ไฟแค้น นิยาย บท 66

เย็นวันเดียวกันนั้น.. โรมันพานาฬิกาลงมาทานข้าวพร้อมกับแม่ ที่ห้องอาหารของโรงแรม

แต่หญิงสาวกลับเดินหลบด้านหลังของเขาตลอด..จนมาถึงโต๊ะอาหาร

"คุณเป็นอะไร" ชายหนุ่มมองต่ำลงไปที่ด้านหลังของตัวเอง ตอนนี้เธอแอบอยู่ตรงนั้น

"คุณอย่าเพิ่งถามสิ" หญิงสาวยังไม่กล้าโผล่หน้าออกมา

"คุณไม่ต้องกลัวหรอก แม่ผมไม่ว่าอะไร" ชายหนุ่มรู้ได้ในทันทีว่าเธอเป็นอะไร คงจะเป็นเพราะเรื่องที่เพิ่งคุยกันไป

"คุณเป็นแม่คุณหรือไง..ถึงรู้ว่าท่านจะไม่ว่าอะไร"

"อะไรนะจ๊ะ" เธอตำหนิเขา แต่คนที่ถามกลับเป็นแม่ของเขาที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น

"ก็เธอน่ะสิครับแม่.."

"คุณหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"โอ้ย" นาฬิกาหยิกเข้าให้ เพราะกลัวว่าเขาจะพูดเรื่องที่เธอกำลังเป็นกังวลอยู่ให้แม่ฟัง

"โรมเป็นอะไรลูก"

"มดกัดครับแม่" ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

"มีอะไรกันหรือเปล่า ไหนบอกว่าจะมาทานข้าวกันไง..มานั่งสิจ๊ะ" รัตนาไม่เคยเห็นว่าที่ลูกสะใภ้มีท่าทางแบบนี้ เพราะทุกครั้งที่เจอหน้ากัน นาฬิกาพูดเสียงแจ้วๆ ตลอด

"ขะ..คุณแม่คะ" หญิงสาวพนมมือขึ้นไหว้อย่างสวยงาม

แม่ของเขารับไหว้โดยการยื่นมือไปจับมือของอีกฝ่ายไว้ "หนูเป็นอะไรเหมือนไม่ใช่หนูเลยนะ"

"นาขอโทษค่ะ ที่เข้าใจผิดคุณแม่มาตลอดเลย นาสมควรตาย"

"หวังเฉาหม่าฮั่น เตรียมเครื่องประหาร..."

"ฮ่าา ฮ่าาา แม่ก็ไปเล่นกับเธออีกคน" ท่านดอกเตอร์โรมันอดขำที่ทั้งสองคนคุยกันไม่ได้

"มานั่งดีกว่าจ้า" รัตนาก็ขำไม่แพ้ลูกชายเหมือนกัน ที่เห็นท่าทางตกใจของเธอ

แต่คนที่ทำหน้าไม่ถูกก็คือนาฬิกา เพราะตอนนี้กลัวว่าท่านจะไม่ยกลูกชายให้

"นาคิดว่าคุณโรมันจ้างคุณแม่มา..เอ่อ" หญิงสาวก็เลยตัดสินใจจะพูดเรื่องที่เธอคิด

"เห็นเรียกว่าหัวมันไม่ใช่เหรอจ๊ะ"

"นาขอโทษอีกครั้งค่ะ" มือเรียวยกขึ้นไหว้ขอโทษแบบอัตโนมัติอีกครั้ง ตกใจที่ท่านจำคำที่เธอพูดได้ ..ก็ท่านเป็นถึงแม่ของด็อกเตอร์เรื่องแค่นี้ทำไมจะจำไม่ได้

"แม่คร้าบ" พอเขาเห็นท่าทางของเธอตื่นตระหนก ก็แอบปรามแม่ไว้ไม่ให้เล่นต่อ

"แม่ยังไม่เคยเห็นลูกชายคนนี้เป็นห่วงผู้หญิงคนไหนมาก่อน หนูเป็นคนแรกเลยรู้ไหม" ตั้งแต่แม่ของเขามาที่ประเทศไทย ชายหนุ่มก็พยายามพูดให้ท่านเข้าใจเรื่องของเธอ

"คนแรกเหรอคะ" แสดงว่ายังมีอีกหลายคนน่ะสิ เธอหันไปมองเขาแบบตาเขียว

พอทานข้าวเสร็จ นาฬิกาก็ชวนเขามาค้างที่บ้าน เพราะเป็นห่วงแม่ที่อยู่คนเดียว

"ถ้าแต่งงานแล้วเราจะย้ายไปอยู่ที่ต่างประเทศด้วยกัน ผมจะให้คุณแม่ของคุณไปอยู่ด้วย" พอขึ้นมาถึงบนห้องนอนของเธอเขาก็เลยชวนคุยเรื่องนี้

"ให้แม่ฉันเนี่ยนะ..ไปอยู่ต่างประเทศด้วย"

"จะให้ท่านอยู่ที่ประเทศไทยคนเดียวได้ยังไง แค่คืนเดียวคุณยังเป็นห่วงเลย"

"คุณไม่กลับไปที่นั่นได้ไหมคะ" คุยให้เขาอยู่ประเทศไทยกับเธอต่อยังจะง่ายกว่า คุยให้แม่ไปอยู่ต่างประเทศด้วย

"ผมต้องกลับไปดูแลธุรกิจของครอบครัว และคุณก็ต้องไปอยู่ที่นั่นกับผมด้วย"

ตอนนี้สิ่งที่ทั้งสองคุยกันไม่ลงตัวก็คือ หลังแต่งงานพวกเขาจะทำยังไงเพื่อไม่ให้แยกจากกัน

ดึกดื่นของคืนเดียวกันนั้น..

"คุณหลับหรือยัง..คุณยังไม่หายโกรธอีกเหรอ" เขารู้ดีว่าเธอยังนอนไม่หลับ เพราะเขาก็ยังไม่หลับเหมือนกัน