม่กับน้องคุณไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนั้นแล้ว บ้านถูกติดประกาศขายไว้ตั้งนานแล้ว"

หลังจบคำพูดของพี่ดินขาฉันมันก็อ่อนแรงจนยืนอยู่ไม่ไหว ฉันทรุดตัวลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาหนักกว่าเดิม ทำไมอะไรๆ ถึงเป็นแบบนี้ ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย

ทำไม…

"ฮึก..มะ แม่กับน้องสาวบัวไปไหน ฮึก..."

"ผมไม่รู้"

"แม่หนีบัวไปไหน ฮึก..."

ฉันยกมือขึ้นมาทาบหน้าอกของตัวเอง ความเสียใจอัดแน่นอยู่เต็มอกจนปวดหนึบ ฉันเสียใจที่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ ถึงตอนแรกปากฉันจะบอกว่าไม่เชื่อ แต่หลักฐานจากการตรวจดีเอ็นเอมันชัดเจนซะยิ่งกว่าอะไรดี ฉันก็แค่ไม่อยากยอมรับความจริงเท่านั้นเอง

ฉันเจ็บปวดที่แม่กับน้องหนีฉันไป ในหัวของฉันมันมีแต่คำว่า’ทำไม’ อยู่เต็มไปหมด ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาหนีไปที่ไหน แล้วทำไมจะต้องหนี แม่ขายบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมถึงไม่คิดที่จะบอกฉันสักคำ

"พี่ดิน พี่ดินไปตามหาแม่กับบัวนะ นะคะ ฮึก..." ฉันเงยหน้าขึ้นขอร้องพี่ดินด้วยสายตาวิงวอน ถึงแม้ความจริงจะปรากฏออกมาว่าฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ แต่ฉันก็รักและอยากเจอแม่มากๆ

"...."

"พี่ดิน พาบัวไป ฮึก..."

พี่ดินไม่ตอบอะไร เขาประคองตัวฉันขึ้นแล้วพาไปนั่งบนโซฟาอีกครั้ง ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดพร้อมลูบศีรษะปลอบเบาๆ ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งร้องไห้จนตัวสั่น พูดจาก็ฟังแทบไม่รู้เรื่องเลยตอนนี้

"แม่ใจร้ายแบบนั้น คุณยังจะรักอีกเหรอกอบัว"

"แม่เลี้ยงบัวมา ฮึก..." ไม่ว่าแม่จะใจร้ายกับฉันขนาดไหนแต่ยังไงแม่ก็เลี้ยงฉันมา ฉันไม่อาจตัดขาดหรือลบแม่ออกไปจากชีวิตได้ "บัวอยากไปตามหาแม่ ฮึก..."

"คุณควรยอมรับความจริง คุณคิดว่าถ้าคุณเจอกับแม่ แล้วแม่คุณบอกว่าคุณไม่ใช่ลูกแท้ๆ คุณจะรับได้ไหม ผมไม่อยากให้คุณร้องไห้มากไปกว่านี้แล้ว" สิ่งที่พี่ดินพูดเพื่อพยายามเตือนสติฉัน ฉันรู้มันดี ฉันคงรับไม่ได้อย่างที่เขาบอก แต่จะให้ฉันไม่เจอกับแม่อีกเลยฉันก็ทำไม่ได้อีกเหมือนกัน

"บัวรู้ ฮึก...ถึงแม่จะไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่แม่ก็เลี้ยงบัวมา ฮึก..."

"แม่คุณเขาไม่เคยรักคุณเลยสักนิดกอบัว ไม่ต้องไปตามหาแล้ว เดี๋ยวถ้าเขาไม่ได้เงินจากคุณเขาจะกลับมาหาคุณเอง"

"ฮึก..."

ที่พี่ดินพูดแบบนี้เพราะว่าฉันขอร้องให้พี่ดินส่งเงินให้แม่ทุกเดือน รวมไปถึงค่าเทอมของใบหนาดด้วย จริงๆ ก็แทบจะทุกอย่างเลยพี่ดินเป็นคนออกเงิน โดยไหว้วานให้พี่ชาติช่วยจัดการให้

พี่ดินผละกอดออกแล้วใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากแก้มฉันอย่างเบามือ ก่อนจะค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาฝังปลายจมูกลงบนพวงแก้มที่ยังชื้นทั้งสองข้าง

"คุณรู้ความจริงแล้ว คุณควรจะตัดอกตัดใจกอบัว"

"ยังไงแม่ก็คือแม่นะคะพี่ดิน ถึงแม่จะไม่รักบัว แต่บัวก็รักแม่"

"....."

"แล้วแม่แท้ๆ ของบัวคือใคร แม่ของบัวอยู่ที่ไหน พี่ดินรู้ไหม" ฉันถามพี่ดินอย่างร้อนใจเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้

"แม่ของคุณเสียไปตั้งแต่คุณยังเด็ก ส่วนพ่อคุณก็มีภรรยาใหม่ คนที่ขายคุณใช้หนี้"

ฉันจุกแน่นไปทั่วทั้งโพรงอกจนเหมือนมันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังคงรักแม่ต่อให้เราจะไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยก็ตาม…