ใบไม้ผลิกลางมรสุม นิยาย บท 1
“ต้องการ?”
เสียงแหบของผู้ชายมีความสามารถในการหลอกให้ลุ่มหลง ริมฝีปากเคลื่อนไหวอยู่ที่ติ่งหูของเธอ ดูดเล็กน้อย สุดท้ายก็กัดเบาๆ
“อา”ซูจิ่นทนไม่ไหวจนต้องครางเสียงต่ำออกมา ใบหน้าเล็กร้อนผ่าวเหมือนไฟ
หลังจากที่เงียบลงชั่วขณะ
ร่างกายที่แข็งแรงของเขาก็กดทับลงไป…
“อา——”
ซูจิ่นตกใจตื่นขึ้นมาทันที ลุกขึ้นนั่งจากบนเตียง ศีรษะเต็มไปด้วยเหงื่อ ใจยังเสียวไม่หาย
ผ่านไปสี่ปีแล้ว เธอกลับยังลืมทุกอย่างไม่ได้
ซูจิ่นใช้มือปิดหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปรับอารมณ์ของตัวเอง ล้างหน้าแปรงฟันง่ายๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็ไปทำงาน
ซูจิ่นมาถึงร้านเสื้อผ้าแฟชั่น“ลาเวนเดอร์” กลับไปเริ่มต้นทำงานวันใหม่
ทำงานจนถึงครึ่งชั่วโมง เลี่ยวเข่อเข่อก็วิ่งเข้ามาเร่งรัดเธอ“ซูจิ่น เธอเร่งมือหน่อย ในร้านมีบุคคลที่มีชื่อเสียงเข้ามา ผู้จัดการร้านให้พวกเราเตรียมตัวดูแล ล่วงเกินไม่ได้!”
ซูจิ่นไม่แม้แต่จะเงยหน้า จัดเรียงสินค้าต่อไป“ช่างเถอะ พวกเธอไปเถอะ ขาดฉันคนเดียวไม่เป็นไรหรอก”
“แต่หล่อมากนะ เป็นบุญตาก็ยังดี!”เลี่ยวเข่อเข่อจับมือของซูจิ่นเดินออกไป
ซูจิ่นถอนหายใจด้วยความจนปัญญา ในใจของเธอมีแค่ ไม่ได้สนใจหนุ่มหล่อโดยสิ้นเชิง
มาถึงด้านหน้าร้าน ซูจิ่นมองตามอำเภอใจ หลังจากนั้น…
ท่วมตัวเธอก็เหมือนคนไร้วิญญาณ!
ผู้ชายอยู่บนโซฟานั่งด้วยท่าทางตามอำเภอใจ กลับรั่วไหลความมีเกียรติสูงสุด ใบหน้าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ก็คือความลุ่มหลงงมงายที่ติดตามไปถึงในฝันของเธอสี่ปีแล้ว
เขาคือเซิ่งหมินเซวียน ผู้บัญชาการเซิ่ง!เป็นสามีของเธอ…เคยเป็นสามี
สี่ปีแล้ว นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะพบกันในรูปแบบนี้!
ซูจิ่นไม่ได้เตรียมตัวแม้แต่นิดเดียว!
เร็วมาก ซูจิ่นก็ยิ้มให้ตัวเอง จะต้องเตรียมตัวอะไร?
เขาไม่ใช่มาตามตัวเองกลับไป อย่าคิดเอาเองฝ่ายเดียว!
ซูจิ่นอยากจะหลบ เซิ่งหมินเซวียนกลับยกมือชี้“ก็คือเธอ”
เวลาที่พูด ซูจิ่นก็ถูกคนผลักออกไป ยืนตรงหน้าเขาด้วยความกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ซูจิ่นท่วมตัวไม่เป็นธรรมชาติ เซิ่งหมินเซวียนยังคงสีหน้าเรียบเฉย
“ซูจิ่น ยังยืนงงอะไร รีบไปถอดรองเท้าให้คุณชายน้อยสิ!”ผู้จัดการร้านพูดกระตุ้น
ซูจิ่นมองไปทางนั้นโดยไม่รู้ตัว ท่วมตัวยังสั่นเทาเล็กน้อย…
อีกด้านหนึ่งบนโซฟา มีหนุ่มน้อยหน้าตาใสซื่ออายุประมาณสี่ขวบนั่งอยู่ ท่าทางนั้น เซิ่งหมิงเซวียนเป็นแม่พิมพ์
นั่นคือโย่วโย่วของเธอ…
สี่ปีก่อน เธอเพิ่งจะคลอดโย่วโย่ว พวกเขาก็บังคับให้เธอเซ็นใบหย่า โดยเฉพาะบังคับให้เธอจากไป จากลูกของเธอไป
สี่ปีแล้ว ลูกชายก็โตแล้ว
“โย่วโย่ว…”ซูจิ่นเรียกชื่อออกมา น้ำตาแทบจะไหลออกมาแล้ว
เธออยากกอดเขา กลับรู้ว่าเซิ่งหมินเซวียนคงไม่ยอม
หนุ่มน้อยไม่พอใจที่ซูจิ่นเรียกชื่อเขา คิ้วเล็กขมวดขึ้น“นี่!เธอ!ยังไม่เข้ามาใส่รองเท้าให้ฉันอีก!”
ซูจิ่นท่วมตัวสั่นเทา คุกเข่าลง ใส่รองเท้าให้โย่วโย่ว
หนุ่มน้อยยิ้มชั่วร้าย จู่ๆอยากทำให้อับอายจึงเหยียบลงบนหลังมือของเธอ บดขยี้อย่างรุนแรง
ซูจิ่นกลืนความเจ็บ กลับฟังโย่วโย่วพูด“ใครให้เธอเรียกชื่อของฉัน!ไม่อนุญาตให้เธอเรียกชื่อของฉัน!”
มือของซูจิ่นไม่เจ็บ แต่เจ็บปวดใจมากกว่า น้ำตาก็กลั้นไว้ไม่ได้แล้ว
“โย่วโย่ว!”เซิ่งหมินเซวียนขมวดคิ้ว “ไม่อนุญาตให้ก่อความวุ่นวาย!”
โย่วโย่วทำหน้าตาผีใส่ซูจิ่นทันที กระโดดกลับไปนั่งที่เดิม ยื่นเท้าเล็กของตัวเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ใบไม้ผลิกลางมรสุม