ไออุ่นรัก(ร้าย) จากใจคุณ นิยาย บท 13

หลังจากที่ชุยเสี้ยวเสี้ยวพูดจบ ได้มองไปที่ถังเฉียวหว่านอีกครั้งพร้อมกับถอนหายใจ “เห้อ ถ้ารู้แต่แรกว่าคุณจะต้องไปแสดงคู่กับสวีลู่นั่นล่ะก็ ฉันก็จะไม่เรียกคุณมาแล้วล่ะ มันไม่จำเป็นต้องตบกันจริงๆเลยด้วยซ้ำ เธอจงใจชัดๆเลย ไม่ได้สิ ฉันจะไปด่าที่ใต้คอมเมนต์เวย์ปั๋วของเธอ เปิดโปรงใบหน้าที่แท้จริงที่แสนจะชั่วร้ายของเธอ ให้แฟนคลับทั้งหลายของเธอมาดู ว่าเทพธิดาที่พวกเธอนับถือนั้นน่าขยะแขยงขนาดไหน”

ถังเฉียวหว่านได้หัวเราะและพยักหน้าเล็กน้อยขณะที่มองดูเธอ “ฉันว่าไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่โดนตบหน้าไปสองทีแลกกับเงินสองร้อยหยวน ไม่เสียเปรียบอะไรมากนัก และอีกอย่าง ขอบคุณเธอด้วยนะที่ให้ฉันมาน่ะ มิเช่นนั้น ฉันจะไปมีโอกาสได้แสดงได้ยังไงล่ะ แล้วจะมีโอกาสหาเงินสองร้อยหยวนนี้ได้ยังไงด้วย”

ชุยเสี้ยวเสี้ยวได้มองบนใส่เธอไปหนึ่งที “เสี่ยวหว่าน คุณจะเห็นแก่เงินเกินไปแล้วนะ ช่างมันเถอะ ไม่พูดแล้ว ไปรับเงินที่ผู้จัดการเวทีเลย จะให้ที่ถูกตบไปสองครั้งนั้นสูญเปล่าไม่ได้นะคะ”

หลังจากเดินได้ไม่กี่ก้าว ชุยเสี้ยวเสี้ยวก็ได้เอ่ยปากพูดด้วยความไม่สบอารมณ์อีกครั้งหนึ่งว่า :“แม่งเอ๊ย หลังจากรับเงินแล้วฉันก็จะไปด่าจนจำพ่อแม่ไม่ได้ที่ใต้คอมเมนต์เวย์ปั๋วของเธอซะเลย”

“เสี้ยวเสี้ยว ฉันรู้ว่าคุณมีน้ำใจ แต่ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ”

พวกเธอที่พูดไปพร้อมเดินไปด้วยนั้น ไม่พบเห็นรถอเนกประสงค์ที่หรูหราและดุดันคันหนึ่งที่จอดอยู่ไม่ไกลจากด้านหลังของพวกเธอนั้นเลย

“ประทานครับ ช่างบังเอิญมากเลยนะครับ! ไม่น่าเชื่อว่าคุณถังคนนั้นได้มาเป็นนักแสดงชั่วคราวที่นี่ได้ เธอได้เดินไปไกลแล้วครับ ต้องการให้ผมช่วยคุณไปเรียกเธอกลับมาไหมครับ?”ภายในรถนั้น มีเสียงของลั่วหลิงดังขึ้น

“ไป”หลงอี้เชินที่นั่งอยู่หลังเบาะรถได้พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกออกมา

หลังจากที่ลั่วหลิงได้ตอบกลับก็รีบลงจากรถทันที กำลังจะก้าวเท้าออกไปเรียกถังเฉียวหว่านให้กลับมา น้ำเสียงที่เย็นเยือกของหลงอี้เชินได้ดังออกมาจากด้านหลังของเขา

“ไปเรียกโปรดิวเซอร์ ผู้กำกับ และผู้เขียนบทมาให้ผม”

ลั่วหลิงได้เดินสะดุดไปหนึ่งที และได้หันกลับมา “ประธานครับ คุณช่างร้ายเหลือเกิน ทำไมคุณไม่พูดให้จบทีเดียวล่ะครับเนี่ย! ผมก็นึกว่าคนที่คุณจะให้ผมไปเรียกเป็นคุณถังคนนั้นซะอีกครับ แต่ก็ OK ไม่เป็นไรครับ! ประธานครับคุณรอสักครู่นะครับ ผมจะไปเรียกโปรดิวเซอร์ ผู้กำกับและผู้เขียนบทมาเดี๋ยวนี้เลยครับ”

“คุณชายสามครับ ผู้หญิงสองคนเมื่อสักครู่นั้นคุณรู้จักหรือครับ?” ผู้ชายที่เอ่ยปากพูดมีน้ำเสียงที่ไพเราะปนด้วยเสียงความเฉื่อยชาเล็กน้อย พร้อมกับมีใบหน้าที่สง่างามที่ทำให้ผู้หญิงหลงใหล

เสื้อเชิ้ตสีม่วงเข้มที่มีราคาแพง และไม่ได้ผูกเนกไทไว้ ติดเพียงกระดุมคริสทัลระยิบระยับสองเม็ดล่างเท่านั้น เสื้อคลุมนั้นเป็นเสื้อโอเวอร์โค้ทสีเขียวเข้มที่ดูเท่ ได้ประดับประดารูปร่างที่ดูดีของเขาอยู่ คนทั้งคนดูเฉื่อยชาแต่มีความดุร้ายและสูงส่งอยู่ในนั้น

หลงอี้เชินไม่ได้ตอบกลับคำพูดของกงเฟยโม่ หลังจากที่ได้เก็บสายตาที่ลุ่มลึกตรงริมกระจกรถแล้ว ก็ได้เม้มริมฝีปากที่บางของเขาแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

เขามักจะแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำที่มีราคาแพงและชุดสูทที่เรียบตรง คนทั้งคนดูดุดันและเคร่งขรึม ใบหน้าที่ลึกล้ำของเขาดูเย็นชาและดุร้ายนั่น ณ ตอนนี้ราวกับถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็งเช่นนั้น

ภายในตัวของเขากระจายไปด้วยความเย็นเยือกที่น่าเกรงกลัว ซึ่งทำให้อุณหภูมิในรถทั้งคันดูเหมือนจะลดลงถึงจุดเยือกแข็งเช่นนั้น

เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือกของเขา ดวงตาที่ดูเหมือนจะหลับแต่ก็ไม่หลับของกงเฟยโม่อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาเล็กน้อย

“คุณชายสามครับ หากคุณจะทำหิมะเทียมก็ไปด้านนอกนะครับ ผมกลัวหนาว”

ตั้งแต่ที่เข้าไปนั่งในรถนั้น หลิงเยียนซีซึ่งไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเลยก็สัมผัสถึงอุณหภูมิที่ลดลงภายในรถ ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองดูเขา จากนั้นก็มุดหัวเข้าหนังสือที่เขาถืออยู่ในมือนั่นอีกครั้ง แทบจะเข้าไปอยู่ในหนังสือแล้ว