หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 558

บทที่ 558 สำนักกลั่นอาวุธ

เมื่อลู่เสี้ยงหยางได้ยินประโยคข่มขู่ เขาไม่แยแสแม้แต่น้อย ฝีเท้าที่ถูกยกขึ้นยังคงลงต่ำเรื่อยๆ เหยียบลงกับลูกกระเดือกของขุยกาง

แควก

ลูกกระเดือกของขุยกางแหลกสลาย

เสียงร้องอนาถของขุยกางที่ได้เพียงครึ่ง สิ้นสุดลงกะทันหัน

ลูกตาโปนออกด้านนอก เสมือนกับปลาทอง เนื้อหนังบนใบหน้า หดเข้าหากัน รูปลักษณ์น่าหวาดผวา

ลู่เสี้ยงหยางยังคงสีหน้าเรียบเฉย เขากลับหลังหันก้าวฝีเท้าเดินออกจากที่ แต่ในตอนนี้เอง ยามที่รับผิดชอบการลาดตระเวนนอกประตูรีบแจ้นเข้ามา

เมื่อเห็นภาพที่ขุยกางถูกฆ่า สายตาของทุกคนแทบจะพ่นไฟด้วยความโกรธ

ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าคำราม “กล้าดีนัก ที่บุกรุกที่พำนักของสำนักซี่ฟางโหลว ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่ไหม”

“สหาย จับกุมไอ้หมอนี่เอาไว้ แก้แค้นให้กับหัว”

จบประโยค ยามจำนวนมากรีบวิ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางไร้การเปลี่ยนแปลงบนใบหน้า ราวกับถูกสร้างขึ้นจากเหล็ก

ร่างของเขาเคลื่อนตัวเข้าสู่ฝูงชน

เสมือนกับเสื้อที่ท่ามกลางฝูงแกะ เสียงร้องอนาถดังสะท้อนในฝูงชน เหล่ายามต่างกองกับพื้นไปตามๆ กัน

ไม่ถึงนาที ลู่เสี้ยงหยางได้จัดการยามทั้งหมดจนราบคาบ

ลู่เสี้ยงหยางไร้ปฏิกิริยามดบนใบหน้า ก่อนที่จะโยนไฟเข้าไปที่วิลล่า ทันใดนั้นวิลล่าเกิดไฟไหม้

ลู่เสี้ยงหยางไม่หยุดนิ่ง พลันตรงไปที่โรงพยาบาลทันที

เย่สวนยังคงเป็นเหมือนเก่า ที่นอนอยู่บนเตียงราวกับเจ้าหญิงนิทรา

วันนี้เหล่าผู้เชี่ยวชาญจะทำการประชุมเป็นครั้งสุดท้าย หากยังไม่สามารถรักษาอาการของเย่สวนได้ ลู่เสี้ยงหยางก็จะพาเย่สวนออกจากโรงพยาบาล

ช่วงบ่าย โอหยางรั่วสุ่ยมาเยี่ยมเย่สวน

เมื่อเห็นสภาพของเย่สวนในตอนนี้ เธอรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

ในขณะเดียวกันความรู้สึกที่มีต่อลู่เสี้ยงหยาง ก็สับสนมากเช่นเดียวกัน

ผู้ชายตรงหน้าคือคนที่เธอรักหมดหัวใจ แต่น่าเสียดาย ที่เขาเป็นสามีจองเพื่อนรักของเธอเอง

ในเวลานี้ เธอจับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางที่อารมณ์ไม่สู้ดีนัก โอหยางรั่วสุ่ยจึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นายไม่ต้องเป็นห่วงเย่สวนหรอก เธอจะต้องตื่นขึ้นมาแน่ เพียงแค่เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ ความหวังในใจเขาน้อยลงทุกที

บอกตามตรง วิชาแพทย์ระดับเขายังไม่สามารถวินิจฉัยได้ ว่าเย่สวนเป็นอะไรกันแน่ การตื่นขึ้นมาในสถานการณ์แบบนี้นั้นน้อยยิ่งกว่าน้อย

โอหยางรั่วสุ่ยกล่าวเสริม “หากเย่สวนตื่นขึ้นมาไม่ได้อีก ฉันจะรับหน้าที่ดูแลเธอเอง”

เมื่อพูดประโยคนี้ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นมาอย่างประหลาด หัวใจของเธอเต้นโครมอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่จะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ้ำอึ้ง “แน่นอน แน่นอน ว่าฉันจะดูแลนายด้วย”

ประโยคสุดท้ายนั้นเธอกล่าวอย่างลึกซึ้ง สายตาที่จับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เสมือนกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่จ้องมองสามีของตนเอง

ลู่เสี้ยงหยางมึนงง แสร้งไม่ได้ยินประโยคของโอหยางรั่วสุ่ย พลันนิ่งไม่ตอบโต้

โอหยางรั่วสุ่ยรวบรวมความกล้ากล่าวต่อ “ฉันรอนายได้ รอวันที่นายพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่แล้วบอกฉัน”

จบประโยคใบหน้าจองโอหยางรั่วสุ่ยแดงก่ำไปจนถึงลำคอ ลำคอที่ขาวนวลแดงแปร๊ด เสมือนกับหยกชั้นดีที่ประทินด้วยบลัชออน ช่างเย้ายวนรัญจวนใจ

เฮ้อ