หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 557

บทที่ 557 แกฆ่าฉันไม่ได้

จบประโยคของขุยกาง เขายกแขนขึ้นตบเข้าฝาที่หน้าอกของตัวเองอย่างแรง พร้อมกับท่องอะไรบางอย่าง ก่อนที่เลือดสีแดงสดจะไหลออกมาจากลำคอ

เลือดสีแดงสดนั้นอาบใส่คทา ทันใดนั้นคทาเหมือนกับว่ามีชีวิตขึ้นมา เสมือนกับฟองน้ำที่เหือดแห้ง ดูดซับเลือดสีแดงสดจนหมด

คทาสีดำในคราแรก กลายเป็นสีแดงสดในพริบตา

คาวเลือดที่รุนแรง แผ่ซ่านออกมาจากคทา

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกได้ถึงอันตราย

“หมาป่าคำราม” ขุยกางตะโกนลั่น มือทั้งสองข้างกำคทาเอาไว้ระบำบริเวณหน้าอก

ลำแสงสีเลือดไหลออกมาจากคทา เพียงแค่สิบกว่าวินาที หมาป่ากระหายเลือดก็ได้ก่อตัวขึ้น

โบ๋ว!

หมาป่าสีเลือดแหงนหน้าคำรามทันทีที่เป็นรูปเป็นร่าง ส่งเสียงดังแสบแก้วหู

เพียงเสี้ยววินาทีสั้นๆ ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา

เขาไหวตัวได้ทันท่วงที หมาป่าสีเลือดตัวนี้จู่โจมด้วยเสียง

การโจมตีด้วยเสียงเป็นการโจมตีทางจิตประเภทหนึ่ง

ลู่เสี้ยงหยางเป็นนักกลั่นยาระดับห้าและนักเวทย์ จิตใจและประสาทของเขาแข็งแกร่งอยู่แล้ว

เพราะงั้นเสียงคำรามของหมาป่าที่จู่โจมประสาทของลู่เสี้ยงหยาง ก็ถูกพลังจิตที่กล้าแกร่งของเขาดับสูญทันที

ขุยกางไม่รู้เลย ว่าการจู่โจมระบบประสาทของเขานั้นใช้ไม่ได้ผลกับลู่เสี้ยงหยาง เขาคิดที่จะทำลายลู่เสี้ยงหยางทางด้านระบบประสาท แล้วถือโอกาสสังหารเขาเสีย

เพราะงั้นในตอนนี้ ร่างของเขาเหมือนกับปีร้านที่ประชิดตัวลู่เสี้ยงหยาง

คทาพุ่งเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง

ฟุ่บฟุ่บ!

คทาตกสู่กลางอากาศ อากาศสั่นสะเทือนในทันที ส่งเสียงทุ้มต่ำให้ได้ยิน

เสียงคำรามนั้น เสมือนกับยักษ์ตนหนึ่งที่ถือกระบองใหญ่ ฟาดไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

ในทีแรกลู่เสี้ยงหยางไร้การเคลื่อนไหวใดๆ แสร้งเหมือนกับว่าเขาได้ถูกจู่โจมทางประสาทไปแล้ว ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ขุยกางดีใจเป็นอย่างมาก เขาในครั้งนี้ ต้องสังหารลู่เสี้ยงหยางให้ได้

ตุ่บ!

แต่ในขณะที่เขาได้ใจ คทาของเขาถูกลู่เสี้ยงหยางคว้าเอาไว้

ฝ่ามือของลู่เสี้ยงหยางประกายแสงสีทอง เสมือนกับคีมเหล็กขนาดใหญ่ ที่ล็อกคทาเอาไว้แน่น

ขุยกางตกตะลึง ปราณที่แขนร้อนระอุ คิดที่จะดึงคทาออกมาจู่โจมอีกครั้ง แต่เขาพบว่า คทาของเขาราวกับว่าติดแหง็กอยู่บนหินขนาดใหญ่ ไม่สามารถชักกลับมาได้เลย

“นี่นี่ เป็นไปได้ยังไง?” ขุยกางแสดงสีหน้าตื่นตระหนกออกมาให้เห็น

ในเวลานี้เอง กำปั้นถูกขยายต่อหน้าของเขา กำปั้นสีทองอร่าม ปิดบังภาพทัศน์ตรงหน้าของเขาจนมิด

และในตอนนี้เอง มือข้างหนึ่งของลู่เสี้ยงหยางคว้าคทาของขุยกางเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างปล่อยหมัดใส่ขุยกาง

เปี๊ยะ!

หมัดของลู่เสี้ยงหยางวาดผ่านกลางอากาศ ที่ที่กำปั้นวาดผ่าน ชั้นบรรยากาศสลายออก เสมือนกับระเบิด

พลังการทำลาย ที่ทรงพลังน่าสยดสยองห่อหุ้มกำปั้นของลู่เสี้ยงหยางเอาไว้

ชายหนุ่มรวดเร็ว จนมิอาจบรรยายได้ เพียงแค่ชั่วพริบตาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าขุยกางเสียแล้ว

ขุยกางหัวเต้นไม่เป็นจังหวะ จนแทบจะทะลุออกจากร่าง เขาไม่ทันได้เห็นการจู่โจมของลู่เสี้ยงหยางด้วยซ้ำไป

แต่ตามสัญชาตญาณของเขา แขนทั้งสองข้างของเขาไขว้หากันที่หน้าอก เพื่อป้องกันการโจมตีที่รุนแรง

ในเวลาเดียวกัน หมัดของลู่เสี้ยงหยางข้ามผ่านมือทั้งสองข้างของขุยกาง จากล่างขึ้นบน เสยคางของขุยกาง

เสียงกระดูกหักดังขึ้น คางของขุยกางแตกหัก

พร้อมกันนั่น พลังที่แข็งแกร่ง ทำให้ร่างของขุยกางรอยขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางปล่อยกำปั้นเสมือนกับต่อยกระสอบทราย กระทบกับร่างของขุยกางไม่หยุด

โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย!

แครกแครกแครก

ภายในเสียงร้องอันคร่ำครวญของขุยกาง เสียงกระดูกหักดังกึกก้อง

ไม่ต้องสงสัย ลู่เสี้ยงหยางหักกระดูกทั้งร่างของขุยกางจนแหลกละเอียด

โดยเฉพาะหมัดสุดท้าย ลู่เสี้ยงหยางปล่อยหมัดที่ทรงพลังที่หน้าท้องของเขา จนดานเถียนของเขาแตกละเอียด

โอ๊ย!

เสียงร้องที่เจ็บปวดทรมานถึงที่สุดดังลั่น ร่างของขุยกางหดอยู่กับพื้น เหมือนกับกุ้งแห้ง จนร่างของเขาไร้พลังงานของนักบู๊กลายเป็นมนุษย์ธรรมดาที่น่าอนาถคนหนึ่ง

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่คิดที่จะปล่อยขุยกางไป เท้าข้างซ้ายของเขายกขึ้น เหยียบลงที่ลูกกระเดือกของขุยกาง

เมื่อขุยกางเห็นทีท่าของลู่เสี้ยงหยาง เขาเกิดความอาฆาต ตกอกตกใจ ส่งเสียงคำรามร้องลั่น “แก แกจะฆ่าฉันไม่ได้ ถ้าแกฆ่าฉัน แกะต้องเสียใจแน่ แกจะถูกซี่ฟางโหลวไล่ล่าไม่รู้จบ ไม่ว่าจะไกลสักแค่ไหนแกก็หนีความตายไม่พ้น!”