ไม่มีทางกลับไป นิยาย บท 10

“กวิน สนใจไหม ?”

โรเบิร์ต เชน สังเกตเห็นพิพิมเหมือนกับว่าเป็นราชินีนักเต้นที่เต้นอยู่บนเวที

ผู้หญิงคนนี้สนใจโรเบิร์ตพูดออกมา

เป็นที่สะดุดตา

ยิ่งกว่านั้นโรเบิร์ตสังเกตเห็น

กวิน ก็สนใจมองเธอมากเช่นกัน

และได้จ้องมองเธออย่างหลงไหล

ประธานบริษัท ดีวายกรุ๊ป ผู้เย่อหยิ่งและเย็นชาราวกับไม่มีความรู้สึกและไม่เคยสนใจในผู้หญิงคนไหนมาก่อน

ในห้องที่มืดทำให้มองหน้าเห็นกวินได้ไม่ชัดเจนมากนัก

แสงระยิบระยับจางๆส่องให้เห็นส่วนหนึ่งของริมฝีปากที่ของเขาซึ้งไม่ได้มีท่าทีใดๆ

จมูกโด่งและดวงตาที่เฉียบคมบน ใบหน้าที่สงวนไว้ของเขาส่องประกายราวกับเพชรในความมืดที่ห่อหุ้มพวกเขาไว้

กวิน ไม่พูดอะไรแต่สายตาของเขาเอาแต่มองพิพิมอย่างเดียวและ

ความเงียบของเขาคือคำตอบทุกอย่าง

เขาเห็นความคุ้นเคยในตัวเธอ

ราวกับว่าเขาพบคนที่คล้ายกัน

ดวงตาที่มีแสงประกายของเขาไม่เหมือนกับคนอื่น

ดวงตาที่เฉียบคมของเธอราวกับว่าทำให้เขานั้นสามารถมองทะลุผ่านเข้าไปในวิญญาณ

พิพิมเองก็รู้สึกถึงได้ ว่ามีชายคนนึงกำลังแอบจ้องมองเธออยู่ และนั้นก็คือกวินเอง

เธอหันมองขึ้นไปในบนกระจกชั้นสี่

กระจกทำขึ้นเป็นพิเศษเป็นกระจกด้านเดียวที่ด้านหนึ่งสะท้อนแสงและอีกด้านหนึ่งโปร่งใส ดังนั้น มีเพียงคนที่อยู่หลังผนังกระจกเท่านั้นที่จะมองเห็นคนที่อยู่ด้านนอกได้

ในที่สุดงานเต้นก็จบลง

พิพิมเดินไปด้านข้างไลล่าซัตตัน

“พิพิม เธอเต้นได้สุดยอดมาก!”

ไลล่าปรบมือให้พิพิมพร้อมทำท่าตื่นเต้นไปด้วย

พิพิมลูบหัวไลล่ากำลังจะพูดเมื่อมีคนมาขัดจังหวะ

" สาวสวยครับ พวกคุณสนใจจะดื่มกับเราไหมครับ?'

ผู้ชายหนึ่งแต่งตัวเท่ๆ แนวแบดบอยเดินเข้ามาหาพวกเธอสองคน

ชายคนนี้เขาน่าจะมีอายุยี่สิบต้นๆที่คอสวมสร้อยคอทองคำสีเหลืองเส้นอย่างใหญ่และรูปหล่อ

มีป้ายชื่อห้อยลงมาจากสร้อยทองเส้นหนา

และสร้อยสลักคำว่า พากร

พิพิม ตอบโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองชายคนนั้น "ฉันไม่ค่ะ"

คำพูดของเธอไม่ได้ทำให้เขาโกรธ เขาหัวเราะเบา ๆ แทน "ผมชอบความกล้าของคุณดีนะ และผมชื่อ เคน พากร"

ขณะที่เขาเอาหน้าเข้าไปพูดใกล้พิพิม

"อย่าแตะต้องเธอนะ!"

ไลล่าดึงแขนพิพิมและมองเคนอย่างโกรธ

เธอเป็นคนน่ารัก เธอจะพยายามทำตัวร้ายและคุกคามก็ตาม

ดวงตาของกวินเป็นประกายทันที

ตอนเขาหลงรักพิพิม

เขาคาดไม่ถึงว่าสาวข้างกายของพิพิมก็สวยเช่นกัน

เขาสามารถบอกได้ว่าเธอยังบริสุทธิ์จากความเป็นเด็กที่เธอแสดงออกมา ซึ่งตรงกันข้ามกับพิพิม

เป็นวันโชคดีของเขา

"เฮ้ เมที ฉันคิดว่ามีพวกอันธพาลกำลังรังแกน้องสาวของนายนะ"

“เขาดูคุ้นๆ นั่นใช่ นายเคน พากร รึเปล่า?

เดย์ที่ตบหลังเมที

“ฉันสังเกตเห็นตั้งแต่เนิ่นๆ”

เมทีไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขากัดฟันพูด

เคน พากร ญาติของตระกูล พากร ในเมืองเอสสตอร์มตัน เป็นเพลย์บอยทั่วไปที่ใช้เวลาไปกับการเตร็ดเตร่กับเพื่อนๆ เขาเปลี่ยนผู้หญิงที่ทุกครั้ง

เขาเป็นลูกหลานที่น่าอับอายของคนร่ำรวยและมีอำนาจอยู่แล้ว แต่สิ่งที่คนอื่นพบว่าไม่น่าเชื่อก็คือเขาฉกฉวยแฟนสาวของคนอื่นในที่สาธารณะ

แต่ตระกูลพากรเป็นตระกูลที่มีเกียรติสูงสุดในเมืองสตอร์มตัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงกวิน ประธานของ ดีวายกรุ๊ป ซึ่งไม่ค่อยถูกเปิดเผยในที่สาธารณะ

พวกมันเป็นสิ่งที่ทุกคนในเมืองสตอร์มตันไม่อยากยุ่งด้วย

แม้แต่ธาราก็ยังคิดหนักว่าจะสู้กับพวกพากร

“คงเป็นเรื่องยากสำหรับพิพิมที่จะหลบหนีในตอนนี้ เพราะเคน หมายตาเธอไว้ และนี่จะเป็นเรื่องยุ่งยาก”

“เมที ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือก็บอกมา? ฉันจะของข้างหลังเธอ”

เดย์จะไม่มีวันต่อต้านพากรเพื่อใครก็ตาม

เมทีเป็นข้อยกเว้นแน่นอน

นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าเมทีรักน้องสาวของเขาคนนี้มากแค่ไหน

เมทียังครุ่นคิดอยู่ว่าจะช่วยพิพิมออกมาดีไหม

"ฉันแค่อยากมีเพื่อนผู้หญิง อย่ายุ่งกับมันเลย..."

เคนยังคงล้อเล่น

เขาไม่เคยสังเกตเห็นความเย็นชาเบื้องหลังการจ้องมองของพิพิมที่เย็นชาขึ้นขณะที่เขาพูด

เธอเตะไปที่ท้องของเคน

มันทรงพลังทันทีที่ตามมาด้วยเสียงกระดูกแตก

เคนถูกเหวี่ยงไปทั่วห้อง

จากนั้นเขาก็ล้มลงบนโต๊ะและเก้าอี้บางตัว

ด้วยความตื่นตระหนกจากความโกลาหล ลูกค้าในห้องจึงรีบหาจุดปลอดภัยก่อนที่จะดูละครที่เกิดขึ้นในห้องต่อไปด้วยความสนใจ

เดย์อดไม่ได้ที่จะตะโกน "ว้าว!

เมทีเองก็ตกตะลึงกับการกระทำของพิพิมเช่นกัน

เขากำลังจะยื่นมือเข้าไปช่วย

ไม่นึกเลยว่าพิพิมจะบู๊เก่งขนาดนี้

เธอยังเป็นพิพิมขี้ขลาดคนเดิมที่มีทิฐิต่ำต้อยกวนประสาทเขาอยู่หรือเปล่า?

พิมพ์พิมพยายามบังสายตาไลล่าไม่ให้เห็นความรุนแรงที่เธอก่อ