หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 495

บทที่ 495 วันตาย

แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะพบว่าถูกสะกดรอยตาม แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

กลัวว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อเย่สวน หากเธอตระหนกจนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ขึ้นมา ผลที่ตามมาคงจะเป็นหายนะ

ถนนบนเขาสายนี้ ด้านหนึ่งติดกับตัวเขา อีกด้านติดกับหน้าผา เป็นทางที่ค่อนข้างอันตรายอย่างมาก

เพราะงั้นลู่เสี้ยงหยางได้แต่จ้องไปที่กระจกตลอดเวลา เพื่อที่จะดูว่าพวกเขาเหล่านั้นต้องการอะไรกันแน่

ในเวลานี้เอง รถคันหลังเพิ่มความเร็วกะทันหัน ราวกับดาบที่พุ่งเลยเย่สวนไป ตามมาอย่างกระชั้นชิดด้านหน้าห่างออกไปสิบเมตร ตัวรถลอยล่องขึ้นอย่างงดงาม ก่อนที่จะหยุดจอดในแนวนอนกลางถนน ขวางเส้นทางของเย่สวนโดยสิ้นเชิง

“เอ๋ เกิดอะไรขึ้น?” เย่สวนตกใจสะดุ้งโหยง พันเหยียบคันเบรก หยุดการเคลื่อนที่

ลู่เสี้ยงหยางคิ้วผูกติดกันเป็นเส้นตรง เขาเองก็ร้อนใจไม่แพ้กัน ตอนนี้ เขามีความมั่นใจอย่างมากว่าคนพวกนี้มาเพื่อสังหารเขา

ยังไงซะฝ่ายตรงข้ามจัดละครฉากใหญ่นี้ขึ้น จุดมุ่งหมายก็เพื่อที่จะกำจัดเขาทิ้ง ตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ ฝ่ายตรงข้ามไม่มีทางปล่อยไว้แค่นี้แน่

ความเป็นจริง ลู่เสี้ยงหยางคาดเดาไม่ผิดหรอก คนพวกนี้มาเพื่อสังหารเขา

พวกเขาได้รับคำสั่งจากลู่เซี่ยงหลง

ในขณะที่ลู่เสี้ยงหยางตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด รถข้างหน้าได้เปิดประตูรถ ชายหนุ่มสองคนเดินลงมาจากรถ

ชายหัวโล้นตัวใหญ่ที่มีรูปร่างแข็งแรง และชายที่อ่อนโยนในชุดสูท

ทั้งคู่มุ่งไปทิศทางของลู่เสี้ยงหยางทันทีที่เดินลงจากรถ

เย่สวนเองก็ไม่ได้โง่ ผู้ชายสองคนนี้มาด้วยทีท่าดุดัน ก็รู้ทันทีว่าพวกเขาเล็งเป้าที่เธอไม่ก็ลู่เสี้ยงหยาง เมื่อเห็นอย่างนั้นเธอกลับรถ เคลื่อนออกมาที่ทันที

หากแต่ในเวลานี้เอง ชายที่มีทีท่าอ่อนโยนแสยะยิ้มออกมา ยกแขนขึ้น มีดเล่มหนึ่งบินออกจากมือของเขา มีดเล่มนี้ฝ่าผ่านระยะทางหลายเมตรปักเข้าที่ล้อรถของเย่สวน

ซวบ!

เกิดเสียงดังอึกทึกแสบแก้วหู ยางรถได้ระเบิดออก

ดีที่เวลานี้ เย่สวนไม่ได้เร่งความเร็วของรถ ไม่เช่นนั้น ผลลัพธ์ไม่อาจคาดคิด

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ตัวรถก็ยังไงพุ่งชนเข้ากับตัวเขา

ดีที่ไม่ร้ายแรงมากนัก ถุงลมนิรภัยเด้งออกมา ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนจึงไม่ได้รับอันตรายใดๆ

ฝ่ามือของลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลผุด เพียงแค่อาศัยฝีมือเมื่อสักครู่ ก็เดาได้ไม่ยากว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นฝีมือดีแค่ไหน

หากก่อนหน้าที่ดานเถียนของเขายังไม่ถูกทำลาย เขามีความเชื่อมั่นอย่างยิ่งที่จะกำจัดทั้งสองคนนี้ทิ้งได้ แต่ตอนนี้ สองคนนี้สามารถสังหารเขาได้ในพริบตาเดียว

“ให้ตาย ซวยเป็นบ้า คืนนี้ออกมาไม่ได้พาเถ่ซานมาด้วย ไม่เช่นนั้น คงไม่ต้องถูกเล่นงานแบบนี้”

“ไม่ได้ ผมจะลากเย่สวนเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยไม่ได้” เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ลู่เสี้ยงหยางรู้ตัวดีว่าเขายากที่จะรอดไปได้ แต่ หวังว่าคนพวกนี้จะฆ่าตนเองไปเสีย ปล่อยเย่สวนไป

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางหันไปทางเย่สวน บอกกับเธออย่างจริงใจและลึกซึ้ง “ที่รักผมรักคุณ ชาติหน้าเรายังจะเป็นสามีภรรยากันอีก”

“ห๊ะ?” เย่สวนนิ่งไป เธอไม่เข้าใจว่าในสถานการณ์แบบนี้ ลู่เสี้ยงหยางยังจะพูดแบบนั้นออกมาได้

เมื่อลู่เสี้ยงหยางอำลาเสร็จสิ้น เขาผลักประตูรถออก ก่อนที่จะก้าวเท้าเดินลงจากรถไป

“ไม่ ไม่นะ ลู่เสี้ยงหยาง คุณกลับมาเดี๋ยวนี้” เย่สวนถึงได้เข้าใจทุกสิ่ง ลู่เสี้ยงหยางคิดที่จะล่อคนพวกนี้ออกไป

เมื่อเห็นอย่างนั้นจึงผลักประตูรถออกไปด้วย พร้อมลงจากรถอย่างเร่งรีบ เพื่อที่จะเผชิญหน้าไปพร้อมกับลู่เสี้ยงหยาง

วันนี้ต่อให้เธอตายไปพร้อมกับลู่เสี้ยงหยาง เธอก็ไม่เสียใจ