ไฟแค้น นิยาย บท 64

เย็นวันต่อมา.. ชายร่างสูงยืนมองผ่านกระจกหน้าต่างบานใหญ่ออกไปด้านนอกแบบว้าเหว่ ..นี่เขาเพิ่งรู้จักกับเธอ แต่ทำไมพอไม่ได้อยู่ด้วยกัน ถึงรู้สึกคิดถึงเธอมากเพียงนี้ โรมันได้แต่ยืนถามตัวเองแบบนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว

เพราะคืนนี้นาฬิกาไม่ให้เขากลับไปค้างที่บ้านด้วย เธออายและโมโหเรื่องที่เป็นประจำเดือนแล้วเขาเอามือมาล้วง

"หลับสิ!" ไม่ใช่แค่โรมันที่นอนไม่หลับ นาฬิกาก็ไม่ต่างกัน เธอพยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็คิดถึงเขามาก..

บังคับตัวเองยังไงก็นอนไม่หลับ หญิงสาวก็เลยออกมาเดินเล่นรับลมด้านนอก ..นี่เธอเพิ่งจะรู้จักกับเขามาแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงรู้สึกผูกพันได้ถึงเพียงนี้.. ความคิดของทั้งสองไม่แตกต่างกันเลย เพียงแต่พวกเขายังไม่รู้ว่าคิดเหมือนกัน

คนร่างหนาเดินไปทิ้งกายลงนอนที่เตียงนุ่มๆ แล้วยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากตัวเองไว้ ..ป่านนี้คุณจะหลับหรือยัง

"มึงบ้าไปแล้วเหรอไอ้ด็อกเตอร์โรมัน" เกิดมาแก่จนป่านนี้ ยังไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงที่ไหน ..ตอนสมัยที่เรียนอยู่ในทุกช่วงเวลา ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีผู้หญิงเข้ามาหาเขา แต่ทุกคนที่เข้ามาก็ผ่านไปแบบเงียบๆ และเขาไม่เห็นว่าจะโหยหาผู้หญิงพวกนั้นเหมือนเธอ

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ยันกายลุกขึ้นจากที่นอน เดินไปหยิบกุญแจรถ แล้วออกมาจากห้อง.. จะถูกด่าก็ยอม เพราะถ้าให้นอนคนเดียวคงจะนอนไม่หลับแน่

ชายหนุ่มขับรถออกมาจากโรงแรม แล้วตรงไปที่บ้านของเธอ

ก๊อก ก๊อก โรมันยืนเคาะประตูอยู่แบบนั้นพักหนึ่ง แม่ของเธอก็ลงมาเปิด

"ได้ยินว่าติดงาน จะค้างที่โรงแรมไม่ใช่เหรอลูก" เพราะเมื่อตอนเย็นนางถามลูกสาว และนาฬิกาก็บอกว่าเขาติดงานคงไม่มานอนที่นี่

"พอดีว่างานเสร็จไวครับ" จบคำพูดชายหนุ่มก็รีบเข้ามาในบ้าน

"เดี๋ยวก่อน..นาไม่อยู่บ้านหรอกลูก"

เขากำลังจะวิ่งขึ้นไปด้านบน ก็ต้องได้หยุดไว้ก่อน

"ไม่อยู่..แล้วไปไหนครับ"

"เห็นบอกว่าจะไปที่โรงแรม" เพราะก่อนที่จะออกไปนาฬิกาได้บอกแม่ไว้ก่อน กลัวว่าแม่จะเป็นห่วง

"ไปโรงแรมทำไมครับ"

"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน"

..หรือว่าเธอจะคิดเหมือนกันกับเรา ชายหนุ่มรีบวิ่งออกมาที่รถ แล้วขับกลับมาที่โรงแรมอย่างไว

แล้วนี่เขาพักอยู่ห้องไหน ..จะถามพนักงานก็ไม่กล้า เพราะพวกพนักงานยังไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน

หญิงสาวก็เลยขึ้นมาบนห้องทำงาน เพื่อที่จะเช็คดูว่าโรมันเปิดห้องไหนไว้

นาฬิกาเปิดระบบเข้าไปดูได้อย่างง่ายดาย เพราะเธอมีรหัสผ่าน

พอรู้แล้วว่าเขาอยู่ห้องไหน หญิงสาวก็รีบออกมาจากห้องทำงานตรงไปที่ชั้นบน ห้องที่มีชื่อเขาเป็นคนจองไว้

ก๊อก ก๊อก

กว่าจะทำใจเคาะประตูห้องได้ก็ชั่งใจอยู่พักหนึ่ง เพราะคิดอยู่ว่าถ้าเขาถามจะตอบว่ายังไงดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เขาไม่อยู่ห้องเหรอ หรือว่าออกไปเที่ยว ..ความคิดเดียวของเธอถ้าเขาไม่อยู่ห้องต้องไปเที่ยว ตามคลับตามบาร์แน่

หญิงสาวเคาะอยู่แบบนั้นสามถึงสี่ครั้งจนถอดใจ เพราะถ้าเขานอนหลับก็ต้องตื่นสิ นี่แสดงว่าเขาไม่อยู่ในห้อง ..คนตัวเล็กหันหน้าออกมาจากประตูกำลังจะกลับ

แต่ก็เจอเข้ากับชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาแบบช้าๆ เขาเห็นเธอตั้งแต่ออกจากลิฟต์แล้ว

ทั้งสองมองสบตายากที่จะมีคำบรรยายใดๆ

"คือ..ฉัน.." อุตส่าห์คิดถึงเขามากจนวิ่งแจ้นมาหา ..แต่เขากลับไปเที่ยวเพิ่งกลับเนี่ยนะ