หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 501

บทที่ 501 เรื่องสำคัญชั่วชีวิตของลู่เสี้ยงหยาง

หลังจากที่เซี่ยงหยู่โม่ออกจากร้านอาหาร เย่สวนไม่ได้ออกจากร้านตามไปด้วย เธอคนอยู่กับที่คนเดียวอยู่อย่างนั้น

ภาพทรงจำทั้งหมดที่มีต่อลู่เสี้ยงหยางไหลเวียนเข้ามาในหัว น้ำตาของเธอไหลเอ่อลงมาอย่างหักห้ามไม่ได้ เธอกับลู่เสี้ยงหยางจะไม่มีอนาคตด้วยกันอีกต่อไปแล้ว

เธอฟุ้งซ่านอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะติดต่อหากงหยู่หนิง

กงหยู่หนิงรับสายในไม่ช้า

เย่สวนปาดน้ำตาของตัวเองทิ้ง พยายามควบคุมอารมณ์ให้เป็นปกติมากที่สุด ก่อนที่จะกล่าวกับปลายสาย “ตอนนี้เธอว่างไหม? ฉันอยากคุยกับเธอสักหน่อย”

กงหยู่หนิงตอบกลับ “เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาเธอเอง”

เธอลังเลใจไปชั่วขณะ เธอและเย่สวนไม่ได้สนิทกัน เย่สวนติดต่อเธอ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ แต่ต้องมีความเกี่ยวข้องกับลู่เสี้ยงหยางแน่

เย่สวนออกไปสถานที่ตั้งของเธอไปทันที เธออยู่ที่ร้านอาหารจายซิง

หลังยี่สิบนาทีผ่านไป กงหยู่หนิงก็มาถึงร้านอาหารจายซิง นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับเย่สวน

เย่สวนสั่งอาหารใหม่อีกครั้ง ทั้งคู่ทานอาหารพลางหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน

กระทั่งใกล้จบมื้ออาหาร เย่สวนถึงได้เข้าประเด็น จับจ้องกงหยู่หนิงพร้อมกับกล่าว “เธอชอบลู่เสี้ยงหยางใช่ไหม?”

เอ่อ!

คำถามที่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้กงหยู่หนิงทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าที่สวยสดมีสีแดงระเรื่อ การที่เย่สวนเรียกเธอมาถามเรื่องนี้ในวันนี้ คงไม่ใช่เพราะถือโทษเธอหรอกนะ?

แต่การที่เย่สวนทำแบบนี้จะทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่า เธอเองก็แค่ชอบลู่เสี้ยงหยางเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรเกินเลยเสียหน่อย

และการที่ตัวชอบลู่เสี้ยงหยาง นั่นก็เป็นสิทธิ์ของเธอ

เมื่อคิดได้อย่างนั้น กงหยู่หนิงจึงคลายกังวล โพล่งออกไปอย่างตรงไปตรงมา “ไม่ผิดหรอก ฉันชอบลู่เสี้ยงหยาง แต่แค่ชอบเท่านั้น ฉันรู้ดี ว่าเขาได้แต่งงานแล้ว ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวความสัมพันธ์ของเธอและเขา”

เย่สวนส่ายหน้า “ไม่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันไม่ได้โทษเธอ”

“อืม งั้นหรือ? แล้วเธอหมายความว่ายังไง?” กงหยู่หนิงกล่าวถามด้วยความประหลาดใจ เธอไม่ได้สนิทกับเย่สวน คงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเลี้ยงอาหารเธอ เพื่อคุยเล่นหยอกล้อเท่านั้น

“เฮ้อ” เย่สวนถอนหายใจ ด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล “หลายวันมานี้ ฉันได้หารือกับลู่เสี้ยงหยางแล้ว เราทั้งคู่ไม่เหมาะสมต่อกัน จึงไม่อยากจะมีความสัมพันธ์ต่อกับอีก เพราะงั้นต่อจากนี้ฉันกับลู่เสี้ยงหยางจะไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันอีกต่อไป หากเธอมีความจริงใจต่อลู่เสี้ยงหยางจริงๆ ต่อจากนี้เธอจะไปดูแลเขาก็ได้”

อะไรนะ?

ประโยคเหล่านี้ ทำให้กงหยู่หนิงแน่นิ่งไป

เธอไม่คิดเลย ว่าการที่เย่สวนเรียกเธอมา เพราะเรื่องแบบนี้

ในขณะที่รู้สึกดีใจ อีกใจก็อดรู้สึกโมโหไม่ได้

เธอดีใจที่เธอชอบลู่เสี้ยงหยาง หลังจากนี้เธอจะได้มีโอกาสในการดูแลเขา

ที่เธอโกรธ ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางได้กลายเป็นอัมพาตไปแล้ว เป็นช่วงที่ร่างกายและจิตใจอ่อนแอที่สุด ไม่คิดเลยว่าเย่สวนจะเลือกที่จะละทิ้งลู่เสี้ยงหยางไป

นี่มันต่างอะไรกับการถอนฟืนใต้กระทะกัน? ฮ่าฮ่า ตลกสิ้นดี